Meest recent: Onze Mooie Wereld (13)

Big Business


Sport-Fit.

’s-Morgens vroeg loop ik vaak even buiten om mezelf een beetje fit te houden en dat is belangrijk op mijn leeftijd.
Ik ben inmiddels de vijftig gepasseerd dus de investering daarin betaalt zich wel terug.
Veel van mijn werkzaamheden doe ik vanuit mijn kantoor thuis en de meeste zaken waarvoor reizen noodzakelijk is laat ik aan mijn medewerkers over, gemiddeld zo’n vier keer per jaar moet ik zelf gaan.
Af en toe is dat persoonlijk contact natuurlijk wel essentieel.
Via het scherm, ook al is het zeer geavanceerd, geeft toch geen goed beeld van diegene die tegenover je zit.
Vooral bij belangrijke zaken is dat contact uiterst noodzakelijk.
Meestal weet ik tijdens de aanloop van het gesprek al vrij snel of dit de geschikte partner is om zaken mee te doen.
Trouwens, ik zal me even voorstellen, mijn naam is Marcel Denen en ik ben directeur van een, redelijk groot, bedrijf dat woningen bouwt of renoveert, niet zomaar een of twee woningen, nee, hele projecten en ook in meerdere landen.

— Hee, Marcel !
Ik keek in de richting waar het geluid vandaan kwam.
— Hallo Joeri, wat doe jij zo vroeg op straat ?
Joeri liep aan de overkant en hij kwam meteen mijn kant op.
We kennen elkaar al lang, hij zit in dezelfde business en we zijn onderhand grote vrienden geworden.
Bij aanbestedingen komen we elkaar ook vaak tegen.
— Zullen we even een koffie …. ehh …. cappuccino gaan drinken ?
Zoals bekend voel ik daar altijd wel voor en samen wandelden we naar de koffiebar “Coppie-Cappu” halverwege de straat.
Konden we ook even wat bijpraten over een overheidsproject dat er eindelijk leek aan te komen.
Het duurde niet lang voor we bij de koffiebar aankwamen en een geschikt plekkie hadden uitgezocht.
De ober kwam al snel aangelopen en vroeg Joeri wat hij wilde.
— Graag een dubbele espresso en, hebben jullie een stukje appeltaart met slagroom ?

Hij knikte.
— Marcel, ook trek in dat hapje ?

Ik ben wel een echte lekkerbek dus bij een uitje doe ik niet moeilijk, ik knikte.
Hij ging de bestelling klaar maken en was al gauw weer terug.

Het is een prettig restaurant met goede producten en een aangename manier om hun klanten te bedienen.
Al vaker ben ik daar te gast en meestal behoorlijk vroeg zodat zij ook nog wel eens een praatje maken.
Vandaar dat hij mijn naam ook kende en ..cappuccino..
— Zo Joeri, wat leuk om je hier te ontmoeten, hoe staan de zaken.
— Die corona heeft toch een erg grote invloed gehad, waarschijnlijk bij jullie ook Marcel.
Ja zo’n pandemie is voor iedereen in onze business een regelrechte ramp.
— Joeri, heb je al iets gehoord van de aanbesteding ? Wat ik op dit moment begrijp is dat het weer de gewone openbare aanbesteding wordt.
— Ja, dat denk ik ook, dus dat is geen probleem maar er begint langzamerhand een tekort aan werknemers te ontstaan.
— Oh, bij jullie ook al ?   Ja, en dat geldt eigenlijk voor alle beroepen, van metselaar tot schilder en elektricien.
— Ja, bij ons ook.   Dus die aanbesteding zal nog wat voeten in aarde hebben maar we komen er wel uit.
— We komen er altijd uit.
— En, hoe is de koffie  ..ehhh.. espresso ?

— Prima, we moeten hier wat vaker afspreken.

Natuurlijk spreken we vaker met elkaar af maar Joeri gaat ook al richting de vijftig en het ziet er naar uit dat hij niets tekort komt dus: een beetje trainen kan, ook voor hem, beslist geen kwaad.
Nadat we onze appeltaart, met slagroom, verorberd hadden gingen we ieder weer naar ons kantoor, al of niet thuis.
Het was nog een flink eindje lopen en ik had gemerkt dat er flink wat activiteit op mijn telefoon was.
Dat ging ik thuis wel bekijken dus even stevig de pas er in.

Na een half uurtje was ik op de plaats van bestemming en zag dat mijn vrouw ook al aan de cappuccino zat.
Toen ze mij zag sprong ze onmiddellijk op en kwam naar me toe.
— Er is vanmorgen een aantal keren gebeld, er leek haast bij te zijn.
— Ik ga me eerst een beetje opknappen, dan weer een cappuccino, en daarna kijken we wel wat er aan de hand is.
— Als het meezit ben ik over een kwartiertje weer beschikbaar.

Het opknappen nam niet al te veel tijd dus liep ik daarna even naar mijn kantoor om te zien wat er nu weer aan de hand was.
Het bleek Gerard te zijn, grote vriend, die mij vaak bij een aantal wat gecompliceerdere klussen hielp.
Ik belde hem even.

Hij was meteen aan de lijn.
— Marcel, de aanbesteding is in een stroomversnelling geraakt en het wordt op korte termijn, pakweg twee weken, openbaar gemaakt.
— De voorstellen moeten daarna uiterlijk twee weken later binnen zijn.
— Het wordt een aanbesteding volgens kortgeleden geïntroduceerde algemene richtlijnen.
— Jeetje, zoveel haast heb ik nog nooit meegemaakt, was de cappuccino op, of de koekjes ?
— Meestal gaat het op de oude vertrouwde manier….
— Ja Marcel, ik begrijp je opmerking maar de nieuwe regels …..
— Oké, ik ga aan het werk.

NU toch eerst de cappuccino en daarna mijn team aan het werk proberen te krijgen.
Dat lukt natuurlijk wel, mijn team is super !


Aanpakken !

De gewijzigde procedures maakten het niet gemakkelijker terwijl het resultaat ongeveer hetzelfde zou blijven.
We werkten al jaren op een en dezelfde manier, kenden alle variabelen en wisten ook wie je moest benaderen als er vragen waren.
De nieuwe aanpak en de daarbij behorende wijzigingen hadden we al voor een groot deel geïmplementeerd in onze organisatie alleen de voorgestelde versnelling gaf nog wat ongemak.
Maar ja, daar konden we mee omgaan, dat deden we ook al vele jaren.
Waar we wat minder enthousiast over waren was het enorme probleem van de beschikbaarheid van vaklui.

Om vaart te zetten achter de ontwikkeling belde ik mijn secretariaat.
— Goeiemorgen Marcel, wat zijn je wensen vandaag, we hebben het eigenlijk te druk maar vertel maar.
Max is een leuke vent, weet van wanten en houdt van humor.
— Hoi Max, haha, zet die drukte maar even opzij, vanmiddag wil ik overleg, om 14.00u met de projectleiders van het aankomende overheidsproject.
— Marcel, Ed is juist op weg naar belangrijke meeting over aanloopproblemen bij de bouw van het havengebouw.
— Max, geeft niet, laat hem rechtsomkeert maken en hij verzint daar maar een goede reden voor, ik kan hem niet missen in dit overleg.
— En, voor ik het vergeet, laat een of andere deskundige zorgen dat de koffieautomaat ook weer cappuccino geeft, anders ben ik tijdens het overleg niet te genieten, haha.
— Marcel, U vraagt en wij draaien, ik zorg er voor.
— Tot straks.

Daarna belde ik Joeri en vertelde hem over de versnelde procedure.
Hij had ook al iets gehoord en we besloten tot snel overleg met ons team.
— Marcel, kun jij morgen ?
— Ja, in ons stekkie “Bus-Din”, daar kunnen we ongestoord overleggen onder het genot van een hapje en een drankje.
— Bel jij Ruud, dan kunnen we meteen beslissingen nemen.
— Doe ik.  See you !

Joeri is een fantastische vent.
Ieder bedrijf met zo’n directeur mag de hemel prijzen, en dat doen zijn werknemers ook.
Wij met z’n drieën, directeuren van drie prachtige en grote ondernemingen, doen het goed denk ik.
Ook de salarissen van de mensen liggen ongeveer tien procent boven het gemiddelde.
Mensen die voor je werken moet je bovendien laten zien dat je ze waardeert.
Zo, nu eerst maar wat van de project documenten doornemen, daarna lekker hapje tijdens de lunch.
Mijn vrouw, Trudy, is altijd zeer geïnteresseerd in wat ik nu weer ga uithalen en dat maakt de lunch juist een behoorlijk ontspannen gebeurtenis.
Zelf is zij behoorlijk actief op het gebied van buiten-speel-toestellen voor kinderen en ze heeft al menig project tot volle tevredenheid gerealiseerd.
De kinderen zijn enthousiaste benutters van die vaak zeer creatieve mogelijkheden.

De telefoon ging, het was Ruud.
Gelukkig, hij kwam ook.
Na wat relaxed gekeuvel ging ik me klaar maken voor de vergadering.
Ik besloot om lopend naar het kantoor te gaan, heerlijk wandelend door het rustgevende groen, een stief kwartiertje.
Trudy keek wat verbaasd toen ik al wandelend langs het raam kwam maar ze was wel gewend aan mijn onverwachte optredens, ze zwaaide even en ik zwaaide minstens even hard terug.

Al gauw liep ik op mijn gemak door het groen en ik had zin om daar nog wat langer mee door te gaan, de tijd had ik dus ik overwoog welke richting ik op zou gaan.
 
Opeens hoorde ik een stem, iemand noemde mijn naam.
Dat moest dan wel een bekende zijn.
Ik keek voor me, links, rechts en ik draaide mij om maar ik zag niemand.
Weer die stem.
— Kijk eens naar beneden, ik sta naast je aan de linkerkant.
Ik kijk, helemaal verbaasd, daar stond een heel klein muisje.
— Ja Marcel, je ziet het goed, ik ben het.
Als je zoiets meemaakt ga je meteen aan jezelf twijfelen.
— Hee Marcel, je bent oké maar ik moet je wat advies geven omdat het anders mis gaat.
— Jullie, met drieën zijn prima bezig, zoals gewoonlijk, maar er komt een vierde partij.
— Die groep komt alleen voor de opdracht en het geld, het zijn de bekende graaiers, in een andere omgeving noemen ze hen sprinkhanen.
— Kom over drie dagen weer hier, dezelfde tijd, dan houd ik je op de hoogte.
Toen hoorde Marcel een geritsel en weg was de muis.

Hij stond nog even verbaast te kijken en realiseerde zich ineens dat hij onderweg naar de vergadering was.
Het ommetje kon dus niet meer, dan maar de kortste weg naar het hoofdkantoor.
Hij zette er stevig de pas in en was dan ook mooi op tijd op de plaats van bestemming.
Max had de vergaderruimte al gereserveerd en toen we eenmaal, met de verschillende projectleiders aan tafel zaten kwam hij mij, als eerste, een voortreffelijke cappuccino brengen.
— Zo, dan is Marcel wat toeschietelijker voor jullie was zijn overduidelijke uitspraak naar de anderen.
Een beetje hilariteit in de tent is nooit weg.

