Meest recent: Onze Mooie Wereld (13)

Het Jaar 2222


Inleiding.

Dit verhaal speelt zich af in het jaar 2222.
Veel dingen zijn veranderd maar ook veel dingen zijn hetzelfde gebleven.
Technologisch heeft de mens weer grote stappen gezet die hun duidelijke invloed doen gelden, zowel positief als negatief.
Maar helaas zijn er ook veel onomkeerbare processen in gang gezet die dramatische gevolgen hadden en hebben voor natuur en klimaat.
En natuurlijk, ook voor de mensenwereld zijn veel zaken veranderd ten goede maar ook ten kwade.



Stap maar eens binnen, kom maar, met een open mind,  naar het land Adarshal in deze nieuwe inspirerende wereld.
Verbaas je nergens over, het is het nieuwe normaal.
Uiteraard, wij leven daar al een tijdje, sinds onze geboorte, dus is het voor ons heel normaal.
En ik ben de schrijver van dit verhaal, mijn naam is Michi.
Ik ben een wat vreemde eend in het verhaal omdat ik gevoelsmatig en qua manier van denken eigenlijk niet in deze tijd thuishoor.
De tijd, 200 jaar daarvoor, daar voel ik mij meer thuis.
Daardoor kan ik me heel goed verplaatsen in de tijd van de lezer en me vooral verbazen in de tijd waarin ik terechtgekomen ben.
Enfin, we zullen wel zien hoe het (af)loopt !


Adarshal.

De stad Aprons in Adarshal is een mooie stad.
De inwoners houden van het leven, zijn vriendelijk en altijd bereid tot het maken van een praatje.
Je loopt daar voor je plezier rond.
Het is ook een relatief kleine stad en met een aantal inwoners van ongeveer vijf miljoen.
Er is veel gedaan aan de groenvoorzieningen zodat het ook een rustgevende uitstraling heeft.
In deze prachtige stad woon ik in mijn vakantie een paar weken bij Minako en Fumio die allebei lesgeven aan jonge kinderen van een jaar of negen.
Vaak overleggen ze met elkaar om de kinderen de beste opvoeding en kennis te kunnen meegeven.
Ze voelen zich zeer verantwoordelijk en betrokken bij het wel en wee van deze jonge kinderen.
Het is uiteraard belangrijk de jonge generatie zoveel mogelijk bij te brengen om goed toegerust met deze wereld verder te kunnen.

Op een bepaald moment, tijdens haar leraressen loopbaan signaleerde Minako een tekort in de lesstof.
Noem het een tekort of een mogelijke verbetering of iets wat extra aandacht behoeft.
Het is logisch dat ze daarover sprak met haar partner Fumio die veel meer theoretisch georiënteerd was.
Hij dacht erover na en later was hij zover dat er een stevige discussie ontstond; zij heel praktisch en hij behoorlijk theoretisch.
Het leuke is natuurlijk dat ze heel goed van elkaar  accepteren dat zij verschillende meningen kunnen hebben.
Veel mensen hebben op dat gebied moeilijkheden omdat zij er vanuit gaan dat alleen hun mening de goede is en dat anderen zich maar moeten aanpassen.
Maar om weer terug te komen op de discussie, deze bracht hen beiden op het idee om een nieuw leervak op de school te introduceren.

De achtergrond van het idee:
Als je naar mensen kijkt dan zie je een enorme verscheidenheid aan eigenschappen>
Daarin zit, als mensheid, ook onze kracht.
Een van die eigenschappen lijkt onvoldoende aandacht te krijgen waardoor kinderen, en later volwassenen, een zeer hinderlijk, en asociaal, patroon kunnen ontwikkelen.  
Een voorbeeld in de klas.
Een kind krijgt iets, misschien wel iets moois of lekkers.
Kijk nu naar de reacties: er zijn kinderen die ….

  • Even opkijken en gewoon weer verder gaan.
  • Die denken, dat zou ik ook wel willen hebben.
  • Die dat persé ook willen hebben.
  • Of het nog mooier en duurder willen hebben.
  • Of ongebreideld alsmaar meer van dat willen.

In “mijn” wereld van 200 jaar geleden zag je, vooral van die laatste drie typen, enorme excessen.
Mensen die volkomen asociaal en zonder enig mededogen met anderen van alles méér, duurder en exclusiever wilden hebben.
Dit heeft te maken met eigenschappen die in hun perverse vorm te maken hebben met hebzucht en macht.
Vaak hoort daar ook een sterk verminderd denk- en abstractievermogen bij.
Ook op het gebied van vooruitkijken, plannen en lange-termijn zijn er bij die mensen vaak grote hiaten.
Natuurlijk kan ook die lange-termijn planning, voor mensen zonder kinderen, minder zijn ontwikkeld.
Daar heeft de wereld een hoge prijs voor betaald in de vorm van onbeschrijflijke weelde, diepe armoede, gruwelijke oorlogen en vluchtelingenstromen.
Hierbij ook nog eens enorme schade aan de aarde zelf en de natuur door onverantwoordelijk omgaan met bodemschatten.

Maar, we dwalen af.
Om die eigenschappen bij kinderen, en dus bij de latere volwassenen, wat beter en verantwoordelijker te ontwikkelen, kwamen Minako en Fumio op het idee om kinderen elke maand, op school, een soort zakgeld te geven, op de site van de klas, dat was natuurlijk ook alleen geldig in dié klas.
Regelmatig konden ze daar iets van kopen uit de schoolaanbiedingen, zoals een tomaatje, een aardbei, een potlood, een gummetje, een snoepje enzovoort.
Er kwamen ook af en toe verrassingen, je wist nooit wat en je wist nooit wanneer, maar je kon alleen kopen als je wat spaarde en niet alles opmaakte.
En er waren natuurlijk ook, nog zeldzamere, weer iets grotere en mooiere verrassingen enzovoort.
Natuurlijk konden de docenten het aanbod sturen en afstemmen, zowel positief als negatief, op de vraag.
Daarmee kon een corrigerend of stimulerend effect worden gecreëerd voor bepaalde kinderen in de groep.
Hoeveel geld ieder kind had, het waren trouwens geen echte muntjes, konden ze allemaal, ook de kinderen zelf, zien op de site van de klas.

Berichten over deze tak van onderwijs, deze nieuwe loot die ontsproot, verspreidden zich snel en het duurde dan ook niet lang voordat het een vast onderdeel werd van het lessenpakket.
Minako en Fumio waren daar natuurlijk heel blij en enthousiast over en deden hun uiterste best om dit verder te ontwikkelen, ook voor andere menselijke  eigenschappen die wel eens uit de pas konden geraken.

Het instituut, Sanstha, dat zij speciaal daarvoor hadden opgericht bestudeerde en ontwikkelde unieke lesprogramma’s, ook bijvoorbeeld voor kinderen met een of andere handicap.
Door de kennis die het opbouwde over velerlei menselijke eigenschappen, ontwikkelde men ook projecten ten dienste van de samenleving in het algemeen.
Daarmee was Sanstha tot ver over de grens bekend en beroemd geworden.

Dat daarbij ook andere, soms wat minder gewenste, eigenschappen aan de orde kwamen moet duidelijk zijn.
In de volgende hoofdstukken maken we daar kennis mee.


Het project !

Vandaag was de grote dag.
Het instituut Sanstha had, een tijdje geleden, een groot onderzoeksproject gestart in het plaatsje Waaksman.
Hierbij ging het om de mening van de bewoners, die er aan mee wilden doen.
Dit deden ze vaker.
Door het succes, niet alleen in de maatschappij maar ook op scholen, wilden veel mensen daar altijd graag aan meedoen.
Ze wisten ook dat ik zeer geïnteresseerd was in wat zij deden en hadden mij voor deze gebeurtenis uitgenodigd.

Ik besloot om in de ochtend een ommetje door het plaatsje te maken en eens de winkelstraten te bekijken, dus hoe het er in een grotere plaats aan toe gaat.
Zelf heb ik het geluk om op het platteland te leven, daar waar het leven goed is.
Het meeste voedsel verbouw ik zelf, als ik over heb breng ik het naar de dorpswinkel die het dan weer doorverkoopt aan de andere dorpsbewoners.
Zo doen de anderen het ook.
Dus die dorpswinkel heeft heel veel producten uit de eigen streek.
Het is daar een heel andere manier van leven.
Waar ik nu een paar weken verblijf, bij Minako en Fumio, dat zijn vrienden van mij.
In de zomervakantie zetten zij vaak hun tentje op in het recreatiepark, vlak bij waar ik woon, om daar van hun welverdiende rust te genieten.

De wandeling door zo’n grotere plaats is voor mij echt een uitdaging, vooral omdat ik me graag laat verrassen.
Mijn persoonlijke navigatie had ik uitgezet en dan ben je in de situatie dat je niet weet waar je bent en bovendien ook niet weet waar je naartoe wilt gaan.
Zogezegd liep ik “ins Blaue hinein”, toch wel leuk.
Het was mooi weer, een beetje fris maar dat is wel lekker.
Terwijl ik liep keek ik voortdurend om mij heen waardoor ik mij een beeld probeerde te vormen van het leven in die grotere plaats.
Het was nog niet zo druk, ik was vroeg, maar toch verbaasde ik mij daar een beetje over.
Ik was gewend aan de drukte van schoolgaande kinderen, mensen die boodschappen deden of naar hun werk gingen.
Maar, dat was minder dan ik verwacht had.
Ook bij ons in het dorp was het drukker.
Zo af en toe, als ik wat beter zicht had, zag ik in de verte wat hogere bebouwing en nam aan dat daar het centrum moest zijn.

En inderdaad, geleidelijk kwam ik in dat centrum.
Meer mensen die allemaal stevig de pas er in hadden.
Weinig mensen die naar je keken, nog minder die je groetten.
Maar er was nog iets, en ik weet niet wat.
Ik miste iets, …… iets wat er bij ons thuis dus wel was.
Maar ik weet nog steeds niet wat !

Langzamerhand begon ik trek te krijgen in mijn drankje en ik moest ook nodig naar het toilet.
Om te vragen waar ik voor die dingen terecht kon liep ik op een van de voorbijgangers af.
Deze week uit zodat ik niet in de buurt kon komen.
Nogmaals probeerde ik het bij een ander, hetzelfde resultaat.
Maar ik liet het er niet bij zitten en versnelde mijn pas.
Dat deed die ander ook zodat ik toch nog steeds niet in de buurt kon komen.
Nog één poging deed ik, hard lopen.
Ook dat lukte niet door de gelijksoortige reactie.
Ik was stomverbaasd en ik moest wel nodig !

Als laatste poging liep ik naar het midden van de weg en riep zo hard mogelijk: “Is er een toilet in de buurt ?”.
Onmiddellijk kwam een van de voetgangers naar me toe, ze knikte en vroeg me om haar te volgen.
Onderweg spraken we niet.
Een aantal straten verder stopte ze voor een zaak en zei dat ik daar terecht kon.
Ik vroeg haar of ze daar ook koffie hadden, ze knikte en ging daarna weer verder.

Helemaal verbaasd ging ik naar binnen en ja, een gewone bar met vrolijk pratende mensen met een glaasje en een hapje.
Omdat ik zo nodig moest vroeg ik aan de barkeeper of ik naar het toilet kon.
Vriendelijk wees hij me de weg en vroeg wat ik wilde drinken.
Blij met uiteindelijk wat persoonlijke aandacht vroeg ik om mijn favoriete cappuccino, met een koekje (!), hij ging er meteen voor zorgen.
Nadat ik zorgvuldig aan de explosieve situatie een einde had gemaakt en bovendien mijn handen aan een hygiënische behandeling had onderworpen begaf ik mij naar de bar.
De heerlijke dampende cappuccino, met een schuimend hartje, stond al klaar en een schaaltje met verpakte koekjes maakte het extra aangenaam.
De man naast mij vroeg mij waar ik vandaan kwam en het gesprek kwam meteen goed op gang.
Ook zijn vrouw, of zijn vriendin, deed enthousiast mee en het was een gezellig samenzijn.
Zo af en toe mompelde ook de barkeeper wat.
Kortom, het was gezellig.
Maar ……. toch was er wat !

Toen liet mijn personal coach, iedereen heeft tegenwoordig zo’n geavanceerde agenda, van zich horen.
Het werd zo langzamerhand tijd om me naar het onderzoeksproject te begeven.
Ik dronk mijn laatste slok op, nam nog een koekje en bedankte iedereen voor de gezelligheid.
Nog een laatste keer keek ik om ….. er was iets !
Achter me deed ik de deur dicht, toch in gedachten verzonken.
Mijn personal coach gaf ik de opdracht om de mooiste korte route aan te geven.
Wonderbaarlijk genoeg kwam ik weer ongeveer door hetzelfde gebied, er liepen nu meer mensen.
Als schrijver liep ik nog een beetje, in mezelf, de zaken op een rijtje te zetten.
Toch, steeds kwam ik weer op hetzelfde, er was iets maar ik kon er niet de vinger op leggen.
Er klopte iets niet, maar wat ?
Nog in gedachten verzonken hoorde ik ineens een kreet.
Mensen om mij heen renden naar een bepaalde plaats.
Ja, ik zag het nu ook, aan de overkant lag een man op de straat.
Mogelijk gevallen, volkomen bewegingloos.
Er was al een hele groep mensen om hem heen, maar niet een die ook maar één vinger uitstak.
Ik liep er ook naartoe maar voordat ik daar was kwam er met loeiende sirenes al een EHBO-wagen aan.
De achterdeur ging open, twee mensen in witte kleding stapten uit, pakten het slachtoffer bij kop en kont en legden hem in de wagen.
Vervolgens ging het met loeiende sirenes weer op weg.
De menigte verspreidde zich.

Ik stond perplex.

Er was iets …….


Op Locatie !

Nog een beetje beduusd over wat ik meegemaakt had, kwam ik uiteindelijk, toch nog behoorlijk vroeg, aan op de locatie bij het Sanstha onderzoeksproject.
Gelukkig herkenden ze mij meteen en werd ik voorgesteld aan de leden van het onderzoeksteam.
Ze waren heel enthousiast, vertelden veel over wat zij deden en vroegen aan mij natuurlijk waarom ik hier was.
Zo goed als ik kon legde ik uit dat ik schrijver was en dat het voor mij vooral ging om een nieuwe ervaring op te doen waarover ik te zijner tijd zou gaan publiceren.  
Er werd mij gevraagd om mee te doen aan het onderzoek, wat ik natuurlijk graag deed.
Ik wilde het zelf wel ervaren wat onderzocht zou worden.
Omdat ik nieuw was gaven ze mij een uitgebreide uitleg over het systeem en de vele terminals die in de lobby stonden opgesteld.
Daaraan zouden straks een heleboel mensen hun keuzes maken.
Echt belangrijk was het, dat ik op het terminal mijn keuzes achter elkaar, zonder tijdverlies, zou gaan invullen.
Zodra ik klaar was kwam er automatisch een ticket uit het terminal waarmee ik toegang kreeg tot de zaal van het theater.

Met goede moed begon ik aan mijn sneltest.
Het leek gemakkelijk, een vraag goed lezen en dan op de goede plaats van de waarderingsbalk, met de waardering van nul tot tien, drukken.
Bovenaan het scherm zag je een indicator waaraan je kon zien hoeveel tijd je nog had om de vraag te beantwoorden.
Ja, een prima systeem, werkte goed en was heel duidelijk totdat ….. ik een vraag kreeg die een relatie had met een eerdere vraag.
Eigenlijk wilde ik nu de eerdere vraag corrigeren maar er was geen terugweg.
De tijd die ik nog over had tikte verder.

Een van de assistenten zag mijn aarzeling en maande mij tot voortgaan.
Oké, ik gaf mijn waardering en de volgende vraag verscheen.
Zo ging het dertig vragen door, ik werd er behoorlijk confuus van.
Dit viel niet mee.
Maar mijn beloning liet niet lang op zich wachten en het ticket voor de theaterzaal rolde er uit.
Ik was er blij mee maar toch bleef er een stemmetje in mijn achterhoofd herhalen dat ik beter na had moeten denken voordat ik een antwoord gaf.
Met een beetje schuldgevoel legde ik hem het zwijgen op, het is zoals het is en terugkijken heeft geen zin !
Nu eerst mijn cappuccino en dan naar de theaterzaal.

Tijdens mijn geliefde drankje kwam een van de organisatoren naar me toe en vroeg mij wat ik van de test vond.
Ik vertelde hem van mijn ervaring, mijn behoefte om vorige antwoorden te corrigeren terwijl ik dat niet meer kon en natuurlijk, even, dat schuldgevoel.
Hij lachte een beetje en vertelde dat dat de opzet ook was.
Het ging daarbij om de allereerste spontane reactie die iemand zou geven.
Dat zie je ook vaak in allerlei happenings zoals protestgroepen of andere enthousiaste mensengroepen.
En die reacties, als je er later over nadenkt, kun je wel eens anders gaan zien, soms zelfs met spijt enzovoort.
Wij analyseren die reacties en maken daar onze programma’s voor.
Toen stelde ik hem nog een vraag over iets dat mij nogal  verbaasde.

….. Waarom is dit onderzoek in de lobby van dit theater en gaan we daarna het theater in ?

Hij glimlachte.
….. Als je aan mensen vraagt om een prestatie, dan hoort daarbij dat je ze ook beloont, een tegenprestatie, voor de geleverde dienst want het geeft jou weer extra mogelijkheden om iets met je bedrijf te doen.
Zij geven ons de grondstoffen waarmee wij onze producten maken.
….. Dus een beloning is altijd op zijn plaats !
….. En verder zou ik zeggen, kijk zelf maar.
….. Zullen we na afloop nog even bijpraten, ik wacht wel in de lobby.   Trouwens, mijn naam is Katsu.

Ik begaf mij naar de theaterzaal.
Nadat ik mijn ticket afgegeven had kon ik naar binnen en was meteen aangenaam verrast.
De zaal was van een onvergetelijke schoonheid.
Veel was tot in de puntjes verzorgd en gerestaureerd en deed mij denken aan heel lang vervlogen jaren.
Ademloos keek ik ernaar.
Op een gegeven moment zag ik ook andere zaken, schermen, die zodanig waren geplaatst dat ze zich niet aan je opdrongen maar als het ware deel uitmaakten van het prachtige interieur.
En ….. op die schermen, een verwijzing naar de vraag en de, actuele gemiddelde beoordeling door de mensen.
Ja, het waren dus dertig schermen.

Steeds meer mensen kwamen binnen en bewonderden de zaal en zagen wat ik ook zag.
Er ontwikkelden zich gesprekken en het werd steeds gezelliger.
Op een bepaald moment begon er muziek te spelen, de gordijnen van het toneel gingen een klein beetje open en iedereen zocht een plekje.
Het, waar ik geen idee van had, zou gaan beginnen.

Ik zat, comfortabel, een beetje midden in de zaal en keek naar alles wat zich voor mijn ogen ontwikkelde.
Het maakte de indruk van een soort musical, ook een beetje satire, met prachtige muziek en enthousiaste spelers.
Mensen in de zaal begonnen met de liedjes mee te neuriën en genoten zichtbaar.
Opeens kreeg ik weer dat gevoel dat er iets was.
Iets waar ik niet meteen de vinger op kon leggen.
Ik luisterde goed.
Er begon iets door te dringen.
Ja, er was iets, het had te maken met de vragen die gesteld waren.
En ja, toen hoorde ik het duidelijk, het was een musical die zich bezig hield met de vraagstelling en de tegenstrijdigheden en dat toch wel op een heel humoristische wijze.
Steeds was er ook weer een verwijzing naar het op dat moment actuele scherm.
De mensen genoten.
Ik had nog nooit zoiets meegemaakt.
Dit ging zo ongeveer anderhalf uur door.
Mensen zongen en klapten aan een stuk door en uiteraard kwamen er nog de bekende toegiften.

Na afloop ontmoette ik Katsu weer in de lobby.
We praatten uitgebreid met elkaar, ik was zo begeesterd, zoiets had ik zelden meegemaakt.

Natuurlijk begreep ik nu het hoe en waarom van deze onderzoeken maar ook dat het belonen van mensen die daaraan meewerken niet meer dan redelijk is.


Ik had het gevoel dat ik hem vaker zou zien !

Gezellige avond !

Na de gezellige gebeurtenissen in het theater ging ik, natuurlijk lopend, weer terug naar huis.
Het was niet echt thuis maar ik was zo bekend met mijn vrienden dat het in ieder geval tenminste mijn tweede thuis was.
Ook op de terugweg kwam ik weer die mensen tegen die mij zo verbaasden.
Uit een beetje balorigheid probeerde ik dichter bij iemand te komen en ja hoor, ook die deed zijn best om afstand te houden.
Toen ging ik weer een beetje harder lopen en ja, het ging weer precies hetzelfde.
Van nature ben ik wat plagerig en een beetje ondernemend dus ik probeerde te zoeken naar iets waar ze mogelijk niet op zouden rekenen.
Ik zocht in mijn zakken en ja, dat zou mogelijk iets zijn, een doosje, voldoende zwaar om wat verder te gooien.
Daar liep iemand en ik gooide het doosje naar haar toe.
Ha, ze ving het op en gooide het heel precies terug.
Ik had iets gevonden !    Ik gooide het weer naar haar maar ietsjes opzij.
Ze stapte naar rechts, ving het handig op en gooide het weer terug.
Zo ging het een aantal keren door, steeds gooide ik het iets dichter bij mij en steeds kwam het weer terug.
Toen, als uiterste uitdaging, liet ik het achteloos vallen.
Onmiddellijk kwam ze, raapte het op en gaf het terug.
…. Waarom geeft u het terug ?

…. Rommel hoort niet op straat, moet terug naar de eigenaar.
Ik stond perplex.
Dat was waar het om draaide, niet ik had een grapje uitgevonden, nee dit was de regel, zorg zelf voor je eigen rommel. Bedankt voor de les.
Hierna liep ze weer verder.
Om het nog een keer te proberen liet ik het, na een paar minuten weer achteloos vallen.
Een man zag het vallen, raapte het ook op en gaf het mij weer terug.

Toen deed ik nog een laatste poging om te kijken of er niet toch nog andere mogelijkheden waren.
Ik ging op de grond zitten, nam een klein boekje om een stukje te lezen en legde het doosje onopvallend achter mij neer.
Op een gegeven moment kwam er iemand naar mij toe.
….. Mag ik u vragen wat er aan de hand is ?

….. Ja, natuurlijk, ik lees een stukje uit dit boekje.
….. Wilt u niet wat gemakkelijker zitten, op een terras bijvoorbeeld ?
….. Nee, ik ga zo weer verder.
….. Maar u bent echt niet ziek ?

….. Nee hoor, maak je maar niet ongerust.
….. Oké, dan ga ik verder.
Maar ik voelde het, de mensen bleven mij in de gaten houden.
Na pakweg vijf minuten stond ik op en ging verder, zonder doosje.
Vrij snel kwam er weer iemand achter mij aan lopen met het doosje in de hand.
Ik keek een beetje vragend, zo van wat is dat, wat moet ik daarmee, maar hij drong aan en zei dat ik het vergeten was.

Hierna was ik volkomen overtuigd en nam het aan, terwijl ik hem bedankte.
Onder de indruk van mijn ervaringen vroeg ik mijn persoonlijke coach om me nu maar een fijne korte terugweg naar huis te wijzen.

Onderweg was het mooi en snel en kwam ik op de plaats van bestemming aan.
Minako en Fumio waren al druk bezig met het voorbereiden van het avondmaal.
Veel van de zaken die op tafel kwamen waren mij totaal onbekend maar smaakten altijd heel goed.
Bij ons was het overwegend wat de natuur gaf en je kon dat meestal ook herkennen.
Hier was het vaak onherkenbaar en waar het van gemaakt was kon eigenlijk niemand je vertellen, maar de smaak, perfect !

We zaten al snel aan tafel en daar ging het gesprek al gauw over mijn ervaringen.
Menigmaal lagen we samen in een deuk door de verhalen die ik hen vertelde.
Op een gegeven moment vertelde ik over die man die omviel en waar de EHBO bij kwam.
Een moment werd het stil.
Toen vroegen ze waar ik toen was en ik legde een beetje uit waar ik ongeveer geweest was.
Het gevolg was weer een enorm gelach, ze kwamen bijna niet meer bij.
Natuurlijk was ik heel verbaasd, zo’n dramatische situatie en dan deze lachbui !
….. Zo ga je toch niet met mensen om !
Weer een lachbui !
….. Heb ik iets verkeerds gezegd ?

….. Nee, nee, maar waarschijnlijk heb je iets niet begrepen.
….. Weet je wat EHBO betekent op de plaats waar je geweest bent ?

….. Ja, natuurlijk, iets van Eerste Hulp en Ongevallen of Ongelukken, zoiets !
Lachend vertelden ze me dat het hier een andere betekenis had, gewoon: “Eerste Hulp Bij Opruimen”.
Dat wat zij ophalen gaat gewoon naar de recycling.
Nu was ik compleet gechoqueerd.
Ik zag de hele gebeurtenis voor mijn geestesoog weer plaatsvinden, die man die bij kop en kont werd gepakt en vervolgens in de auto werd gedeponeerd.
….. Zo ga je toch niet met mensen om !
Beiden zagen wat de impact was van deze gebeurtenis en ze probeerden, met veel moeite, om hun enthousiaste gelach wat in te dammen.

Minako nam het woord.
….. Michi, waar je geweest bent is een oefengebied waar robots worden ontwikkeld en getest.
Die robots worden in een, voor mensen, natuurlijke omgeving geplaatst om een soort menselijk gedrag te ontwikkelen zodat ze “normaal” in de samenleving kunnen functioneren.
Ze houden hun omgeving in de gaten en waarschuwen als er iets mis zou kunnen gaan.
Ze functioneren als een soort omgevingspolitie, niet als agressieve handhavers maar meer de softe kant.
Je zou haast kunnen zeggen, de meer menselijke kant.
Zij “zien” ook wie mensen en wie robots zijn.
Zij communiceren allemaal met een centraal computersysteem en daardoor ook met elkaar.

Die “man” die omviel was gewoon een robot die stuk ging en opgehaald werd voor de recycling.

Ineens werd alles veel duidelijker.
 – Het vermijden van contacten.
 – Geen winkels.
 – Vrouwen hadden geen handtasjes.
 – enzovoort, enzovoort.



Het was een lange dag en een lange avond.
Veel ervaringen rijker en werkelijk doodmoe viel ik in slaap en droomde af en toe van een robot die mij een handje kwam helpen.

Vroeg op !

De zon probeerde, dwars door de gordijnen, om me met de felle lichtstralen wakker te prikken.
Dat lukte en ik werd met een zalig gevoel uit mijn slaap gehaald.
Het was heerlijk.
De badkamer was vrij dus ik kon mezelf al poedelend aan de nodige hygiënische verzorging onderwerpen.
En, daarna, een heerlijk ontbijt met mijn gezellige gastfamilie.
Het is fijn als je zo weer tot leven kunt komen.
Tijdens het ontbijt, wel wat vroeg, maakte mijn personal assistent mij attent op een verzoek dat binnenkwam.
Het was van Katsu.
Hij vroeg mij of ik vandaag zin en tijd had om eens op het bedrijf rond te kijken, dan kon ik meteen kennismaken met een nieuwe ontwikkeling.
Ik keek even vragend naar Minako en Fumio, die knikten heftig van ja.
Misschien wilden ze me wel even kwijt ! …., neeee, natuurlijk niet, grapje.
Het leek me goed om nog even een uurtje voor mezelf te nemen, ook voor mijn overheerlijke cappuccino.
Katsu informeerde ik dat ik over ongeveer anderhalf uur bij hem zou zijn.

Wij zaten nog even na te praten en op een gegeven moment ging het over de robots.
Ze legden me uit dat ik gisteren in feite twee locaties had bezocht.
De eerste locatie was de openbare ruimte waar zorgvuldig in de gaten werd gehouden dat er niets mis zou gaan, zonder specifieke controle van mensen.
De andere locatie was dat gezellige café met die pratende “mensen” die gewoon robots waren en die daar gewoon zaten en in actie kwamen na het signaal dat een echt mens aankwam.
….. Dus het was geen echt café ?

….. Nee, beslist niet, en die “toneelspelers” waarmee je zat te kletsen zijn waarschijnlijk geen seconde van hun stoel af gekomen en hebben natuurlijk ook niet van hun fake drankjes gedronken.
….. Oh, dat was het dus, ook daar was iets, ik voelde het toen al weer.
….. Ja, en  mogelijk was die EHBO ook een spelletje, enerzijds om de robots te testen en mogelijk ook om jou een boodschap te geven of te testen.
Ik begon er steeds meer van te begrijpen.
….. Zijn deze robots ook buiten de testlocaties, zeg maar, in het normale leven aanwezig ?
….. Ja, beperkt, en strikt gecontroleerd door onze overheid.
….. Oh, gelukkig, kan ik ze ook herkennen ?

Mijn personal assistent (PA) gaf een seintje dat het tijd werd voor mijn volgende afspraak.
….. Vanavond zullen we het daar verder over hebben.

Gelukkig was het bedrijf binnen loopafstand en ook was het rustig weer met een heerlijke zonneschijn.
Wel nog een beetje fris, maar dat hoort bij de tijd van het jaar.
Ik trok mijn jasje aan en ging op stap.
Gelukkig even geen robots !
Het was duidelijk een heel andere route.
Er waren mensen die mij vriendelijk toeknikten en zelfs lachten.
Het was heerlijk en ik kwam dan ook vrolijk op mijn bestemming aan.
Katsu stond al bij de receptie.
 ….. Goedemorgen Michi, zin in een lekker bakkie cappuccino ?

….. Natuurlijk, daar doe je me altijd een plezier mee !
Samen liepen we, al pratend, naar de automaat.
….. Gisteren was ik bij jullie onderzoeksproject, ik was verbaasd en tegelijkertijd onder de indruk.
….. Bovendien, hoe logisch jullie het vonden dat voor het medewerken aan het onderzoek ook een duidelijke tegenprestatie geleverd werd.   En fantastisch was het !
Met de cappuccino in de hand liepen we naar de kantoorruimte van Katsu.

….. Ik zal je wat uitleggen over de test van gisteren.
Hij nam een slokje en vertelde.
De bedoeling van de test was om de primaire reactie van mensen, op dat specifieke gebied, te onderzoeken.
Vaak is de eerste reactie heel zwart/wit terwijl als je het later vraagt, na een heel gesprek over dat onderwerp, dan is de mening veel genuanceerder.
Het volgende project, ergens anders, stelt dezelfde vragen, maar die mogen mensen dan beantwoorden en corrigeren, en weer stappen terugzetten enzovoort.
Ook krijgen ze veel meer tijd.
De gemiddelden van de eerste en de laatste test worden vervolgens, voor een verdere evaluatie, naast elkaar gelegd.
We verwachten daar grote verschillen.
Mogelijk wordt dat later ook weer een onderdeel van de leerstof van kinderen.

Het was inmiddels lunchtijd geworden en daar was ik echt aan toe.
Ook dit was goed verzorgd.
Na afloop gingen we naar een andere afdeling waar een paar mensen flink aan het werk waren.
Wel moest ik beloven dat ik daarover met niemand zou praten.

Het geheime, hele nieuwe, project ging over waarden, waardevol, waardeloos en hoe mensen of de maatschappij daarmee omgaan of om hoorden te gaan of om moesten gaan.
Dit is een zeer gevoelig onderwerp omdat die mening sterk afhankelijk is van datgene wat je in de dagelijkse praktijk doet en hebt meegemaakt.

En, wat we hier ook meteen doen is, een kleine interne test.
Die interne test is weer de basis voor het erbij behorende toneelspel of musical.
….. Is het niet een heel moeilijk onderwerp waar je heel voorzichtig mee om moet gaan ?
….. Ja, je kunt er sommige mensen mogelijk mee kwetsen maar dat mag nooit een reden zijn om die zaken onbesproken te laten.
….. Het is een realiteit waar verschillende mensen soms hele radicale standpunten over hebben.
….. Neem bijvoorbeeld mensen die een zodanige ziekte of beperkingen hebben dat zij niet echt actief in de maatschappij mee kunnen doen.
….. Ook die mensen hebben recht op een menswaardig bestaan met een minimum aan regels of opgelegde beperkingen.
 
Ik was onder de indruk van datgene wat Katsu bij Sanstha deed voor de samenleving.
We praatten nog wat na en vooral: ik wilde het volgende onderzoek echt meemaken dus wisselden we onze gegevens uit.
Tot slot vroeg ik nog, het brandde op mijn lippen, of er robots bij Sanstha werkten.
Hij keek mij even onderzoekend aan en vertelde dat natuurlijk ongeveer de helft van het personeel bestond uit robots.


Ik was perplex, ik had niemand als zodanig waargenomen.
Maar ik hield me in, bedankte hem en ging huiswaarts.

Diner !

Onderweg naar huis verliep probleemloos.
Nog een beetje nadenkend over de gebeurtenissen van de afgelopen dagen kwam ik al snel op de thuisbasis aan.
Minako en Fumio stonden me al op te wachten, ze hadden een verrassing.
Vandaag gaan we nu eens niet zelf ons diner klaarmaken maar we gaan heerlijk uit eten.
Maar natuurlijk niet zomaar ergens maar in een heel bijzondere gelegenheid.
Ik had weinig keus maar omdat ik van nature behoorlijk nieuwsgierig ben leek me dit een uitzonderlijk goed idee.
Bovendien, het vervoer stond inmiddels ook al klaar.
De rit naar het restaurant was mooi en spannend tegelijk omdat ik dit nog niet eerder had meegemaakt, het was de eerste keer dat ik bij hen was.
Het huis van Minako en Fumio stond aan de rand van de stad en ik was gewoon met de trein gekomen.
Maar dit vervoer, binnen de stad was uiterst comfortabel en plezierig.
In de stad was een eigen vervoermiddel gelukkig niet meer toegestaan dus je moest gebruik maken van de middelen die aangeboden werden.
Ook was men meteen afgestapt van het idee om kaartjes, of de digitale vervanger daarvan, te kopen.
In plaats daarvan was een soort tol-systeem geïntroduceerd op basis van gezichtsherkenning.
Zodra je gesignaleerd werd in het vervoersysteem, door de alom aanwezige camera’s, dan werd automatisch het tol-bedrag van je rekening afgeschreven.
Voor dat bedrag kon je de gehele dag gebruik maken van het stadsvervoer.
We stapten in en het voertuig kwam in beweging.
Eerst gingen we vrij snel naar een grotere hoogte om vervolgens met hoge snelheid een groot stuk van de stad te passeren.
Daarna ging het al lager en lager, links, rechts en op een bepaald moment stopten we, notabene bovenop, een wat vreemd uitziend gebouw.
Ik kon er niet echt een structuur in ontdekken, het zag er allemaal een beetje chaotisch uit, maar ja, op basis van het uiterlijk zou ik er niet voor gekozen hebben.
Als gast had ik me maar gewoon aan te passen.
Natuurlijk volgde ik hen naar de ingang, maar wel met gemengde gevoelens.
Die ingang zag er ook wat gewoontjes uit dus ik had zo mijn gedachten en de behoefte aan een heerlijke cappuccino begon flinke proporties aan te nemen.
Toen we dichtbij kwamen werden de deuren geopend door gastvrije en goed verzorgde, ik zou haast zeggen lakeien, die ons vriendelijk welkom heetten.
Binnen stokte opeens mijn adem in mijn keel.
Mijn benen begaven het bijna en ik moest even rust nemen om bij te kunnen komen.
De moderne uitzonderlijke pracht die ik daar zag kon zich meten met de meest luxe hotels die ik ooit gezien had.
Bij de receptie werden we ook weer welkom geheten en aangesproken met onze eigen namen.
Dat was wel een beetje verwarrend want we hadden nog niemand gesproken, maar ja, camera’s !
Een kelner werd geroepen en die bracht ons naar onze plaatsen.
Daar werd eerst gecontroleerd of de stoelen comfortabel genoeg waren, Minako vond hem niet zo prettig en meteen werd deze, ter plaatse, draadloos aangepast.
Het feestelijke diner kon beginnen.
Het was een gezellig geroezemoes, ongeveer de helft van alle tafels was bezet.
Aan sommige tafels werd geproost en andere tafels waren al verder.
Zo af en toe was er een vriendelijk contact, op afstand, en werd het glas geheven.
Vrij snel kwam de ober om de, van te voren bestelde, drankjes te brengen.
We genoten van de ambiance.
Op een bepaald moment werd ik mij er bewust van dat, bijna ongemerkt, in het restaurant dingen veranderden.
Voordat ik het echter goed doorhad kwam de ober en vertelde ons dat de voorgerechten geserveerd zouden worden en dat wij daar naartoe gebracht.
Ook zij hij dat het even wennen was maar dat we niets hoefden te vrezen.
Minako en Fumio kenden dit kennelijk al en knikten enthousiast en Fumio fluisterde naar mij dat zo meteen het licht uitging en ons daarna een verrassing stond te wachten.
Het volgende moment werd het aardedonker om ons heen.
Dit duurde ongeveer tien seconden en daarna werd het weer licht.
Mijn mond viel open van verbazing.
Mijn adem stokte in mijn keel.
Wij bevonden ons, nog steeds met ons glaasje in de hand, op een heel klein eilandje tussen onmetelijke watervlakten en nog enkele andere eilandjes met mensen.
Daar kwam een bootje aan, met daarin de ober die de heerlijkste voorgerechten bij zich had.
Hij stapte uit en vroeg hoe het met ons ging.
Tegelijkertijd zette hij de gerechten voor ons klaar.
Ook Minako keek haar ogen uit, vooral toen een vis, mogelijk een tonijn, met zijn staart zwiepte en er bijna een plens water op onze tafel viel.
Wij zeiden dat we het fantastisch vonden en daarna stapte hij weer in het bootje en roeide weg.
Al etend genoten we van de heerlijke voorafjes en zwaaiden zo af en toe naar de mensen op de andere eilandjes.
Ook die reageerden enthousiast met lachen en klappen.
Door de grote afstand was dat geluid bijna niet hoorbaar.
Zo af en toe deed ook een vis een poging om het wereldrecord hoogspringen te verbeteren.
Het was adembenemend.
Inmiddels was ons voorafje op en we wisten dat een verandering van menu weer een volgende verrassing zou kunnen inluiden, en ja……
Plotseling werd het weer aardedonker.
Het duurde wat langer en ergens begon er een stukje onzekerheid te knagen.
Toen, weer plotseling, werd alles schitterend licht.
Maar, we zagen niets om ons heen.
Minako slaakte plotseling een kreet en keek naar beneden.
Wij, met onze stoelen en tafel, stonden op een heel klein plateau en heeeeel ver beneden zagen we de stad.
Het plateau schudde een beetje en we zagen de ober, onder ons, voorzichtig naar boven klimmen.
Dit was wel een beetje griezelig en als je hoogtevrees hebt ………
Inmiddels was de ober boven en stond voorzichtig naast de tafel.
Vervolgens haalde hij een aantal pakketjes uit zijn rugzak en begon het diner klaar te maken.
Wij keken verbaasd toe.
De heerlijkste dingen stonden in korte tijd op tafel en toen hij klaar was haalde hij nog een fles champagne uit z’n rugzak en een paar glazen en voor we het wisten zaten we heerlijk te genieten van deze exquise maaltijd.
Zo af en toe keken we nog naar beneden en begonnen steeds meer te genieten van het weidse uizicht.
Toen we ongeveer klaar waren leek het of we begonnen te bewegen …….. ja, we bewogen, het platform verplaatste zich langzaam en we voelden de bewegingen.
We keken rond en plotseling werd het weer aardedonker en de trillingen werden heftiger.
Plotseling, met een schok, kwamen we tot stilstand en het volle licht kwam terug.
Verbaasd keken we rond.
We bevonden ons in een bloementuin en overal vlogen vlinders en vogels.
Ook de geur van al die bloemen was een genot.
En ja hoor, daar kwam de ober ook al aanlopen met onze toetjes, ter afsluiting van het feestelijke en vooral verrassende diner.
Hij zette een klein schoteltje op tafel en zei dat we daar niet aan moesten komen.
Terwijl we genoten van het nagerecht zagen we waarom we dat moesten laten staan.
Een paar grote vlinders, met de meest prachtige kleuren, hadden kennelijk geroken dat daar iets voor hen was en begonnen aan hun lichte maaltijd.
We genoten, zowel van het toetje als van die prachtige vlinders.
Toen we daarmee klaar waren en nog na genoten van de prachtige ambiance hoorden we wat gebrom, het leek wel een motor of zoiets.
Weer ging het licht uit, het duurde even, we voelden lichte trillingen en toen het weer, heel geleidelijk, licht werd waren we uiterst verbaasd.
Hoe was dat mogelijk ?
We zaten in het vervoermiddel op weg naar huis.
Ik snapte er werkelijk niets van.
Minako en Fumio lachten wat en vroegen hoe ik het vond.   Simpel, het was een ervaring die ik mijn leven lang zou herinneren.


Eenmaal thuis praatten we nog wat na en niet lang daarna lag ik in bed en beleefde spannende avonturen.

Uitnodiging !

Een paar dagen later liep ik heerlijk in een nabijgelegen park.
Dat doe ik zoveel mogelijk om op mijn hoge leeftijd nog een beetje fit te blijven.
Toch doe ik dat meestal via de kortste weg naar mijn favoriete cappuccino restaurant.
Inmiddels kennen ze me daar al en weten dat ik in gestrekte draf naar hen toe kom en het bijbehorende koekje ligt dan meestal klaar.
Net toen ik in galop was riep mijn personal assistent mij tot de orde met de mededeling dat mijn creatieve bijdrage gewenst was.
Ondanks mijn bijna onweerstaanbare behoefte aan een cappuccino besloot ik toch om te kijken wie zo’n zelfde  onweerstaanbare behoefte had om contact met mij op te nemen.

Het bleek Katsu te zijn en meteen was mijn cappuccino-drang, tijdelijk, over omdat hij diegene was met die interessante projecten.
…. Hallo Michi, heb je vandaag en mogelijk daarna ook nog een paar dagen, de tijd om ons te helpen met dat nieuwe project ?

…. We hebben behoefte aan een creatieve geest in ons midden.
…. Ik zal zorgen dat je voldoende cappuccino krijgt.
Ik barstte in lachen uit.
…. Natuurlijk Katsu, ik vind dat enorm leuk, wanneer verwacht je mij ?
…. Als je meteen komt krijg je er ook nog een gratis lunch bij, hoe vind je dat ?

…. Dit is iets dat ik niet kan weigeren, ik kom.

In gestrekte draf ging ik weer terug naar huis om te melden dat ik het voor zaken een paar dagen wat drukker zou hebben.
Zij hadden het al gehoord en het leek hen een prachtige mogelijkheid voor mij om het bedrijf wat beter te leren kennen.

Het was een eindje reizen want ik moest naar de wijk “Lead”, vroeger was dat een dorpje in de buurt maar zowel de stad als het dorp groeiden naar elkaar uit en nu is het een van de wijken.
Daarmee genoot het ook van alle voordelen van de grote stad, inclusief het openbaar vervoer.
Ik gaf mijn Personal Assistent opdracht om de reis te regelen en niet lang daarna genoot ik weer van het vervoer door en over de stad.
Hoewel Lead nu een deel was van de grote stad was er toch nog veel van het landelijke karakter overgebleven.
Ik vroeg mijn PA of het transport ook iets langzamer kon, dat bleek niet het geval.
Vooral het mooie uitzicht over de verschillende gebieden boeide mij enorm, maar oké.
Na een voorspoedige reis kwamen we in Lead aan, vlak voor de deur van het instituut Sanstha waar ontwikkelingen plaatsvonden.
Het was een mooi gebouw, een beetje in de retro-stijl, goed onderhouden en een vriendelijk aanzicht.
Eenmaal binnen kwam ik bij de receptionist die me, net als eerder in dat restaurant, gewoon bij mijn naam noemde en meteen Katsu waarschuwde.
Mij gaf het nog steeds een vreemd gevoel, een beetje bedreigend, dat je overal bekend was door de gigantische hoeveelheid camera’s om je heen.
Ontegenzeggelijk had het voordelen, zelfs veel, maar ook het idee ……..
…. Goedemorgen Michi, je bent precies op tijd voor je gratis lunch.

…. Hoi Katsu, ja als je me zo voor het blok zet kan ik natuurlijk niet weigeren !
…. Maar ik had natuurlijk al gehoord dat die lunch voor iedere medewerker gratis is.  
Katsu lachte.
De hele Sanstha organisatie was eigendom van alle medewerkers.
En, met z’n allen hadden ze, bij de oprichting lang geleden, besloten om het eten, de koffie en thee enzovoort gratis te maken voor alle medewerkers en natuurlijk ook voor de mensen die door hen uitgenodigd werden.
Maar ook de hele organisatie structuur was zodanig dat de winst terecht kwam bij de makers van de winst, dus bij de medewerkers.
Over dit soort, medewerker-vriendelijke, structuren heb ik eerder geschreven in het verhaal “Exodus”.

In het bedrijfsrestaurant hebben we heerlijk gegeten en tot slot kreeg ik ook mijn cappuccino, het was af.

Aansluitend gingen we aan het werk, samen met twee anderen, Shinju en Akiniko, om creatief het volgende onderwerp aan te pakken.
Het thema was :  “Circular” en het was de bedoeling om, in eerste instantie, zo veel mogelijk zaken, thema’s en teksten te vinden die daarmee te maken hadden.
Vooral dat laatste was mij op het lijf geschreven, ik doe niet anders, maar ook op de andere gebieden lukte het mij redelijk om ook iets in te brengen.
De verschillende onderwerpen werden door ons flink uitgespit om zoveel mogelijk aanknopingspunten te ontwikkelen.
Een onderwerp als circulair bouwen werd goed bekeken en ook de samenhang met recycling, herstel, slopen en gewoon dumpen werd goed onder de loep genomen.
Samen met Shinju en Akiniko was het een feest om dit te doen.

We hadden nu een lijst samengesteld van vragen die mogelijk dienst zouden kunnen doen bij de volgende voorstelling.
We waarschuwden Katsu dat we zo’n beetje klaar waren met de eerste opzet.
Hij kwam meteen om het op te halen, keek wat geheimzinnig en zei dat we nu een halfuurtje pauze konden nemen, daarna kwam het vervolg.
Natuurlijk had ik geen enkel bezwaar tegen een extra, gratis, cappuccino pauze en samen vertrokken we naar het restaurant.

Tijdens de pauze probeerde ik toch te achterhalen waarom ik de indruk had dat Katsu zo geheimzinnig deed.
We spraken daar met elkaar over maar ook zij hadden geen idee, wel wisten ze uit eerdere projecten dat dit gewoon het eerste stadium was maar al die projecten waren toch heel verschillend, ook in opzet.
Langzamerhand werd het tijd en begaven we ons weer naar onze werkplek.
Ook Katsu kwam binnen, met drie apparaatjes zoals die in het theater.
…. Beste Sjinju, Akiniko en onze nieuwe gast Michi.
…. Een andere groep van drie personen hadden we ook aan het werk gezet, net als jullie, met een iets andere vraagstelling.
…. Tegelijk met jullie waren zij ook klaar en leverden zij hun resultaten in.
…. Daarna heeft een derde groep, die daar veel ervaring mee heeft, de resultaten min of meer samengevoegd en tot een eerste bruikbare lijst gemaakt.
…. Nu hebben jullie de eer om de eerste testgroep van deze vragenlijst te zijn.
…. Vul de vragen snel in, zoals ook in het theater, corrigeren kan niet, dat is voor later.
We keken elkaar aan, wisten niet wat te denken en besloten aan de slag te gaan, wel met een vreemd en onbestendig gevoel.
Maar tegelijkertijd beseften we ook dat het voor een goed doel was dus ……… aan het werk !

In het begin liep het prima.
Eerst een bekend soort vragen, vervolgens kwamen er andere, voor ons onbekende vragen tussendoor.
Weer kwam plotseling de behoefte om te corrigeren …… had ik nou toch maar …… doorgaan !
Weer vragen en ik begon langzaamaan een vreemd, bezorgd, gevoel te ontwikkelen.
Bijna bij het eind, nog vijf vragen ……. nog vier ……. nog drie …… het bloed steeg naar mijn hoofd.
Ineens drong het onvermijdelijke tot mij door !
Ik besefte dat ik eigenlijk alle, in ieder geval vele, vragen anders had moeten beantwoorden !
Sjinju en Akiniko keken mijn kant op, we keken naar elkaar en beseften dat we eigenlijk een grote vergissing hadden gemaakt.
Op hetzelfde moment beseften we alledrie dat veel mensen, ook zonder dit vragenlijstje, op een soortgelijke wijze acteren.

Katsu kwam binnen.
Hij keek ons stuk voor stuk aan.
…. Jullie hebben het goed, beter gezegd, prima gedaan !
…. Wij hebben in die tussentijd twee dingen gedaan.
…. Voortdurend naar jullie gekeken, naar elk antwoord dat jullie gaven en daarbij naar jullie gezichten als de volgende vraag kwam, verrassend !
…. Morgen komen we weer bij elkaar, we kijken naar de opnames en aansluitend evalueren we, met de hele groep, wat we waargenomen hebben en hoe we de presentatie het best kunnen vorm geven.

Tot morgen en droom er niet teveel van !

Het overleg !

Toen ik naar huis ging voelde ik me moe.
De dag was inspannend geweest en de resultaten van onze inspanningen hadden zo’n indruk gemaakt dat al mijn reserves een beetje op waren.
Ik had behoefte aan slaap, aan uitrusten, aan verwerking van de toch wel confronterende resultaten.
Onderweg naar huis zag ik niet veel van de prachtige omgeving waar ik deze ochtend zo van genoot.
Thuis aangekomen vroegen Fumio en Minako hoe ik deze dag had ervaren maar ze zagen dat ik doodmoe was.
Kort vertelde ik een beetje over de gebeurtenissen, ze toonden natuurlijk duidelijk begrip voor deze voor mij zo zware dag.
…. Kom op Michi, je bent moe maar verman jezelf.
…. Ik heb wat lichte hapjes klaargezet en een heerlijk fris drankje.
…. Laten we eerst aan tafel gaan en daarna zien we verder.
Ja, Minako was beslist een doortastende vrouw.
Het eten was licht en verfrissend en ik knapte er aanzienlijk van op.
Na het eten hebben we nog wat nagepraat onder het genot van een cappuccino en vrij snel ben ik daarna naar bed gegaan, morgen misschien weer een zware dag.
Ik sliep onrustig !

De volgende morgen werd ik, toch redelijk fit, weer vroeg wakker.
In de badkamer heb ik lekker gepoedeld en toen ik naar beneden ging, voor het gezamenlijke ontbijt voelde ik mij weer alsof ik de hele wereld aan kon.
We spraken honderduit en genoten van elkaars aanwezigheid.
Toen ik me daarna klaar maakte voor mijn werk had ik er weer echt zin in, die uitdaging wilde ik aan.

De reis door Sanstha was weer een genot en ik zag dingen die ik eerder niet ontdekt had, betonnen complexen maar ook mooie groene parken met prachtige bloeiende bomen of groene stipjes tussen het beton.
Het ging snel en al gauw was ik weer bij de receptie.
Katsu was er al en samen liepen we naar een heel andere zaal, een soort filmzaal, ja, dat was het ook.
En, in die zaal, drie afzonderlijke groepen.
Mijn teamgenoten waren er ook al dus ik voegde mij bij “ons eigen” team.
…. Beste teamleden, jullie hebben prachtig werk gedaan.
Katsu was steeds heel positief en stimulerend.
…. Om te laten zien wat jullie gepresteerd hebben laat ik jullie de drie films zien van het beoordelen en invullen van de vragen.
…. Ik begin met de eerste film, die van groep 1.
Het werd spannend, dat waren wij.
…. Het doel hiervan was om een basis te leggen voor de uiteindelijke toepassing.
…. Deze groep wist toen dus niets van het uiteindelijke doel.

De projectie werd gestart en daar zagen wij onszelf terug.
Het was mooi samengesteld en gaf een goed beeld van de situatie.
Onze gezichten werden naast elkaar weergegeven, op een groot scherm, daaronder verschenen de vragen, daarachter gevolgd door de waardering die we ieder afzonderlijk gaven.
Het was wel een beetje confronterend maar het wende.
Duidelijk was de reactie te zien als er specifieke en onverwachte vragen verschenen.
Na afloop was iedereen duidelijk onder de indruk en groep 2 wist nu wat hen te wachten stond.

Meteen daarna werd de film van de tweede groep gestart en die wisten toen natuurlijk niet wat eraan voorafging.
Dus, bij het begin van al die vragen moeten zij zich afgevraagd hebben wat de bedoeling was en geleidelijk aan, toen het meer in de richting van hun onderwerpen ging werd het ook duidelijker.
Maar ook bij hen, dezelfde verbazing en gezichten, alleen op andere momenten.
Het was ook weer heel bijzonder.

Daarna volgde de derde groep.
Die film duurde langer omdat zij de gelegenheid kregen om hun antwoorden te corrigeren.
Ook dit was fijn om te zien.
Dan kwam er een vraag, ze keken verbaasd, dachten na en gingen als een haas terug naar eerdere antwoorden om die te corrigeren en dat steeds weer.
De reacties waren inmiddels leuk en iedere keer verrassend.

Toen het afgelopen was kwam Katsu naar voren.
…. Jullie hebben het nu allemaal gezien.
…. De gezamenlijke inspanningen hebben een product opgeleverd dat circulair als thema heeft.
…. Tegelijkertijd gaat het over het circulaire van materie zoals steen, water enzovoort maar ook over het circulaire van de levende natuur, bomen, planten, dieren en als laatste over het circulaire van onszelf.
…. Het belangrijkste, de les die we kunnen leren, is dat met een vooringenomen standpunt, een bepaalde mening, bewering, perceptie, enzovoort het niet mogelijk is om een goede beslissing te nemen.
…. Dat is wat wij straks, onder anderen aan kinderen, maar ook aan volwassenen willen duidelijk maken.
…. En dit allemaal voor een betere en eerlijkere maatschappij.

…. Michi, je hebt nu gezien hoe we dit ontwikkelen.
…. Wil je ook mee doen met het ontwikkelen van de volgende fase of kom je aan het eind van de volgende week kijken naar die resultaten.

Katsu overviel mij daar eigenlijk een beetje mee maar mijn nieuwsgierigheid won het natuurlijk weer.
…. Ja, voor mij is het logisch dat ik ook daarbij betrokken ben, ik voel me trots dat ik dit tot zover heb mogen meemaken.
….Oké, maandagmorgen verwachten we je voor het mede-ontwikkelen van het theater stuk.
…. Uiteraard laten we hier al onze creativiteit op los zoals je al eerder gezien hebt en ……. dit gaat hééééél anders.

De bijeenkomst werd afgesloten en enthousiast namen we even afscheid van elkaar.
Tot volgende week, weer een uitdaging, ik begon het steeds leuker te vinden.
Maar, nu naar huis, tijd voor een welverdiende cappuccino en, ook eindelijk een weekend rust !


De Creatie !

Het weekend verliep rustig en gezellig.
Fumio en Minako waren fijne mensen en op zondag stelden zij voor om een wandeling te maken door het natuurgebied dat behoorlijk dichtbij was en met het openbaar vervoer goed bereikbaar.
Zo gezegd, zo gedaan.
Er werden verrekijkers tevoorschijn getoverd en na eerst nog van een heerlijke cappuccino genoten te hebben gingen we op pad.
Het vervoer ging snel dus binnen de kortste keren waren we ter plaatse.
Het was nog behoorlijk vroeg en daardoor waren er  weinig mensen en veel dieren te zien.

In de verte, tegen de bosrand, konden we een paar herten onderscheiden.
Snel de verrekijkers in stelling en ja hoor, prachtig om ze zo dichtbij te zien.
Opeens fluisterde Fumio dat er vlak achter het laatste hert een haas te zien was, een speciale, het platvoet-haasje-rep-je.
Allebei onze verrekijkers werden natuurlijk acuut op dat fenomeen gericht.
Vervolgens keken we een beetje ongelovig  naar Fumio die moeite had om zijn schateren in te houden.
We liepen verder en ontdekten steeds meer leuke en mooie dieren in hun natuurlijke habitat.
Opeens bleef Minako stokstijf staan.
Vlak voor haar, tussen de struiken, bewoog iets.
De staart stak er nog uit en het leek een beetje op een slang.
Ja, het was een slang, en na onze PA geraadpleegd te hebben bleek het een, toch wel forse, ringslang te zijn.
Diep onder de indruk en eigenlijk een beetje stil liepen we verder, toch wel een bijzonder dier.
Ik besloot tot een humoristisch momentje en begon ineens een beetje dwars door de struiken te lopen met mijn verrekijker voor mijn ogen, natuurlijk wel zo dat ik kon zien waar ik liep.
Tussendoor slaakte ik allerlei onduidelijke kreten.
Toen bleef ik staan, ongeveer waar ik begonnen was, en staarde met de verrekijker naar iets op de grond en mompelde …. de gespikkelde bij, misschien wel een gespikkelde aard-bij …. of …… ?
Zij keken ook en lagen meteen in een deuk.

Jaja, de aardbei, ja dat klopt !
Zo gingen we nog een tijdje rond tot het weer tijd was voor de terugweg.
Uiteraard niet zonder een versnapering en mijn bekende cappuccino.
Het weekend, zoals gewoonlijk, was veel te snel voorbij en al snel waren we weer hard bezig in de werkweek.

De eerste dag begon met een rondleiding in de afdeling waar de toneelvoorstellingen vorm werden gegeven.
Daar werkten ook kunstenaars op velerlei gebied.
Langzaam aan kreeg ik een idee wat er stond te gebeuren.
De anderen waren al meer bekend met de activiteiten en hielpen mij, legden uit, waar nodig.
’s-Middags kwamen we toe aan de echte voorbereidingen.
Als eerste stonden de vragenlijsten op het programma.
De minder relevant gebleken vragen werden geschrapt, anderen weer toegevoegd en geleidelijk begon zich ook een vaag beeld te ontwikkelen van het toneelstuk zoals het zou kunnen worden.
Zo, aan het einde van de werkdag vonden we dat we al goed opgeschoten waren en gingen we dus goedgemutst huiswaarts.
Tijdens de maaltijd was dit natuurlijk een dankbaar onderwerp voor onze gesprekken.
Ook Minako en Fumio waren enthousiast over de vorderingen en de wijze waarop dat plaatsvond.

De volgende morgen ging ik weer, met nieuwe energie, naar mijn werk.
De planning ging naar de volgende fase en volgens een redelijk strak schema dat, uit ervaring, het best bleek te werken.
De hoofdzaak was om een concept te ontwikkelen voor het uiteindelijke toneelspel.
Dat bleek minder gemakkelijk dan gedacht maar we kwamen uiteindelijk op het idee om het in de vorm van een bouwproject te doen, op het toneel natuurlijk, en daarbij de vragen en antwoorden te visualiseren.
Dit betekende nog een hoop werk om een aantrekkelijk en in-/aangrijpend toneelspel te maken en een dag bleek snel voorbij te zijn en ook de extra dag daarna was nog behoorlijk krap.
Het verhaal schrijven, de teksten, andere tekst toch weer laten vervallen, weer een nieuwe tekst toevoegen en daarna verhaal weer aanpassen.
We waren druk bezig en vaak ook bulderden we van het lachen om de zoveelste komische act.
Na die derde dag waren we al een heel eind maar nog lang niet klaar.

Dag 4 was weer een bijzondere dag.
We kregen op een groot vel papier, dus niet op de 3D-computer, een mogelijke weergave van de bouwlocatie.
In het grote magazijn konden we allerlei materialen bij elkaar zoeken en de locatie globaal gaan opbouwen.
Ook de kleding en andere hulpstukken werden niet vergeten.
Het was leuk, herinnerde een beetje aan vroeger toen we klein waren en in de zandbak speelden.
Regelmatig werden stukken veranderd, een beetje afgebroken, stukjes verplaatst, andere kleuren, enzovoort, enzovoort.
Ook tijdens deze fase ontstonden weer nieuwe vragen en antwoorden waardoor de act weer werd aangepast en veel notities en schema’s op het papier werden gezet.
En …… regelmatig lag iemand krom van het lachen.
Maar geleidelijk aan kwam er meer en meer structuur in het verhaal en aan het eind van de dag was dit concept min of meer klaar en gingen we tevreden en blij naar huis.

Ook thuis vertelde ik weer honderduit over de vorderingen die we gemaakt hadden en hoe het toneelspel er mogelijk uit ging zien.
Minako en Fumio werden steeds nieuwsgieriger, ik trouwens ook, want ik had geen idee wat de morgen zou gaan brengen.
Die nacht droomde ik weer heerlijk over de merkwaardige gebeurtenissen die de volgende dag zouden kunnen gaan gebeuren.

De start begon meteen goed.
Alles was, iets groter, opgebouwd zoals wij het hadden bedacht en ook de betreffende personen, in de door ons uitgezochte outfit, liepen er rond.
Het was natuurlijk geen megaproject want het moest wel geschikt zijn voor de voorstelling op het toneel.
We keken onze ogen uit.
Het ging helemaal zoals we beschreven hadden.
Ja, vanuit de resten van het oude gebouw, een puinhoop, werd het nieuwe opgebouwd, echt circulair, hergebruik van materialen en componenten.

De arbeiders waren druk bezig.
…. Lange balk.
…. Ja geef maar door.
…. Gebroken.
…. Mik in de container, waardeloos.
Dat ging een tijdje door terwijl de muziek uit de portable radio schalde en ze elkaar allerlei moppen vertelden.
Het nieuwe gebouw begon geleidelijk meer vorm te krijgen, circulair bleek te werken.
…. Gipspaneel.
…. Kom maar op.
…. Gebroken.
…. In de container.
Ik slaakte een kreet en meteen keken Shinju en Akiniko ook in die richting.
Daar vloog een gebroken arm de container in.
Het werk werd even stil gelegd voor uitleg van Katsu.
…. Een arm die gebroken is daar hebben we niets meer aan dus die kan weg, die vraag is niet zo expliciet gesteld maar wel in een andere vorm dus …..
We waren sprakeloos, ja, was wel waar, een beetje …..
Het werk werd weer voortgezet.
Na een tijdje en veel indrukken :

…. Werkt niet meer.
…. De container.
Een zich verzettende persoon vloog met een dreun de container in.
We begrepen het nu wel maar waren het er helemaal niet mee eens.
Weer een tijdje later :

…. Lekkage.
…. In de container.
En weer een persoon die met een klap in de container terecht kwam.
Het stopte en Katsu gaf weer uitleg.
…. Ja, deze persoon was incontinent geworden dus ….
…. De oorzaak van die incontinentie was gewoon omdat het zorgpersoneel geen tijd meer besteedde aan die mensen, daarom werden velen incontinent omdat ze permanent in een hele dikke luier moesten plassen.

Het ging weer verder, maar wij hadden genoeg gezien.
 
Hoewel dit door onze creatieve inspanningen was ontstaan waren we toch geschrokken van de impact.
Waarden, waardevol en waardeloos werden genadeloos weergegeven in de presentatie, die beslist humoristisch en leuk was.
Duidelijk werd ook dat, voor sommige mensen, anderen  slechts waardevol waren als het alleen hen genoeg “economisch nut” opleverde.
En, diegene die hen geen “economisch nut” oplevert kan, wat hen betreft, de afvalbak in.

…. Hallo, hoe vonden jullie het ?

Katsu onderbrak onze mijmeringen.
…. Ik vond dit prima, het was een goede testversie.
…. Er moet nog wat aan geschaafd worden maar dan is het klaar.
…. Maar Katsu, ik zag armen, benen en zelfs hele mensen in de afvalbak terecht komen.
…. Ja Michi, maar dat waren geen mensen of onderdelen daarvan, gewoon machines, robots, die weer gerecycled worden.
…. Trouwens, de hele presentatie werd door robots gedaan en die zijn daar speciaal voor ontworpen.
…. Dus, jullie hebben prima werk geleverd, ik zie jullie graag bij de definitieve voorstelling terug !

En inderdaad, de definitieve voorstelling was een daverend succes maar ik was toen al lang terug op mijn eigen heerlijke stekkie op het platteland.

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *