Wat is er gebeurd ?
Het was donker en veel stof.
Liam deed voorzichtig zijn ogen open.
Zijn hoofd bonsde, waarschijnlijk was hij ergens tegenaan gekomen of had hij zich gestoten.
Hij probeerde na te denken, wat was er gebeurd ?
Hij kreunde een beetje toen hij probeerde om een arm te bewegen.
Voorzichtig probeerde hij de andere arm.
Het lukte, langzaam bewoog hij zijn hand, geen pijn.
Geleidelijk kwamen herinneringen terug.
Bergen, lopen, klauteren, …….. wie liep er naast hem, …. een vrouw, …… Le… Ja …. Lea !
Een licht gevoel van paniek overviel hem.
Zijn bewustzijn zakte weer een beetje weg.
In de klas was het fijn.
Juffrouw Mia was de geliefde docente.
De meeste kinderen hielden van haar alsof het hun moeder was.
Ook deze school had inmiddels muziek als vak weer op het lesprogramma staan en juffrouw Mia gaf daar les in en ook de taalles gaf zij met veel enthousiasme.
Vandaag was het muziek en, iedereen mocht een instrument kiezen om op te spelen.
De instrumenten waren gegeven door musici en orkesten.
Al die oude, soms hele mooie, die ze toch niet meer gebruikten doneerden ze aan scholen.
Natuurlijk hielden ze de echt antieke en waardevolle objecten zelf of gaven die soms aan musea.
Het is eigenlijk net als met je schoolboeken.
Eerst bewaar je ze omdat daar al je kennis vandaan komt.
Veel later realiseer je je dat die kennis in feite gewoon verouderd is en dat je daar nooit meer in kijkt.
Juffrouw Mia vroeg de aandacht van de kinderen.
Voorzichtig verschoof hij zijn arm een beetje.
De lichte paniek maakte plaats voor zijn krachtige wil.
Het lukte, het gruis, de stukjes steen en de takjes kon hij een beetje opzij schuiven om ruimte te maken.
Aan de zijkant leek een beetje ruimte.
Langzaam probeerde hij zich daar naartoe te schuiven.
Zijn rechterbeen leek ergens achter te blijven haken.
Was ook een beetje pijnlijk maar hij gaf niet op.
Een beetje bewegen, naar voren en weer terug en dat steeds weer.
De ruimte werd al iets groter.
De pijn negerend ging hij door.
Geleidelijk aan kwam ook een arm een beetje vrij te liggen.
Hij zakte weer wat weg, de inspanningen eisten hun tol.
Rekenvaardigheden was het vak dat meester Elias gaf.
Hij was daar goed in maar ook streng.
De leerlingen moesten goed luisteren en de opdrachten die hij gaf werden na inlevering weer zorgvuldig nagekeken.
Vandaag was er blijkbaar iets niet naar zijn zin gegaan want Liam moest nablijven.
Dit was duidelijk niet de eerste keer, hij zat er eigenlijk niet mee.
…. Liam, waarom doe je niet beter je best, het gaat niet goed met je als je zo doorgaat.
…. Je bent inmiddels de slechtste van de klas !
…. Neem eens een voorbeeld aan Noah.
…. Die wordt straks een waardevol lid van de maatschappij.
Liam zat daar niet zo mee, hij vond die klas eigenlijk helemaal niet zo belangrijk, al die onzin die hij moest leren !
Nee, het zou niet verbeteren !
Hij wist wat hij wilde, net als zijn vader, ook in de bouw werken.
Met zijn handen was hij iedereen de baas.
Langzaam deed hij zijn ogen weer open.
Links van hem voelde hij een gat dat inmiddels groter was geworden.
Boven hem zag hij een beetje licht, misschien een opening.
Hij werd meteen nog actiever, daar moest hij er uit kunnen.
Voorzichtig probeerde hij grond en stenen te verplaatsen, van waar hij het licht zag naar het gat links van hem.
Daar viel het met een enorm lawaai naar beneden, het leek erg diep, gelukkig, ruimte genoeg.
Nog meer verplaatste hij en de ruimte naar het licht werd groter.
Ook kon hij zich al beter bewegen, hij zat niet langer vast.
De sterke wil om te overleven won het steeds meer van de moeilijkheden.
Hij zou het wel halen.
Ze klapte in haar handen om de aandacht te krijgen.
Kinderen, ik ga jullie laten zien hoe je het muziekinstrument kunt gebruiken.
Daarvoor heb ik een filmpje dat ik nu ga starten.
Zoek daarop het instrument dat je gekozen hebt.
Daar gaat de film.
Musici kwamen aanlopen, gingen zitten met hun instrument klaar om te starten en keken naar die ene persoon die er voor stond.
Ze zette de film stil.
…. Ziet iedereen het eigen instrument ?
…. Juffrouw, de mijne is er niet bij !
Ze keek even op en wees naar een bepaalde plaats.
Lea had er wel vaker moeite mee.
…. O ja, ik zag het niet zo goed.
…. Kijk nu goed hoe ze het vasthouden en wat ze er mee doen en kijk ook goed naar de persoon die er voor staat, dat noemt men de “dirigent”, die is een beetje de baas.
Ze startte de film weer.
De kinderen keken ademloos.
Hij had inmiddels een goede manier om verder in de richting van het licht te komen.
Boven een beetje weghalen en verplaatsen naar het gat beneden en maar doorgaan.
Opeens was er iets, …….. hij luisterde, ………. Ja, daar was het, een geluid uit de verte.
Hij luisterde nog meer, …….. ja, het leek hulpgeroep !
Toen realiseerde hij zich dat ze met de reünie van de klas samen waren.
Wat er gebeurd was kon hij zich niet herinneren maar er werd om hulp geroepen.
Nog sneller begon hij te werken om eruit te komen en steeds meer licht werd zichtbaar.
Natuurlijk zou hij het halen !
Hij liet zich door niets of niemand tegenhouden !
Nu was het moment aangebroken voor de kinderen om in de praktijk te brengen wat ze gezien hadden op de film.
Voor het gemak had juffrouw Mia de film weer aan het begin stilgezet zodat ze konden zien hoe het vast te houden.
Dat lukte in ieder geval uiteindelijk.
Na het seintje mocht iedereen geluid maken.
Het resultaat was verbluffend maar voor elke deskundige zou het een drama zijn.
Het was een ware kakafonie van de meest bizarre geluiden.
Vervolgens splitste zij de groep in drieën en als zij het aangaf mocht de betreffende groep spelen.
Een eventuele toeschouwer zou meteen een spurt naar buiten maken maar de kinderen genoten.
Daar zal best wat talent uit naar voren komen.
Liam begon steeds dichter bij zijn doel te komen !
Op het Nippertje !
Voorzichtig ging hij door met het verplaatsen van materiaal naar het gat.
Geleidelijk werd het lichter en hij proefde als het ware dat zijn vrijheid steeds dichter bij kwam.
In de verte hoorde hij nog steeds, met tussenpozen, het hulpgeroep.
Dit was een extra stimulans om nog harder te werken om eruit te komen.
Op het conservatorium was de repetitie in volle gang voor de uitvoering over drie weken.
Dit zou de eerste keer zijn dat het lokale koor samen met het orkest zou optreden.
De kaartverkoop liep zo snel dat een volgende uitvoering al gauw in de planning werd opgenomen.
Het enthousiasme was groot.
En natuurlijk deed Lea ook mee.
Zij was inmiddels uitgegroeid tot een sopraan van allure.
Veel oefenen had haar stem niet alleen het volume maar vooral ook de beheersing gegeven van een echte professional.
Liam had zijn stekkie gevonden in het technisch onderwijs.
Hij presteerde daar stukken beter en voelde zich thuis tussen al die techneuten.
Wel wist hij natuurlijk alles altijd beter, en dat zeer tegen de zin van onderwijzers en medeleerlingen.
Maar, hij deed het goed, werd zeer positief beoordeeld en vooral, hij had het enorm naar zijn zin.
Wel haalde hij regelmatig kattenkwaad uit, met of zonder zijn maatjes en dat werd hem vaak niet in dank afgenomen.
Een keer was het zelfs zo dat hij de klas uitgestuurd was en uit balorigheid had hij een lasapparaat gepakt en in het fietsenhok een groot aantal fietsen met behulp van een ijzeren staaf aan elkaar gelast.
Noah was een ijverige jongen en begreep heel snel waar het over ging.
Wiskundige vraagstukken daar was hij dol op, ze konden voor hem niet complex genoeg zijn.
Door zijn kwaliteiten kwam het al gauw zover dat hij een klas over kon slaan en snel geschikt werd bevonden voor een opleiding aan een van de bekende universiteiten.
Helaas vond hij zelf ook dat hij stukken beter was dan veel anderen en dat liet hij vaak ook duidelijk merken.
Hierdoor was hij bepaald niet geliefd bij zijn medestudenten.
Hij werkte hard, nog steeds was daar het hulpgeroep.
Door zijn drive om mensen te helpen was hij niet oplettend genoeg en verloor hij de noodzakelijke voorzichtigheid een beetje uit het oog.
Plotseling, door het weghalen van teveel ondersteunend materiaal brak er een stuk, waar hij op steunde, af en verdween met veel geweld in de diepte.
Net op tijd kon hij een uitstekend stuk rots vastgrijpen en daardoor voorkomen dat hij meegesleurd werd.
Voorzichtig en langzaam zocht hij een nieuw steunpunt van waaruit hij verder kon gaan.
Geschrokken ging hij nu, een stuk rustiger, verder.
Dat was op het nippertje maar hij had het tot zover nog steeds gered !
Na de schooltijd vond Lea haar passie in het zingen.
Ze groeide al jong uit tot een beroemdheid en werd vooral voor opera’s uitgenodigd.
De kwaliteit van haar stem was fenomenaal.
Liam vond zijn weg in een bedrijf voor het bouwen van unieke en gecompliceerde gebouwen die vaak een gedurfd concept van architecten waren.
Hij was daar helemaal in zijn element en werd door zijn unieke vaardigheid steeds meer gevraagd.
Noah werkt nu bij een bank.
Hij is uiterst deskundig en heeft er plezier in om een steun te zijn voor zijn collega’s.
Wel vinden ze hem daar ook een kakker die alles altijd beter weet.
Dat was vaak ook zo, maar vooral ook dat hijzelf dat zo goed wist en liet merken.
Anderen waren in zijn ogen dombo’s.
Voorzichtig ging hij verder.
Nu deed hij het uiterst zorgvuldig, het ene stuk na het andere liet hij in het gat vallen terwijl hij goed testte of het zonder gevaar verwijderd kon worden.
Dichter en dichter naderde hij de uitweg.
Toch stortte zo af en toe een deel onverwacht in maar hij zorgde dat hij stabiel verder kon.
Hij had een goed inzicht en gevoel ontwikkeld, tijdens zijn jonge leven, in de werking van structuren.
Weer hoorde hij het hulpgeroep in de verte.
Het was voor hem iedere keer weer een aansporing om het uiterste te doen maar wel met takt.
Pijn voelde hij niet, hij moest en zou er uit komen.
Af en toe voelde hij al vaste grond maar hij wist dat het nog niet veilig was.
Zorgvuldig zoekend en verkennend ging hij verder.
De uitweg was nu duidelijk, nog een beperkt aantal uitdagingen en dan zou hij het bereiken.
Met de veiligheid als prioriteit nummer één ging hij verder.
Ook het hulpgeroep klonk nu duidelijker.
Hij kwam dichterbij.
Het was niet ver meer.
Met een laatste krachtsinspanning lukte het hem om uit de massa van zand, rotsblokken en takken te komen.
Hij was vrij !
Ontsnapt aan het risico van de dood.
Achter hem stortte nog een deel in, met veel geweld en lawaai, alsof het monster naar hem gromde omdat hij ontsnapt was.
Hij lag even uit te blazen op het frisse gras, hij leefde !
Hij schreeuwde het uit !
Ja, hij had het gehaald !
Hij lag er nog even met zijn ogen dicht en het gaf hem een gelukzalig gevoel.
Opeens weer het hulpgeroep.
O ja, hij sprong onmiddellijk op en liep …oooh…. voorzichtig, om zich heen kijkend of het veilig was, in de richting van het geluid.
Opeens zag hij wat er gebeurd was.
Een deel van de berg was ingestort, mogelijk door een eronder liggende grot die instabiel was geworden.
Voorzichtig zocht hij naar een mogelijkheid om dichterbij te komen.
Het lukte, hij hoorde weer hulp geroep.
Hij schreeuwde terug en onmiddellijk kreeg hij respons.
Uiterst voorzichtig schoof hij langzaam dichterbij.
En toen …… toen opeens zag hij zijn klasgenoten van de basisschool.
Daar in de diepte.
Ze schreeuwden het uit ! Gevonden ! Hoe is het ? Gelukkig, geen ernstige letsels, voor geen van allen !
Ik ga hulp halen.
Liam wist waar hij snel hulp kon vinden en het zou niet lang meer duren.
Snel op weg.
Aanpakken !
Liam keek in het rond.
Hij besefte dat het minstens twee uren zou vergen om bij de dichtstbijzijnde bewoning te komen, hij vond dat te lang.
Hij keek nogmaals rond en dacht na.
De diepte van het gat varieerde van pakweg zes tot tien meter en de diameter was globaal zo’n zestig meter.
Hij keek weer rond en toen kreeg hij een idee.
Voorzichtig begon hij om het gat heen te lopen en na ongeveer honderd meter had hij zijn doel bereikt.
Op de rand stond een boom van zeker vijftien meter waarvan een deel van de wortels afgescheurd waren.
Hij stond ook al behoorlijk schuin in de richting van het gat en was duidelijk uit balans.
De diepte ter plaatse was zo’n acht meter, dat was oké.
Liam gaf een schreeuw naar beneden, iedereen aan de andere kant gaan staan en goed op de boom letten.
Aanpakken !
Hij klom in de boom.
iedereen keek van de andere kant ademloos toe.
Hoger en hoger.
De boom kraakte maar gaf niet op.
Zorgvuldig schatte hij in op welke hoogte hij in de boom was.
Ademloos keken zijn vroegere medestudenten toe.
Op ongeveer zes meter hoogte stopte hij, controleerde alle takken op stevigheid.
Weer kraakte het, iedereen keek angstig toe.
Hij schreeuwde hen toe om op te letten.
Hij zette zich schrap en begon voorzichtig te bewegen.
De boom bewoog mee, eerst een klein beetje en geleidelijk aan steeds meer.
Ook het kraken nam toe.
Liam deed zijn uiterste best, steeds meer, steeds meer.
Ondertussen concentreerde hij zich op het geluid.
Nog meer, nog meer.
En toen ……. plotseling, nam het kraken toe ……. Liam klemde zich met alle kracht vast aan de boom.
Het kraken nam meer toe en de boom begon over te hellen naar het gat.
Steeds meer ……. steeds meer.
Toen, met veel geweld, donderde de boom in het gat.
Even was het indrukwekkend stil.
Iedereen rende nu op de boom af op zoek naar Liam.
Die stak zijn hoofd al omhoog, geen schade, hij was nu bij de anderen.
Verschrikt en ook verbaasd begroetten zij elkaar, maar wat nu ?
Liam wees naar boven.
De boom was met een deel van de wortels vast blijven zitten en daardoor aan de rand blijven hangen en vormde daarmee de brug naar hun redding.
Wel moest iedereen nu naar boven klimmen, gelukkig, met of zonder hulp, iedereen hielp elkaar, het lukte allemaal.
Boven keken ze nog eenmaal om naar de nachtmerrie die ze meegemaakt hadden, ze omhelsden elkaar en bedankten Liam uitvoerig.
Hun vriendschap en verbondenheid was voor eeuwig.
Op de terugweg naar het hotel was iedereen heel stil en vooral ook voorzichtig.
Een ongeluk zat in een klein grotje.
Toen ze daar, na ruim twee uur, aankwamen schrok het personeel van de aanblik.
Gekrast, bebloed, blauwe plekken en met flink gescheurde kleding kwamen zij daar binnen.
Onmiddellijk kregen ze allemaal wat te drinken en er werd gevraagd of ze ook wat wilden eten, een knabbeltje, broodjes of iets anders.
Bijna al het personeel kwam er bij zitten en het hele verhaal werd in geuren en kleuren verteld.
Iedereen was onder de indruk.
Veiligheidsmensen werden geïnformeerd en de volgende dagen zou het gebied verder onderzocht worden op mogelijke risico’s.
Rond etenstijd kwam de grote verrassing.
In de keuken was inmiddels een fantastisch diner bereid met de meest exquise hapjes en hele dure wijn voor de liefhebbers.
En, uiteraard, tot slot, koffie, thee of cappuccino.
Het was werkelijk heerlijk.
Voor de avond werd speciaal voor hen de grote zaal ter beschikking gesteld met de knabbeltjes en drankjes die ze wilden, speciaal om na te praten, onder elkaar, over de gebeurtenissen.
’s-Avonds, in de zaal, was de stemming wat rustiger.
Het meer uitbundige tijdens het prachtige diner had plaats gemaakt voor zachtjes praten, een beetje ingetogen.
Norah zat een beetje voor zich uit te kijken en Liam besloot om bij hem te gaan.
Zijn ogen waren vochtig en er viel een traan, Liam sloeg zijn arm om hem heen.
…. Kom op Noah, we hebben het met z’n allen gered, laten we het vieren, laten we het leven vieren.
Maar Noah reageerde niet.
Het traantje werden meerdere traantjes en op een bepaald moment barstte hij echt in snikken uit.
Vanaf een afstand sloeg Sofia het gebeuren gade en besloot nu om ook naar hem te komen.
Sofia was een zeer betrokken persoon en hielp altijd waar het nodig was.
Ze vond psychologie een uitdagend vakgebied en was daarin gaan studeren.
Nu, kort na haar afstuderen werkte ze al bij de geestelijke gezondheid zorg en had het daar meteen naar haar zin.
Ze naderde Noah, hij keek weer even op, zij sloeg ook haar arm om hem heen.
Heel tactisch begon ze hem wat vragen te stellen om hem te activeren.
Hij keek op.
Toen begon hij te praten, een beetje hortend en stotend en af en toe een diepe snik tussendoor.
Hij begon te vertellen, soms zoekend naar woorden, hoe de gebeurtenissen hem hadden geraakt.
Over de wijze waarop ze ineens, toch nog relatief rustig, met een overdonderend geluid, naar beneden zakten.
Het leek op een lift, die steeds sneller naar beneden viel en toen ineens, in korte tijd, snel remde.
Gelukkig bleef het deel waarop ze zich bevonden vrijwel intact, daardoor viel iedereen, tijdens de snelle stop, op de grond en over elkaar heen.
Daardoor bleef ook de schade beperkt tot schrammen, kleerscheuren, blauwe plekken en wat bulten, maar gelukkig geen ernstig letsel.
Toch was het wel één grote chaos.
Toen de toestand wat rustiger was bleek iedereen de klap overleefd te hebben maar niemand kon Liam vinden of had enig idee waar hij was.
En opeens barstte hij weer in snikken uit.
…. En ik, met mijn knappe kop en mijn hoge IQ, hij snikte weer, ik kon niets bedenken.
…. Wat betekent dan mijn IQ waar ik zo prat op ging.
Weer begon hij te snikken.
…. En Liam, die altijd de dombo van de school was, heeft ons hier uit gered, notabene met gevaar voor eigen leven.
Liam was onder de indruk van de trieste Noah.
…. Noah, als ik bij jullie was geweest waren wij daar nog niet uitgekomen.
…. Laten we er morgen met z’n allen over praten.
…. Noah, voor mij ben jij nog steeds een topper.
…. Welterusten, en tot morgen.
IQ !
Liam kon moeilijk in slaap komen.
Soms voelde hij een lichte paniek alsof hij weer onder het puin lag.
Even later dacht hij aan het verdriet van Noah.
Dan weer zag hij de hele instorting als een film aan zich voorbij gaan.
Of de boom waar hij inklom en die met een enorme klap omviel.
Zo lag hij in het begin van de nacht te woelen totdat hij uiteindelijk in een onrustige slaap viel.
Vroeg in de ochtend was hij al weer wakker , maar vermoeid door de slechte nachtrust.
Hij waste zich, kleedde zich aan en ging naar buiten.
De man achter de receptie zag hem en begreep het wel een beetje, het was ook niet niks wat ze meegemaakt hadden.
Buiten, op het terras, zaten ook Lea en Sofie te praten en zagen hem aankomen.
Hij bedacht zich, wilde hen eigenlijk niet storen maar ze vroegen hem om er ook bij te komen, dus ja….
Al gauw waren ze in gesprek over deze belangrijke gebeurtenis die zo’n impact op hen allen had.
De man van de receptie, het was nog erg vroeg, kwam even naar hen toe om te vragen of ze wat wilden hebben.
Een frisdrankje zou wel fijn zijn.
Hij haalde glazen en een hele fles zodat ze beslist niet tekort kwamen.
Al gauw kwam het gesprek ook op Noah.
De trieste blik.
Het snikken.
En de opmerking over zijn eigen IQ.
Zoals ze daar zaten te praten voelde fijn.
Het was ook een stuk verwerking van hun eigen ervaring, angsten, schrik, pijn en paniek.
Het was ook niet niks, het had vele malen erger af kunnen lopen.
Fysiek waren ze er allemaal goed vanaf gekomen.
Hier en daar een schrammetje, bultje enzovoort dat mocht eigenlijk geen naam hebben.
Het ochtendlicht begon nu helderder te worden en de zon kwam langzaam op.
Eerst lange schaduwen van de bergkammen en geleidelijk aan steeds meer licht.
Toen, opeens, kwamen de eerste stralen van de zon over de bergkam tevoorschijn.
Eerst nog veel oranje maar steeds meer het echte zonlicht, wit en oogverblindend.
Ze zaten ademloos naar dit tafereel te kijken.
Vogels genoten ook van de zonsopkomst en begonnen het voor iedereen duidelijk hoorbaar wereldkundig te maken.
Met z’n drieën genoten ze van dit moment en ademden met volle teugen de frisse berglucht in.
Dat is het leven ! Daar doe je het voor !
Lea genoot en begon voorzichtig en zachtjes te neuriën.
Geleidelijk ging dit over naar echt zingen.
Het paste zo goed bij het moment.
Het zingen ging over de natuur en de zon, de pracht maar ook de macht daarvan.
Sofie en Liam luisterden ademloos.
Het mooie gezang, op dit prachtige moment werkte helend, genezend, na de ervaringen van de vorige dag.
Lea ging nog even door tot ze vond dat het genoeg was.
Sofie en Liam klapten enthousiast.
Maar, zij waren niet de enigen.
Ook de andere groepsleden waren stilletjes naar buiten gekomen en hadden staan luisteren samen met groot aantal personeelsleden van het hotel.
Het applaus was overweldigend en Lea werd er een beetje door verrast en het traantje kon dan ook niet uitblijven.
Iedereen was blij en ontroerd tegelijkertijd door dit prachtige moment.
De medewerkers van het hotel kondigden aan dat zij aan tafel konden gaan, weer in de grote zaal, voor een besloten en gezamenlijk heerlijk ontbijt.
Ze deden hun best om het voor hun gasten weer zoveel mogelijk tot een perfecte belevenis te maken.
De hotel manager kwam langs en vroeg Sofie of ze eerst even kon komen om het afscheidsdiner te bespreken.
Het duurde niet lang en al gauw genoten ze met z’n allen van het heerlijke ontbijt.
Natuurlijk waren ze wel nieuwsgierig naar het diner wat ze zouden krijgen en zo humoristisch als Sofie was vertelde ze over de hamburgers en bitterballen.
Natuurlijk was meteen voor iedereen duidelijk dat het goed zat.
Wel vroeg Sofie om speciaal voor dit afscheidsdiner gezellig, in mooie kleding, aan tafel te verschijnen zodat het, bij het kaarslicht, een prachtige herinnering zou blijven.
Na het ontbijt gingen de meesten op eigen gelegenheid of in kleine groepjes het dorpje in.
Noah kwam naar Sofie en Liam toe en vroeg of hij met hen kon praten.
Natuurlijk kon dat, niets liever dan dat.
Samen gingen ze aan een tafel in de hoek van het terras zitten waar ze ongestoord konden praten.
…. Vannacht heb ik het moeilijk gehad maar nu kan ik er rustig(er) over praten.
…. Ik ben zo knap, heb zo’n hoog IQ en toch kon ik niets bedenken om aan een oplossing bij te dragen.
…. En de dombo van de klas, en hij keek bewonderend naar Liam, zoals die door docenten werd neergezet, vecht voor zijn overleven en ook voor dat van ons, en haalt ons eruit.
…. Wat is dan eigenlijk IQ en wat betekent Topper ?
Liam keek hem vriendelijk aan en zei dat hij verwachtte dat Sofie daar een goed antwoord op kon geven.
Zij nam het meteen over.
…. Noah, luister goed en probeer het te begrijpen.
…. De mens als groep is in staat om duizenden verschillende zaken te ontwikkelen en ieder individu heeft die mogelijkheden dus ook in meerdere of mindere mate.
…. Afhankelijk van erfelijke eigenschappen, opvoeding, ervaringen en nog veel meer wordt een bepaal individu sterk in een of enkele van die vele specifieke eigenschappen.
…. Sommigen komen daarin zover dat ze ware meesters zijn op dat hele kleine gebied, zij zijn dan de Toppers, de Winners, alleen op dat hele beperkte gebied !
…. Voor die duizend andere gebieden zijn het loosers of gewoon de middenmaat.
…. Ook die docent die de een winner noemt en de ander looser is blijkbaar iemand met een heel beperkt denkvermogen op dat gebied.
…. Dus ik ben geen winner ?
…. Ja, je bent een winner op dat beperkte gebied maar op dat andere gebied is Liam een winner.
…. Dus zijn we allemaal winners en loosers ?
…. Nee Noah, en nu even heel duidelijk, er bestaan geen loosers, doe waar je goed in bent en laat het andere aan anderen over en besef dat zij ook de winners zijn, samen ben je winners.
…. En ….. schrap het woord looser uit je woordenboek.
…. Diegene die dat woord gebruikt is zelf de grootste looser.
…. Laat dat soort mensen vooral links liggen, ga niet met ze in zee want ze proberen je je minderwaardig te laten voelen, dan ben je goedkoper voor ze.
…. Ga alleen met mede-winners samenwerken.
…. Maar wat is dan IQ ?
…. Een groep mensen, belanghebbenden, heeft die term vroeger bedacht voor een paar kenmerken en daaraan een hoge waardering (Psychologie !!) toegekend.
…. Datzelfde gebeurt ook met diploma’s.
…. Hoog IQ is, zo claimen ze, o zo belangrijk voor de maatschappij !!
…. Denk goed na, kijk naar verschillende beroepen en hun maatschappelijk belang en kijk ook hoe en waarop de “belangrijke” mensen, bestuurders, politici enzovoort falen.
…. Bovendien, zodra de commercie en de “BIG …..” erbij komen dan worden de belangen helemaal scheefgetrokken.
…. Kijk bijvoorbeeld naar topvoetballers met hun extreem hoge inkomens, kunnen zij meer dan jij ??
…. Nee, puur geld business, veel publiek, grote stadions, maar kúnnen zij werkelijk méér ?
…. Wat zijn zij eigenlijk werkelijk waard, als mens ?
…. Dus Noah, jij bent een winner ! en jij Liam, jij bent ook een winner !
Noah en Liam hadden allebei vochtige ogen, het genezingsproces was in volle gang.
Om bij te komen besloten ze samen nog een rondje door het dorp te lopen, lekker op het dorpsplein een cappuccino te nemen, of een ijsje, en te genieten van het mooie weer.
De natuur gaf hen ook meer rust in het hoofd, het groen van de bomen, de lichtblauwe lucht en de vogels maakten het compleet.
Een tijdje later lagen ze heerlijk in het gras te praten over ditjes en datjes, het was goed.
Langzamerhand werd het tijd om op te staan.
heerlijk relaxed gingen ze weer aan de wandel, terug naar het hotel, om zich klaar te maken voor het diner.
Morgen, na een snel en beperkt ontbijt, vertrok het gezelschap weer naar huis.
Maar nu ……
Keurig op tijd was iedereen aanwezig in de mooi opgemaakte en versierde grote zaal.
Het drankje werd geserveerd en allen waren ze in een opperbeste stemming.
Er werd veel gepraat over wat ze vandaag gedaan hadden en het was werkelijk gezellig.
Zelfs de kelners waren in luxe kledij of …… waren dat wel kelners ?
Vooraan in de zaal stonden drie tafels naast elkaar, opgemaakt met een paar mooie bloemstukken, naast en aan elkaar, die nog niet bezet waren.
De grote toegangsdeuren gingen weer open en plechtig stapten een aantal mensen binnen.
Opeens stond Sofie op en zei:
…. De Burgemeester, geef haar applaus.
Allemaal stonden ze op en ja, een enthousiast applaus volgde.
Toen het weer rustig was en de andere genodigden aan die vrije tafel waren gaan zitten nam de burgemeester het woord.
…. Vandaag is het een bijzondere dag.
…. Ik werd uitgenodigd voor dit diner met deze moedige mensen en heb dat uiteraard aangenomen.
…. Maar er is meer.
…. Liam, wil je naar voren komen.
Met grote verbaasde ogen stapte hij voorzichtig naar voren.
…. Liam, mede dank zij jou is deze gebeurtenis uitzonderlijk goed afgelopen en als dank daarvoor, en hij gaf een seintje aan een van zijn kompanen, wil ik je hierbij deze medaille opspelden.
Liam kreeg tranen in zijn ogen, dit was wel het laatste wat hij verwacht had, een onderscheiding !
De burgemeester omhelsde hem hartelijk en ging verder.
…. Dit geven wij aan eenieder die een uitzonderlijke prestatie levert.
Liam was helemaal van zijn stuk gebracht en stamelde een bedankje.
…. Maar bovendien wil ik ieder lid van dit team ook eenzelfde medaille geven om de wijze waarop jullie dit gezamenlijk tot een goed einde hebben gebracht.
Even werd het druk met opspelden en praten en allerlei andere bijbehorende zaken.
De kelners hadden inmiddels de champagne gebracht en iedereen voorzien van een glas voor de gemeenschappelijke toast.
…. Ein Prosit und jetzt das Diner !
De deuren gingen weer open, het diner werd geserveerd en ook een klein orkest kwam binnen en leverde de o zo gezellige muzikale bijdrage.
Het werd een fantastische avond en toen uiteindelijke de laatste cappuccino was opgedronken nam de burgemeester nog eenmaal het woord.
…..Vandaag, heeft de gemeenteraad besloten dat alle kosten voor deze reis door de gemeente betaald zullen worden.
…. We hopen dat daarmee de ervaringen aan deze vakantiereis vooral positief zullen zijn.
…. En, “Vier het leven” !
Hiermee werd de reis op een prachtige manier afgesloten.
De volgende morgen vertrok het gezelschap, met tranen in de ogen, maar met een goed gevoel, naar huis.
En …. uitgezwaaid door de burgemeester zelf.
Geef een reactie