Ik opende de vergadering met de mededeling over de versnelling van de procedure.
Van verschillende projectleiders hoorde ik een licht gekreun.
Bovendien gaf ik aan dat ik van ieder van hen verwachtte dat ze mij aan het einde van de week een duidelijk overzicht konden geven met betrekking tot de minimale kosten, ik wilde uiteindelijk een project kunnen aanbieden dat concurrerend was met wie dan ook.
En, dat hadden ze niet verwacht, ieder moest zorgen dat extra ruimte overbleef voor nog niet gedefinieerde uitbreidingen.
Die konden dan nog snel ingevoerd worden als het gewenst was.
De vergadering verliep verder zoals gewoonlijk, het bekende patroon.
Na afloop had ik nog een kort overleg met Ed, hij is uitstekend op de hoogte van het spel zoals dat gespeeld wordt bij de overheid.
Hij schatte in dat we, op kwaliteit en prijs, weer een goede kans zouden maken.


Natuurlijk is hij niet op de hoogte van het werkelijke spel.


“Bus-Din” !

De volgende morgen was ik vroeg op en begon met het klaarzetten van het ontbijt.
Soms moet de een voor zaken weg, de andere keer heeft de ander het erg druk dus we wisselen elkaar regelmatig af.
Bovendien, als ik het doe, zet ik eindelijk de hapjes op tafel waar ik zo dol op ben en die ik anders niet of erg weinig krijg, haha.
Onze afspraak is pas in de middag dus heb ik ruim de tijd om mijn plannen verder te ontwikkelen, des te beter voor ons gezamenlijk overleg.

Trudy kwam ook de kamer binnen en zag natuurlijk meteen de stapel chocolade croissants waar ik zo dol op ben.
We gingen ontbijten en begonnen, zoals gewoonlijk, met de jus d’orange.
Ik vertelde haar wat ik gisteren meegemaakt had, van de muis en het advies wat hij ging geven.
Ze had net een slok van haar jus d’orange genomen en proestte het onmiddellijk uit.
— Wat een leuke droom en …….. heb je ook een prinses op het witte paard gezien ?
Ik keek haar een beetje bestraffend aan en ze herstelde zich snel.
Zo gingen we altijd met elkaar om en we lagen even allebei in een deuk.
— Maar serieus, heb je dit gedroomd of, ja het is eigenlijk te vreemd voor woorden, heb je dat gisteren werkelijk meegemaakt ?
— Als je dit zomaar aan anderen zou vertellen dan liep je het risico dat ze meteen de eerste hulp gingen bellen.
— Maar, heb je dit werkelijk meegemaakt ?

In detail beschreef ik de hele gebeurtenis.
Ze luisterde aandachtig.
Toen ik uitgepraat was bleef ze even stil en na een paar minuten reageerde ze heel voorzichtig.
— Marcel, blijkbaar heb je iets meegemaakt waarvoor we geen verklaring hebben.
— Toch bevat dat een ernstige waarschuwing.
— Mogelijk moet je voorzichtig opereren en vooral ook goed luisteren naar de volgende boodschappen.
— Deze boodschap, die je nu gekregen hebt, was te duidelijk en expliciet om te negeren, denk ik.
We praatten nog wat na, ook over ditjes en datjes, en ik was blij met haar advies.
Het is zo belangrijk om iemand naast je te hebben die niet begint met allerlei ontkenningen, die ook nergens op gebaseerd zijn.
Ik bedankte haar voor haar begrip en ging eerst nog wat zaken doorspitten ter voorbereiding van de meeting.
Na een uurtje was het tijd en maakte ik me klaar.
Zei Trudy nog even gedag en vertrok.

We kwamen ongeveer gelijktijdig bij “Bus-Din” aan en begonnen dus met de bekende drankjes, ik met cappuccino.
Allereerst gingen we uiteraard van start met de gezellige zaken zoals de nieuwe auto, de tuin, het huis, tennissen, onze prestaties tijdens het rondje golf, enzovoort.
Dat doen we altijd, we kennen elkaar ook goed en komen vaak wederzijds over de vloer.
Zodra de entree op tafel staat start de echte vergadering.
Het meest actuele is natuurlijk de procedurele kant en de onverwacht snelle inlevertijd.
Joeri vond dat echt vervelend maar Ruud haalde zijn schouders daarover op.
Toen ik echter begon over de mogelijkheid dat er meer partijen een offerte zouden kunnen doen daalde het enthousiasme.
Een glaasje wijn deed gelukkig wonderen en de stemming steeg alweer.
Zou er echt een andere partij mee gaan doen ?  
Dan was er echt werk aan de winkel.
We overlegden over de mogelijke aanpak, prijs, extra features maar belangrijk is vooral om er achter te komen of dat inderdaad gebeurde en welke partij dat was, want dan konden we onze strategie daarop aanpassen.
Uiteraard sprak ik niet over het grootste geheim; mijn muisje.

Marcel dacht nog even na.
Alle drie de bedrijven, waarvan nu de directeuren bij elkaar zitten, hebben in feite dezelfde soort bedrijfsvoering.
Daardoor hebben ze zo graag en veelvuldig contact met elkaar.
Het “klikt” gewoon tussen hen.
Ze praten en overleggen met elkaar en er zijn geen verborgen agenda’s en dat blijkt goed te werken.
Eigenlijk zijn zij een beetje de realisatie van datgene wat in mijn verhaal “EXODUS” beschreven is.
Geen gedoe met aandelen maar gewoon leningen bij een betrouwbare instelling en niet bij “sprinkhanen”.
Het werkt perfect.

Marcel nam het woord.
— We weten nu eigenlijk nog niets.
— Ik stel voor dat we op korte termijn, morgen of overmorgen, Gerard even benaderen om te vragen of hij iets weet.
— Per slot van rekening zit hij dicht bij het vuur en zal hij uiteindelijk alles weten over deze zaak.
— Natuurlijk heeft hij zijn ambtsgeheim, als hoofd van de commissie die dat soort aanvragen behandelt kan hij natuurlijk niet alles zeggen.
Ruud vond dat we eens goed moesten nadenken over een aanvalsplan.
— Stel dat er een bedrijf inschrijft waarvan we weten dat ze al eerder een aantal louche transacties heeft gedaan.

— Ga verder Rudi.
— Een bedrijf dat de bouwgrond opkoopt van de gemeente en er vervolgens een tijd niets aan doet, hoewel er bepaalde afspraken waren gemaakt.
— Daarna wordt het verkocht met dikke overwinst, dat is het enige waar sprinkhanen naar kijken.
— Die doen vervolgens ook niets en verkopen het weer met dikke overwinst.
— En de gemeente, dus de bewoners, moet voor diezelfde grond, als ze daar uiteindelijk op willen bouwen, dik betalen.
— Wij moeten Gerard helpen om dat soort excessen onmogelijk te maken.
Joeri werd meteen enthousiast en ook Marcel vond het een goed idee.
Gezamenlijk besloten ze daar een nachtje over te slapen en daarna een “plan de campagne” te maken en dit te overleggen met Gerard.
In ieder geval moest dat soort graaiers voorgoed van deze markt verwijderd worden.

De maaltijd was ongeveer afgelopen, de kof …. ehhh ….. cappuccino was al op dus tijd voor een tijdelijk afscheid.
Ze gingen het gezamenlijk aanpakken en dat beloofde beslist wat.

Afspraak !

’s-Morgens was ik al vroeg op.
De komende afspraak met het muisje speelde me parten omdat het zo vreemd, ongewoon en onbegrijpelijk was.
Ik zie het al voor me als ik bij een bedrijf naar binnen wandel en bij de receptie kom:
  
     — U heeft een afspraak ?
     — Ja.
     — En met wie als ik vragen mag ?

     — Met het muisje.
     — Ik moet even kijken of die bereikbaar is.
     Diegene achter de balie staat op en gaat even naar
     de ruimte ernaast.
     Daar belt ze het alarm nummer van de politie.

Ik geniet alleen al van de gedachte.
Glimlachend liep ik verder.
Hoe kun je zoiets bedenken ?
Onderweg probeerde ik me al voor te stellen hoe de volgende kennismaking zou worden.
Moest ik hem, of haar, gewoon aanspreken met muisje of met meneer/mevrouw of met jongeman/jongedame ?
Het leek wat drukker in het anders zo rustige park.
De kastanjebomen waren in bloei en de bijzondere geuren van het frisse voorjaar hingen in de lucht.
In het anders zo rustige park leek het of mensen wat meer haast hadden gekregen.
De mensen naast, en achter mij liepen net zo relaxed en genietend als ik.
Oh, merkwaardig, alleen de mensen die ons tegemoet kwamen waren zo gehaast.
Ook de blik in hun ogen was …… er was iets …… waren ze voor iets op de vlucht ?

— Hallo Marcel !
Ik keek om maar realiseerde me tegelijkertijd dat het muisje naast me liep.
Nou ja, liep ……… rende, het heeft natuurlijk, met mij vergeleken, hele korte beentjes.
— Marcel, zullen we daar plaatsnemen ?
En meteen rende hij/zij vooruit naar een bank in het park.
Er was iets met het park.
Meer mensen kwamen, snel lopend, voorbij.
Sommigen renden zelfs.
Een beetje verward keek ik rond.
In de verte hoorde ik een laag geluid.
— Marcel, kom je ?

Niet heel erg op mijn gemak liep ik er naar toe.
Weer klonk dat lage geluid en steeds meer mensen renden voorbij.
Het muisje bleef gewoon, rustig, op me wachten.
— Er is niets aan de hand Marcel, kom hier maar zitten en relax.
Ik ging zitten maar voelde me niet helemaal senang.
— Blijf zitten en gedraag je als een gewone waarnemer, wees niet bang, ik herhaal, wees niet bang.
Ik begreep wat hij/zij zei maar toch …..
Toen besloot ik toch mijn enorme dilemma voor te leggen.
— Muisje, ik praat met je maar ik weet niet goed raad met hoe ik je kan aanspreken ?
Meteen kwam het antwoord:
— Mies !
— Bedoel je Mice ?

— Nee, gewoon Mies.

Het lage geluid kwam steeds dichterbij en werd ook harder.

— Mies, wat is dat voor een geluid en waarom lopen al die mensen zo hard, alsof ze vluchten ?
— Oh, dat is eigenlijk heel simpel.
— Dat geluid wordt gemaakt door Bibu en die komt langzaam dichterbij.
— De mensen kennen hem niet en vluchten, uit angst voor het onbekende, er van weg.
— Daar wilde ik het ook met je over hebben.
— Zo meteen komt hij ook hier dichterbij.
— Laat je niet intimideren en blijf hem strak aankijken.

En inderdaad, het geluid kwam steeds dichterbij.
Mies knikte.
Marcel keek om, recht in het gezicht van Bibu.
Zoiets afschrikwekkends had hij nog nooit gezien.
Hij bleef er strak en zonder ook maar met de ogen te knipperen, naar kijken.
Bibu gaf een enorme schreeuw, recht in het gezicht van Marcel, draaide zich om en ging, zonder verder nog een kreet te geven, terug naar waar hij vandaan kwam.
Marcel was wel onder de indruk van het enorme monster en hij was een beetje wit rondom zijn neus.
— Mies, wat deed die hier.
— Je zult het niet geloven, maar die was er speciaal voor jou.
— Hij heeft je laten zien wat hij kan bereiken door het creeeren van angst en paniek bij mensen, iedereen doet dan wat hij graag wil.
— Dat is o zo gemakkelijk, weinig mensen, zoals jij nu wel liet zien, hebben het lef om nee te zeggen en zullen klakkeloos volgen wat de grote baas, boeman, politicus, lobby-deskundige etc. zegt en opdraagt.
— Bovendien, ik weet uit je geschiedenis, dat jij daar ook erg goed in bent, dus dat je die situaties snel zult herkennen en ook op de juiste wijze zult aanpakken.
— Onthoud dit goed want binnenkort kom je Bibu in een andere gedaante weer tegen.
— Zorg dat jullie de voorstellen goed op orde hebt want het gaat best spannend worden.
— Over een week, zelfde tijd, zelfde plaats, zie ik je hier weer.
En ….. weg was Mies.

Marcel bleef, een beetje verbaasd en in gedachten verzonken, achter.
hij keek nog even rond of hij Mies kon ontdekken, maar zag niets meer.
Er was iets gebeurd wat hij in de verste verte niet kon begrijpen.
Wel was hem duidelijk geworden dat hij een speciale taak te vervullen had, en dat zou hij doen.

Hij liep nog even wat rond in het rustgevende groen, keek nog even of hij sporen kon vinden en ging toen richting huis.
Daar had hij veel om over na te denken en te vertellen.


Hallo !

Het gaat even heel anders dan we gewend zijn.

— Hallo, welkom beste lezers en lezeressen.
— Ik heb besloten om het roer even over te nemen, jaja, u hoort het goed, ik ben Mies.
— Ik ben niet gewend om tegen zo’n groot lezerspubliek te praten maar er moet me toch iets van het hart.
— Marcel heeft het erg druk en kan daardoor drie weken niet het voortouw nemen.
— Misschien is dat ook een beetje mijn schuld dat hij zo in de stress raakt maar ja ……
— Of het was zijn ontmoeting met Bibu die hem een beetje van zijn a propos heeft gebracht.
— Helaas heb ik daar zelf geen actieve herinnering aan.

— Maar, één ding is zeker, na drie weken pauze ….. of is het juist hard werken …… komen de wekelijkse verhalen weer op het net.
— Vriendelijke groet, van Marcel en misschien ook Bibu maar zeker van mij, aan alle lezers en lezeressen.

— Piep – Piep – Mies.


Druk !

— Hallo, hier ben ik weer.
— Ik begin er al een beetje aan te wennen.
— Misschien moet ik ook maar eens meedoen aan het verhalen schrijven want ik heb natuurlijk hele andere ervaringen dan mensen.
— Zo af en toe zie ik Marcel, hij ziet mij natuurlijk nooit, alleen als ik hem roep.
— Hij ziet er vaak wat verwilderd uit en dat komt natuurlijk omdat hij het zo druk heeft.
— Afgelopen donderdag was het weer helemaal mis met hem, zelfs zijn internet verbindingen kon hij niet meer op gang krijgen en zonder internet kan hij niet, het lijkt wel een verslaving.
— Ik heb sterk de indruk dat Bibu daar de hand in gehad heeft samen met een legertje afvallige muizen.
— Ja tegenwoordig is het uiterst gemakkelijk en zonder verdere risico’s.
— Vroeger kon je knagen totdat je een koperen leiding tegenkwam die onder spanning stond, ja dan had je pech.
— Als je geluk had kostte het alleen een nieuw kunstgebit maar soms legde je het loodje en was het voor je afgelopen met die muizenissen.
— Tegenwoordig kun je de krant meenemen want zodra je dat glasvezel kabeltje doorgeknaagd had kon je bij het licht ervan je krant gaan lezen.

— Oké, tot zover, ik hoop dat Marcel zich volgende week al iets beter gaat voelen.

— Groet van allemaal en aan allemaal.
— Mies — Piep — piep — piep.


Lobby !

— Hallo beste mensen.
— Ja, jullie begrijpen het goed, ik ben nog steeds van de partij en Marcel doet andere werkzaamheden.
— Toch moet ik zeggen dat het geleidelijk aan wel wat beter met hem gaat.
— Gisteren zag ik hem nog fluitend, op de fiets, door het park rijden.

— Maar nu ter zake.
— Bibu is druk bezig om, gebruik makend van zijn uitstekende lobby-taal, zichzelf zo positief mogelijk bij de gemeenteraadsleden te presenteren.
— Veel van de leden zijn normale mensen die dat helaas minder snel doorhebben en die zien al die uitspraken dan ook als zeer positief.
— Een aantal van de leden doorzien dat feilloos, maar de positief gestemden zien hen vooral als wappies die overal commentaar op hebben.
— En dan zijn er nog een paar, en dat zijn de ergsten, die gooien het op een akkoord met Bibu in ruil voor ….. ja, noem maar op, geld, positie, macht, enzovoort.

— Omdat wij Bibu vanaf het begin al niet vertrouwden hebben wij, en velen van ons, onderzoek gedaan naar de handel en wandel van hem.
— Het bleek inderdaad te kloppen.
— Veel aankopen en gevolgd door veel duurdere verkopen, en dat ging niet alleen om gemeentegrond, voor huizenbouw projecten die daardoor veel te duur werden omdat de koper van die projecten vervolgens ook weer hetzelfde ging doen.
— Veel faillissementen waardoor geld en waarden spoorloos verdwenen.
— Kortom, een enorme fraude organisatie.

— We hebben dit bij Marcel ingefluisterd en die heeft zijn team en directeuren voorgesteld om hiervoor voorstellen te maken zodat Bibu niet al te veel ruimte zou krijgen.
— Ondertussen zitten wij, met onze muizenissen, ook niet stil.
— Het “Plan de Campagne” ligt al klaar.
— Ik wil niet zover gaan om te zeggen dat wij de regie voeren maar we hebben in ieder geval wel veel invloed.
— Let maar op bij de volgende afleveringen.
— En …. misschien is Marcel dan weer aanwezig.

— Vriendelijke groet van iedereen aan iedereen.
— Mies … Piep … Piep… Piep… Piep


Druk – druk – druk !

Het opstaan ging Marcel niet zo gemakkelijk af.
Veel beeldscherm vergaderen, veel achter de computer om het project te sturen en de planning daar omheen.
Langzamerhand kreeg hij beeldscherm oogjes en pijn in zijn rug van het zitten en toen hij eenmaal in bed lag ging het in zijn hoofd alsmaar door.
Enfin, nu was hij weer opgestaan en besloot, na zijn cappuccino eerst even een rondje te gaan trimmen.

Het sporten viel hem niet mee.
De vermoeidheid speelde hem duidelijk parten.
Of …. was er meer ?
Nee, hij moest zich een beetje vermannen en zich niet zulke dingen in zijn hoofd halen.
Toch ……
Nee ! …. Of was er toch iets ?

Hij kreeg het gevoel dat hij gevolgd werd.
Om geen argwaan te wekken liep hij gewoon door naar de vijver en nam de route daar omheen en weer terug naar het pad waar hij vandaan kwam.
Toen zag hij twee van de raadsleden puffend over het pad rennen.
Die liepen dus achter hem en het waren beslist geen sportievelingen, hij had ze nog nooit zien trimmen.
Een beetje gemaakt enthousiast zwaaide hij hen toe.
— Hi Frans en Leendert, leuk jullie hier te zien, zet hem op.
Vervolgens verhoogde hij zijn tempo nog een beetje, wetend dat zij hem dan zeker niet bij konden houden.
Om een of andere reden mocht hij die twee niet zo.

Het ontbijt was heerlijk en samen met Trudy genoot hij er van.
Hij vertelde haar ook hoe hij het gevoel had dat hij gevolgd werd en dat die twee raadsleden dat leken te zijn.
Ze drukte hem op het hart om vooral voorzichtig te zijn en dat soort signalen serieus te nemen.
Hij was blij dat ze zo’n hecht team waren.

Na de cappuccino begaf hij zich naar zijn kantoor boven om nog wat zaken door te nemen en wat video vergaderen met Joeri en Ruud.
Veel van zijn zaken gingen voorspoedig totdat …….
Er was iets, er verscheen een bericht ……..
Vanaf de provider van het netwerk, waarop zijn eigen netwerk was aangesloten, kwam een melding dat iemand met een valse identificatie had geprobeerd om, op zijn netwerk, in te loggen.
Dat gebeurde wel eens meer dus eigenlijk schonk hij er niet al te veel aandacht aan.
Nauwelijks was hij weer begonnen of er kwam een nieuwe soortgelijke melding.
Voor de zekerheid stopte hij met werken en startte zijn analyse programma.

Merkwaardig, merkwaardig ………
Achter elkaar kwamen nu nieuwe pogingen binnen,  soorten zoals bijvoorbeeld “Brute Force” of “WAF”.
En, merkwaardig, uit allerlei landen, ook hele verre.
Dat ging een hele tijd zo door, achter elkaar.
En vanuit een groot aantal landen.
Hij kon zich niet aan de indruk onttrekken dat het bijna zeker een gecoördineerde of vooropgezette actie was.
Toen, ineens, was het weer over.
Hij was met stomheid geslagen.
Al die pogingen, uit al die landen, om te hacken of anderszins, terwijl hij gewoon zijn best deed om een optimale oplossing te vinden voor het project.
Kennelijk had hij op wat te lange tenen gestaan.
Ineens dacht hij aan Mies en zijn ervaring met Bibu en ….. ja, en ook die twee raadsleden deze ochtend.

Beneden ging hij weer een cappuccino drinken.
Trudy was verbaasd, normaal werkte hij achter elkaar door tot aan de lunch.
Ze keek naar hem, hij had een wat vreemde en vastberaden blik en ze vroeg hem wat er was.
Marcel vertelde van die aanval en meteen was het voor haar duidelijk dat het een gecoördineerde actie moest zijn geweest.
Haar inzicht in de mens, als psychologe, maakte dat ze de situatie behoorlijk goed kon inschatten.
Ja Marcel, je hebt op de tenen gestaan van een toch wel invloedrijke persoon en/of organisatie.
Dit zou iemand kunnen zijn geweest met veel ego en veel emotie en dat gaat vaak samen met minder intelligentie, daardoor is die reactie zo snel en massaal.
Er zijn ook mensen met weinig of geen emotie, een behoorlijke intelligentie en een grote ego zoals je bij ons bijvoorbeeld in de politiek ziet.
Die hebben er geen boodschap aan dat anderen de zware consequenties van hun beleid ondergaan.
In ieder geval, ga rustig en voorzichtig te werk.

Voor Marcel was dit echt een uitdaging.
Hij merkte dat hij gezien werd en dat stimuleerde en motiveerde hem nog meer om zijn energie maximaal in te zetten op het slagen van dit project.
Hij besloot meteen weer een afspraak te maken met zijn vrienden over een betere en, voor de gemeente, een veiligere opzet van het project zodat de kans op fraude en malversaties aanzienlijk kleiner werd.
Hij nam ook contact op met Gerard om zijn voorstellen, aanvullingen en adviezen door te nemen.
Het moest nu voor eens en altijd duidelijk worden dat er in de gemeente geen behoefte was aan sprinkhanen en andere graaiers.

Bij de lunch zag Trudy de veranderingen in hem.
Hij was nu duidelijk vastberadener dan ooit.
Nee, hij zou niet over zich laten lopen.
Ze was trots op hem.

’s-Middags ging hij nog even een beetje joggen om zijn conditie meer op peil te brengen.
En …… in het park, ja hoor ……
— Hallo Marcel.
Ergens had hij het al verwacht.
— Ben je een beetje bijgekomen van de schrik.
Hij deed net of hij van niets wist.
— Wat zou er gebeurd moeten zijn, Mies ?
— Grapjas, dat weet je wel, die hack pogingen.
— Ook wij hebben het gevolgd, was te verwachten !
— Maar goed, wij hebben een overleg van zeker anderhalf uur gezien tussen Bibu enerzijds en met Frans en Leendert anderzijds.
— Dat belooft eigenlijk niet veel goeds maar we kunnen het wel aan, nietwaar Marcel ?
Marcel schoot in de lach.
— Ja Mies, nu besef ik het des te meer.
En hij vertelde dat hij die ochtend gevolgd werd door dat stel.
Ook Mies moest lachen.  Hi – hi – hi.
Daarna vertelde hij wat hij daarna gedaan had.
— Prima Marcel, Bibu zal het niet redden !
En …. weg was Mies weer.
Met een goed gevoel ging Marcel weer huiswaarts.


Het Projectvoorstel !

De projectgroep in de gemeenteraad had alle stukken binnen gekregen, grondig doorgespit, de verschillen tussen de aanbiedingen goed bekeken en kwam nu met een tussentijdse beoordeling.
Dit was nog niet definitief omdat ook de andere gemeenteraadsleden ook de gelegenheid moesten hebben om hun mening te geven.
Er waren wel wat problemen geweest omdat er kennelijk muizen waren geweest die aan de documenten hadden geknabbeld.
Vooral het document van Bibu was behoorlijk aangetast maar het leek niet onoverkomelijk, het meeste was nog goed intact.
Alleen de financiële paragraaf was behoorlijk vernield en moest misschien apart nogmaals opgevraagd worden.

De burgemeester opende het overleg en gaf Gerard het woord.
— Burgemeester en raadsleden.
— Wij hebben 4 projectvoorstellen ontvangen en daarover wil ik graag met u overleggen welk van de voorstellen volgens u allen het meest in aanmerking zou kunnen komen.
— Helaas hebben wij moeten constateren dat er muizen bij de dossiers zijn gekomen en daar wat aan geknaagd hebben maar de schade is beperkt.
Er klonk wat gepruttel uit de hoek van Leendert en Frans.
Gerard ging onverstoord verder.
— De voorstellen zien er goed uit maar op het gebied van de zekerstelling blijft Bibu wel wat achter.
— Op het gebied van de financiën, koop en verkoop, blijven de anderen duidelijk koplopers.

Leendert interrumpeerde het betoog van Gerard.
— De financiële pagina van Bibu is dermate beschadigd dat daar geen conclusie uit getrokken kan worden.
— Ik verzoek u dan ook om eerst de juiste versie te laten komen en daarna verder te gaan met het betoog.
Gerard nam het woord.
— Met mijn staf heb ik gekeken naar de schade en die leek nogal mee te vallen dus het lijkt mij, om onnodige vertraging te voorkomen, niet nodig om daarop te wachten.
Nu kwam ook Frans naar de microfoon en liet duidelijk merken dat hij in dat geval een motie van afkeuring zou indienen.
De burgemeester besloot het niet zo ver te laten komen, greep in, en beëindigde de vergadering.
— Volgende vergadering over twee dagen, zelfde tijd.
— Ik verwacht van ieder dat de documenten dan wel in orde zijn.

In het voorbijgaan wierp Marcel een niet mis te verstane boze blik naar Frans en Leendert die min of meer glimlachend terugkeken.
Zij vonden dat zij Marcel in deze sessie duidelijk hadden afgetroefd.
Marcel ging niet eens naar zijn teamgenoten Joeri en Ruud maar nam de kortste weg naar huis, via het park.
Helemaal in gedachten verzonken liep hij daar toe.

Opeens ……
— Hi Marcel … Hi … hi.
— Oh, dag Mies, jij hier, ik heb het nu een beetje druk, ander keertje misschien.
— Nee Marcel, we gaan nu naar die bank.
Hij aarzelde maar tegen die kleine Mies kon hij toch niet opboksen.
— Misschien heb je het al gezien Marcel, ik heb jouw document laten wijzigen.
— Op het oog, met een snelle blik, lijkt het op het origineel maar dat is geenszins het geval.
— Ik wist dat, na de poging tot vergaderen, iedereen zou beschikken over alle documenten en dat het voorstel zou komen om nieuwe documenten op tafel te krijgen.
— Dat was de bedoeling van Bibu want dan kon hij aanpassingen maken, zodanig, dat zijn voorstel meer acceptabel was dan jullie voorstellen; daar hebben wij een stokje voor gestoken.
— De kopieën die Frans en Leendert hebben gekregen lijken op de originelen maar zijn het niet en daar gaan zij op reageren, helaas voor hen.
— Bovendien, klein grapje, na twee dagen bevatten ze automatisch weer je originele inhoud dus bij het volgende overleg staat daarin precies wat jij in het originele document had staan.
— Alsjeblieft, praat hierover niet met hen of je partners, just let it go, by the way, je vrouw weet er al van.
— Groetjes Marcel … Hi … hi … hi.

Marcel was totaal perplex.
Dit lijkt een klein beetje op fraude, maar dan wel om de echte grote fraude van Bibu, waar de gemeente en de inwoners slachtoffer van zouden zijn geworden, te voorkomen.
Het stond hem tegen om op deze manier te werken maar tegelijkertijd besefte hij dat er mogelijk geen andere keuze zou zijn.
Hij liep snel door naar huis.

Eenmaal daar aangekomen begon hij met zijn vertrouwde cappuccino en genoot er zachtjes van.
Zozeer zelfs dat hij niet merkte dat Trudy zachtjes binnenkwam.
— Hallo Marcel.
Hij schrok op.
— Hoi Trudy, ik had je niet aan horen komen, ik was nog een beetje aan het bijkomen van vanmiddag.
— Ja, dat zag ik, je moet de groeten van Mies hebben.
Meteen was hij er weer helemaal bij.
— Mies zei, dat, juist omdat jij het zo moeilijk met die kleine fraude had jij daardoor juist de meest geschikte persoon was om dit te doen en te weten.
— Jij zou nooit mensen uitgebreid belazeren om er zelf beter van te worden, daarom helpt ze jou ook.
— Zij is trots op je en ik natuurlijk ook.
Samen hebben ze daarna ook nog veel woordjes gewisseld.

De volgende project bijeenkomst met de nieuwe documenten verliep een stuk ordelijker.
De hoofdstukken werden achtereenvolgens opgenoemd en diegenen die commentaar hadden konden dat dan geven.
Een aantal keren wilden of Frans of Leendert nog commentaar geven, ze bladerden dan zenuwachtig door de tekst maar konden daar blijkbaar niet vinden wat ze zochten en kwam automatisch het volgende hoofdstuk aan bod.

Uiteindelijk waren alle hoofdstukken doorgenomen en kwam de eensluidende conclusie van de projectcommissie via Gerard.

— De projectcommissie is tot de conclusie gekomen dat het voorstel dat het best beantwoord aan de wensen van de commissie, de gemeente en daarmee ook aan de wensen van de bevolking het projectvoorstel van Marcel is.
— Daarmee is dit voorstel aangenomen.

Van Joeri en Ruud kreeg hij meteen complimentjes.

Tegelijkertijd zag hij, aan het andere einde van de zaal,  de sterk gefrustreerde Frans en Leendert de vergadering verlaten.

Het was hem om het even, ze bekeken het maar.


Druk !

Marcel stapte in de auto, op weg naar de vergadering met zijn vrienden in hun favoriete “Coppie-Cappu” restaurant.
Het werd weer een gezellige bijeenkomst.
Ze wisten van elkaar, en konden ervan op aan, dat zij ook hun aandeel in het project zouden krijgen, zoals gewoonlijk.
Samen sta je sterk.
Bovendien gingen ze niet voor het grote geld, sprinkhanen en graaiers werden zorgvuldig buiten de deur gehouden.
In feite volgden ze de methodiek zoals die beschreven is in het “Exodus” verhaal waarbij het erg duidelijk wordt dat de werkers in feite de winst creeeren en daar dus ook het meeste recht op hebben.
Joeri en Ruud waren heel nieuwsgierig naar de beslissing van Gerard en zijn team om vóór de project aanpak van Marcel te kiezen.

Opeens ….
— Hi ….. hi ….. hi.
Ze keken allemaal op.
Wat was dat ?
Verbaasd keken ze rond, niets te zien !
Maar voor Marcel was de boodschap duidelijk.
Geen woord over Mies !

— Mijn project aanpak onderscheidde zich van de anderen op een aantal punten.
— Een belangrijk punt voor mij was, bij dit omvangrijke project, om het zodanig in te richten dat het eigenlijk niet meer interessant is voor geldzuchtige frauduleuze personen.
— Het financiële deel heb ik losgekoppeld van het eigendomsrecht dus, ik betaalde en daarvoor kreeg ik het recht èn de plicht om het project binnen de afgesproken tijd te realiseren, uiteraard zijn er wat marges.
— Verkopen kan ik niet omdat ik geen eigenaar ben, ik heb alleen de opdracht gekocht.
— Bij faillissement enzovoort blijft de gemeente eigenaar, uiteraard zonder verplichting tot terugbetaling omdat de project afspraken dan niet zijn nagekomen.

Joeri en Ruud waren stomverbaasd over dit deel van het projectvoorstel van Marcel.
Ze hadden met open mond zitten luisteren en waren eigenlijk verbaasd dat ze daar zelf niet op gekomen waren.
Dit was eigenlijk al een forse stap in de goede richting.

Opeens, een heleboel herrie, gebrul en geschreeuw.
Een onduidelijke figuur kwam schreeuwend het restaurant binnen en liep rechtstreeks naar de tafel van onze vrienden.
Vlak voor Marcel bleef hij staan en balde zijn vuisten.
Marcel reageerde niet en bleef hem strak aankijken.
Even gebeurde er niets.
Toen gaf die figuur nog een vreselijke schreeuw en verdween weer naar buiten.
Joeri en Ruud waren compleet van de wijs, ze waren enorm geschrokken van wat er gebeurd was.
Ze keken Marcel aan.
— Het leek er even op of hij jou in elkaar wilde rammen.
Marcel keek op, een beetje wit rond zijn neus.
— Misschien durfde hij dat niet met jullie er bij.
— Kom, het is goed afgelopen, laten we een lekker wijntje nemen om van de schrik te bekomen.
ze kwamen weer een beetje bij van de schrik en na de heerlijke lunch die daarna volgde konden ze er weer tegen.

— Joeri, die nogal financieel onderlegd was, vroeg  hoe het project verder afgewikkeld werd en weldra was Marcel weer in zijn element.
— Weet je, het project hebben we een naam gegeven die probeert aan te geven waar het allemaal in feite om gaat, als tegenstelling tegenover sprinkhanen, graaiers en ander onrecht hebben we een speciale naam gecreëerd:  “Ut-Recht” en dat zegt genoeg.
— Wij staan niet toe dat projecten worden gekocht, daarna doorverkocht met dikke winst, enzovoort.
— De woningprijzen staan van te voren vast, kostprijs plus, en uiteraard is er een mogelijkheid voor aanpassing in verband met bijvoorbeeld kostenstijging en inflatie.  
— En ….. de woningen zijn uitsluitend beschikbaar voor bewoners, kopers en huurders, gedurende vijf jaar, onderverhuur enzovoort is niet toegestaan.
Ruud was ook onder de indruk en vroeg zich af of Marcel hulp had gehad bij de ontwikkeling van dat omvangrijke pakket.
Met zijn drieën waren ze daar ook mee bezig geweest maar nog niet verder gekomen dan het voorstadium.

— Hi ….. hi ….. hi.

Ze keken op en om zich heen.
Niets te zien.
Ook de telefoons waren al uitgeschakeld om meeluisteren onmogelijk te maken dus dat kon het ook niet zijn.

Marcel wist beter en ging weer verder.
— Ja, we hebben er extra hard aan gewerkt want we hadden de indruk dat er kapers in de buurt waren.
— En, het is ons gelukt.
— In ieder geval zullen wij, uiteraard ook met jullie samenwerking, deze projecten uitvoeren en tot een goed einde brengen.

Tevreden en vol optimisme gingen ze allen weer huiswaarts.

Ineens ……. Stil, luister. In de verte klonk weer het …. hi.….. hi ….. hi.
Zou dat toch iets betekenen ?

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *