Evolutie  (2)

Enthousiast !

In het theater van de stad Vaerlo was het inmiddels pauze.
Mensen genoten van koffie, cappuccino, thee of een glaasje met iets sterkers.
Ze waren blij en genoten van de voorstelling, zoals eigenlijk altijd in dit theater.

Even tussendoor wat informatie:
Het is nu het jaar 2134.
De stad Vaerlo is niet zo groot, een kleine twee miljoen inwoners, maar heeft wel de nodige opleidingscentra, vergelijkbaar met onze universiteiten, met een aantal unieke opleidingen.
Op diezelfde gebieden wordt dan ook veel onderzoek gedaan.

Deze faculteiten zijn overal bekend en iedereen neemt de resultaten en de know-how daarvan zeer serieus.
Nadat er een aantal zeer grote corruptie zaken met betrekking tot “BIG….” en overheid in de vorige eeuw waren geweest is men verstandiger geworden en zijn de studiecentra, van welk niveau dan ook, volledig onafhankelijk gemaakt van commerciële financiering.
Bovendien, zodra het bedrijfsleven kennis vanuit het faculteit onderzoek heeft betrokken dan is een octrooi verder onmogelijk, voor het gehele traject.
En als aanvulling, iemand die uit de faculteit bij zoiets betrokken is wordt levenslang toegang tot de faculteit ontzegd en gelijktijdig wordt de omzetbelasting van het betreffende bedrijf voor een periode van vijf jaar aanzienlijk verhoogd.
Ook politici die bij zoiets betrokken zijn wordt een functie in de politiek of als ambtenaar verder volledig onmogelijk gemaakt.

Daarmee worden deze ”kenniscentra” wat minder vatbaar voor de grootschalige fraude, zoals die in de vorige eeuw gebeurde, en worden ze duidelijk meer gezien als betrouwbaar en integer wat normale discussies mogelijk maakt.

Een van de grote studierichtingen in Vaerlo die ook veel studenten trekt en bovendien een uitgebreide research heeft is de bestudering van de unieke PR.
Dit is zodanig innovatief dat het daar wereldwijd bekendheid om geniet.
En, tot nu toe, zijn er ook, zij het beperkt, toch soms onverwachte en spectaculaire resultaten mee behaald.

Tot zover de kenniscentra.

In het theater ging een signaal om aan te geven dat het langzamerhand weer tijd is voor het laatste gedeelte.
Mensen begaven zich weer naar de zaal en hun zitplaatsen om de afsluiting te zien van datgene wat door hun eigen kinderen is gemaakt.
Ja, de kinderen doen het goed op de school, en de lessen van de docenten zijn een plezier voor hen.
Inmiddels zit iedereen weer op de eigen plek en het licht wordt langzaam gedimd.
Het gordijn gaat open en het projectiescherm wordt zichtbaar.
Muziek wordt langzaam steeds meer hoorbaar en op het doek verschijnen de beelden van hun kinderen.
Wacht even, is dat werkelijk projectie of is het 3D of …. zijn ze het echt ?

De verwarring is groot, zo levensecht, ja maar, dat kan toch niet, ze zijn thuis !
Of ….. toch niet ?
De ouders kijken elkaar aan.
Wat is hier aan de hand ?
Enkele kinderen steken hun hand uit waarbij het lijkt of ze je werkelijk een hand gaan geven.
Anderen zwaaien.
Op een bepaald moment gaan ze allemaal lopen, ze volgen een soort natuurpad.
Ineens valt een van de ouders iets op.
De kleding van hun kinderen verandert tijdens het lopen heel geleidelijk.
Ook hun kapsel en de wijze van lopen.
Sommigen zie je opeens met een hoed of een muts.
Nu begint ook de omgeving te veranderen.
De natuur verandert.
De hoeveelheid bomen neemt af en geleidelijk komen weilanden en akkers tevoorschijn.
Ze kijken nog een keer om, ja ze zijn het werkelijk.
Ze zwaaien met hun armen en beginnen te zingen.
Oude liederen.
Hee, dat heb ik eerder gehoord, roept een van de ouders.
Ja, de anderen knikken instemmend.
Iedereen zit bijna ademloos te kijken.
Er gebeurt hier iets onbegrijpelijks.
Verder gaat het, tussen de weilanden en de akkers met mais en andere graansoorten.
Zo af en toe zie je alleen nog hun zwaaiende handen boven het graan en hoor je hun gezang.
In de verte verschijnt een dorp.
Daar gaan ze recht op af.
Het heeft iets bekends, maar wat ?
Ze zijn nu al dichterbij.
Hun kleding is nu totaal anders dan in het begin en dat is heel geleidelijk, bijna onmerkbaar, gegaan.
Ze zijn nu dichtbij de stad en beginnen te rennen.
De camera heeft moeite om hen te volgen.
En dan is de camera in de stad en daar is het vandaag een marktdag.
Een gezellige drukte.
In het dorp is het druk.
Veel mensen in de straten die voedsel aanbieden.
Ook is er vrij veel aanbod van technische spullen.
Toch lijkt de vraag niet groot.
De camera zoomt in op een van de gezichten.
Uit de zaal een kreet, dat is mijn dochter Anneli !
Dit herhaalt zich nog vele malen totdat alle kinderen herkend en in beeld zijn geweest.
De ouders zijn dol enthousiast.

— Het zag er gezellig en druk uit maar er miste iets.
— Ik keek goed rond om te ontdekken wat dat was maar op het eerste gezicht viel mij niets op.

— Het bleef me achtervolgen, er was iets !
— Ik liep verder, mensen knikten vriendelijk, maar …..
De film stopt.

Het scherm wordt langzaam transparant en …… ja, daar zijn ze in het echt, in de setting van het dorp.
De ouders zijn gek van vreugde en de kinderen ook.
Ze zwaaien naar elkaar, roepen en genieten van elkaars aanwezigheid.

De kinderen hebben op school, samen met hun docenten, een prachtige voorstelling gemaakt over hun studierichting, de unieke PR, en daarnaast ook deze fantastische presentatie daarover.

Dat kunnen kinderen, en mensen in het algemeen, bereiken als ze echt gaan samenwerken en gebruik maken van elkaars specialiteiten en topkwaliteiten.
De inbreng van iedereen, zonder uitzonderingen, is daarbij van essentieel belang.

Er werd nog lang en veel over gepraat.