Giftig Katoen

Het Mode-Atelier.

In het atelier was het druk.
Op de achtergrond was een rustige muziek hoorbaar.
Het werd regelmatig overstemd door het geratel van verschillende soorten naaimachines.
Overal stonden paspoppen die al of niet voorzien waren van kleding.
Ook deze kledingstukken varieerden van het beginstadium tot al mooie ontwerpen die je haast zo aan zou kunnen trekken.
Toch zou dit wel riskant zijn gezien de hoeveelheid spelden die er nog in zaten.
…. Hanna, heb je de linkermouw al geknipt ?
De stem klonk vanachter een naaimachine waar een kledingstuk nog niet helemaal klaar leek te zijn.
…. Het schiet al op, neem jij alvast maar je theepauze dan kun je daarna verder gaan.
De stem van Hanna klonk helemaal van de andere kant van het atelier waar kennelijk de snij en kniptafels stonden.
Alles werd hier met de hand gemaakt vanaf het ontwerp tot en met het laatste versiersel op blouse of rok.
Tot het laatste moment kon er altijd nog iets veranderd worden.

Vanmiddag zou de ontwerpster zelf weer langskomen en als regel betekende dat een heleboel extra werk omdat dan het linker strikje iets meer naar rechts moest en het knoopje wat hoger en van een ander type enzovoort.
Maar ze waren dat allemaal wel gewend en ze vonden haar aardig en bovendien, haar collecties waren wereldberoemd.
Ze vonden het al een hele eer om voor haar te mogen werken.
Binnenkort was er weer een nieuwe modeshow en dat zou een daverend succes worden, er was zoveel bijzonders, dat kon niet missen !
En ook, de show zou heel anders worden dan de gebruikelijke shows.
…. Sofie, heb jij je thee al op, ik heb nu allebei de mouwen klaar en ga aan de kraag beginnen.

De stoffen waarmee ze werkten varieerden van heel gebruikelijk en normaal tot uiterst exquis.
Fynn kwam regelmatig langs om de bestellingen te noteren en de eerder bestelde zaken af te leveren.
Hij was hier kind aan huis.
Zonder hem konden ze niet hun werk doen.
Als de ontwerpster, haar naam is Frida, stoffen nodig had gingen er vele uren van overleg met Fynn aan vooraf omdat hij bij uitstek op de hoogte was van ongeveer alle materialen die te koop waren of gemaakt konden worden.
En, hij wist ook precies langs welke kanalen hij die moest bestellen.

…. Hanna, heb jij allebei de mouwen al klaar, hoe kan dat ?
De stem kwam van Mats.
…. Ik heb hier het patroon nog liggen van de rechtermouw en dat is bij dit ontwerp totaal anders dan de linkermouw !
Mats maakt de patronen in overeenstemming met de ontwerpen die hij van Frida krijgt.
Veel tekenwerk en weer correcties daarop gevolgd door het knippen en klaar maken van de patronen die daarna op de stof gelegd werden en verder door Hanna werden uitgewerkt en geknipt.
Frida maakt vaak kleding die er beslist verrassend uit kan zien, in ieder geval anders dan de meeste andere ontwerpers dat doen.
…. Oh Dat wist ik niet, ik heb gewoon het patroon omgekeerd en de volgende mouw geknipt, zoals we dat we vaker doen.
…. Sofie, ben jij al begonnen met het inzetten van de rechter mouw ?

…. Nee, gelukkig nog net niet, ik wacht daarvoor wel even op je.

Het was altijd gezellig op het atelier, de mensen, mannen en vrouwen, werkten echt als een fantastisch team samen, je zou haast kunnen zeggen dat het vrienden en vriendinnen waren.
Maar in deze drukken en hectische periode kon soms de toon weleens een beetje veranderen.
Gelukkig kwam dat altijd wel weer goed.
Van de receptie kwam de melding dat Frida in aantocht was en iedereen was blij.
En het duurde niet lang of de liftdeur ging open en ze verscheen in vol ornaat.
Het was een forse vrouw die je niet gauw over het hoofd zag en waarmee je ook geen aanvaring wilde hebben.
Maar, ze was heel gezellig, en zeker voor haar medewerkers.
Enthousiast begroette ze iedereen en begon meteen rond te kijken naar alle paspoppen, ontwerpen en alle andere activiteiten.
En ja, meteen kwamen ook de eerste opmerkingen zoals altijd, knoopje hier, lintje daar, sluiting zus en ritsje zo.
Iedereen nam dat goed op en sommigen noteerden dat om niets te vergeten.
Toen ze daarmee klaar was riep ze het hele team bij elkaar.
…. Wanneer denken jullie dat alles zo goed als klaar is ?

Er klonk wat gemompel, beetje informeel overleg en toen waren ze het wel ongeveer eens.
…. Volgende week woensdag moeten we wel kunnen redden.
Mats die vertolkte eigenlijk altijd de mening van het hele team, dat was wel zo gemakkelijk.
…. Oké, dan zorg ik dat diegenen die de show gaan lopen, allemaal aanwezig zijn zodat we de kleding kunnen gaan passen en eventueel correcties kunnen aanbrengen.
…. Want, over twee-en-een-halve week houden we de modeshow zoals jullie weten en dan moet alles perfect in orde zijn.
Iedereen was tegelijk blij en een beetje gestrest want het grote moment kwam in zicht.
En dan …….. uiterste concentratie en perfectie !
Frida liep nog even rond, maakte nog wat opmerkingen, sprak ieder bemoedigend toe en vertrok.
Ze wist dat ze op hen kon rekenen.

De team leden hadden er weer veel werk bij gekregen.
Maar dat maakte hen niet uit.
Alle inspanning was het meer dan waard om een zo perfect mogelijke show neer te zetten.
Het betekende wel dat ze hard moesten werken en langere dagen dan normaal maar dat was alleen in de aanloop naar de modeshow, dus een korte tijd.

Maar ze hadden altijd plezier in de samenwerking.

Druk !

De modeshow, die al geruime tijd door de media was aangekondigd, kwam nu eindelijk in zicht.
In de grote zaal van het statige hotel werd nog met man en macht gewerkt om alles te maken zoals de regisseur dat wilde.
De kaartjes voor deze gebeurtenis waren, ondanks de hoge prijs, al lang geleden volledig uitverkocht want iedereen wilde met eigen ogen zien hoe mooi en goed alles weer was.
Het podium was speciaal ontwikkeld en week duidelijk af van de gebruikelijke opzet.
Achter het podium bevond zich een grote ruimte, daar werd alles klaargezet voor het “moment suprême”.
Het zou nog even duren voordat alles klaar was dus het was nog niet echt hectisch maar geleidelijk aan begon zich toch een spanning op te bouwen.
Wel was het natuurlijk een heen en weer geloop van jewelste !

De zaal onderging een volledige metamorfose en rondom hingen prachtige gordijnen van verschillende unieke stoffen.
Stoelen werden geplaatst en genummerd, het testen van de verlichting gevolgd door het bijstellen van de verschillende spotlights was een hele klus.
Microfoons en luidsprekers vonden een plek en wel zodanig dat ze het publiek en de deelnemers geen hoofdpijn zouden bezorgen.
Het was een hele toestand !
Langzaam raakten de ruimtes achter het podium vol met deelnemers die allen getraind waren voor deze speciale gelegenheid.
Ieder wist precies zijn of haar plek !
Ook de rekken met kleding en andere attributen stonden precies op volgorde en werden nogmaals gecontroleerd.
Niets mocht er mis gaan !

De mode ontwerpster die deze collectie had ontwikkeld kwam ook even binnen.
Alle medewerkers kenden haar, zowel haar kwaliteiten als de nukken en grillen.
Zij maakte de mooiste collecties en was beroemd tot in  alle uithoeken van deze wereld.
Zachtjes applaudisseerden ze voor haar, het maakte haar blij.
Zij was, ook nu, weer zeer stimulerend, zij was dol op haar team.
Zij groette hen, liep langs allen, gaf ze stuk voor stuk een vriendelijk woord en verdween naar de zaal om naar de voorbereidingen en de oefeningen op het podium te kijken en eventueel correcties aan te brengen.
Alles moest perfect zijn !

Buiten kwamen de eerste mensen al aan om te genieten van deze nieuwe show.
Er was alom bekendheid aan gegeven dat deze fantastische ontwerpster weer zou komen.
Zij verbaasde iedereen steeds weer met grote verrassingen.
De eersten kwamen altijd om te zien welke andere VIP’s en BN’ers nu weer aanwezig zouden zijn.
Als het meeviel konden ze er zelfs een praatje mee maken en dat is dan natuurlijk een hele belevenis.
Steeds meer mensen kwamen binnen.
Bij de receptie hadden ze het ook druk om ieder te voorzien van een drankje en het aanvullen van de knabbeltjes.
Het moment van de officiële opening naderde en geleidelijk zag je dat de mensen zich richting de grote zaaldeuren bewogen.
En ja ……. de deuren gingen open en daar stond ze, in prachtige zelfontworpen kleding, als de koningin van de avond !  
…. Lieve mensen, wees welkom, ik heb mijn uiterste best gedaan om u een fantastische show te bezorgen.
Kom en geniet !

De mensen volgden haar naar binnen.
Daar keken ze hun ogen uit naar de pracht en praal die daar aanwezig was.
En …… de modeshow moest nog beginnen !
Het duurde even voordat alle mensen op hun plaatsen zaten want iedereen had tijd nodig om zich aan dat prachtige schouwspel te vergapen.
Maar uiteindelijk was het zover.
Er werd druk en enthousiast gepraat.

Opeens een gongsignaal, en terwijl die nagalmde draaiden  al die prachtige gordijnen langs de wand rond, zodanig dat de persoon erachter, die tot dan toe natuurlijk niet opgemerkt was, nu vóór het gordijn stond.
Prachtig, want al die mensen, mannen en vrouwen, hadden kleding aan die gemaakt was van diezelfde stof waar ze voor stonden.
Allemaal verschillend, van kostuum tot badpak.
Allemaal even mooi.
Iedereen applaudisseerde van enthousiasme.
Weer een gongsignaal en al die prachtige mensen, modellen, liepen naar het podium.
Het werd weer stil in de zaal, wat zou er nu gebeuren ?
Op het volgende gonsignaal bestegen ze allen het podium en pakten een touw.
Weer klonk de gong en ieder begon aan het touw te trekken.
Achter het podium gingen de gordijnen langzaam open en een grote installatie, het leek wel ….. jawel het was, een grote naaimachine !
Het hele geval was wel ruim twee meter hoog !

Het publiek was ademloos !
Vooral toen die als het ware levensecht leek te gaan werken.

Het publiek was enthousiast !
Dit hadden ze nog nooit gezien !

Het applaus was daverend en hield maar aan !
Heel rustig kwam de ontwerpster, het brein achter deze presentatie, met haar team, van achter het podium naar voren.
Zij bedankte het team dat zo hard gewerkt had aan de opbouw en je kon zien dat zij zeer onder de indruk waren en zich een beetje ongemakkelijk voelden want normaal kwamen zij nooit in de openbaarheid !
Hierna verdween het team, begeleid door een luid applaus, weer achter het podium.
Een ander team kwam binnen.
…. Dit zijn de mensen die de ontwerpen gerealiseerd hebben, zonder hen had ik geen kleding gehad om deze show zo mooi te maken.
Weer een uitbundig applaus volgde.
begeleid door het applaus verdween ook dit team weer naar achteren.

…. We gaan nu verder met de show !
Na dat aangekondigd te hebben ging ook zij weer naar haar plaats.

De gong liet zich weer horen.
Zachte muziek werd hoorbaar.
Alle modellen vormden een ring op de catwalk en het eerste model liep naar de naaimachine.
Tegelijk kwamen ook alle anderen sierlijk in beweging.
De machine kwam op toeren en leek een kledingstuk te produceren dat het eerstvolgende model aantrok.
Het paste precies bij de kleding die het model al aanhad.
Zo ging het in een vlot tempo met alle modellen.
Steeds weer de juiste passende kleding !

Daarna liepen alle modellen, met hun nieuwe aanwinsten, nogmaals over de catwalk en vervolgens naar achteren.
Een enorm applaus barstte los.
Inderdaad, dit was nog nooit vertoond.
Aansluitend volgde de presentatie door de modellen van de andere kleding met dezelfde stoffen.
Het publiek zag alles gebeuren in opperste verbazing en bewondering.
De oooh’s en aaah’s waren niet van de lucht.

Iedere keer werd er weer geklapt.

Zoiets moois en unieks hadden ze nog nooit meegemaakt !

Toen de modeshow ten einde was stond de ontwerpster  op, en kreeg een staande ovatie met een daverend applaus.
Ze wachtte even …. en bedankte het publiek uitvoerig !
Dit herhaalde zich nog een aantal malen.



In de hotel lobby werd nog langdurig nagepraat !!!

De oogst is binnen !

De grote loodsen werden steeds voller.
Vrachtauto’s reden af en aan met hun enorme ladingen.
Maar dat niet alleen !
Ook brommers en allerlei andere soms ondefinieerbare voertuigen met grote pakketten van het witte goedje.
Zelfs mensen liepen met enorme balen op hun rug naar deze verzamelplaats.
In de loodsen werd alles zorgvuldig onderzocht.
De kwaliteit was belangrijk.
Het moest voldoende gerijpt zijn, schoon genoeg en, niet te vergeten, ook gemiddeld een goede lengte hebben.
Dan werd het gewogen en de noodzakelijke administratieve handelingen verricht zodat ieder wist waar die aan toe was.
Zo ging het dag in dag uit.
Een enorme drukte en veel mensen die allerlei werkzaamheden verrichtten.
Het was bijna onbegrijpelijk dat alles toch zo snel kon worden afgehandeld maar men was er natuurlijk ook aan gewend.

…. Ahmet, jij kunt deze biologische lading gaan verwerken.
De stem kwam van Berat die de hoofd opziener was van het geheel.
Dit soort vereiste altijd een speciale behandeling omdat het niet met de andere ladingen mocht worden vermengd.
Het was maar een klein deel van het totaal en moest in het hele productie proces apart gehouden worden.
Ondanks het feit dat de hoeveelheden hiervan beperkt waren werd er toch met de grootste zorg mee omgegaan omdat het in hun hart wel een favoriet product was.
In het hele proces van zaaien tot en met het oogsten vielen zelden slachtoffers en zeker niet door vergiftiging.
Ahmet zorgde dat die lading in een apart gedeelte van de loodsen opgeslagen werd.
…. Is oké, ik ben al onderweg.
Een volgende lading kwam binnen.
…. Zehra, kun jij deze katoen bekijken ?
Zij was altijd goed in het bepalen van de kwaliteit van de lading en ze zag weinig over het hoofd.
In de loop der jaren was ze dé expert geworden van het bedrijf.
Ook sjoemelaars die bijvoorbeeld de beste kwaliteit bovenop de lading toevoegden wist ze snel te ontmaskeren.
Ze hield niet zo van rommelaars.
Bovendien, de meeste boeren die probeerden om de zaak op te lichten waren zo langzamerhand wel bekend en kregen weinig krediet.

Ik was onder de indruk van de enorme hoeveelheden en het harde werken van alle mensen.
Aan Berat vroeg ik wat er hier nog meer gebeurde.
Hij lachte.
…. Asaf, wil jij deze meneer even rondleiden en laten zien wat er allemaal gebeurt.
…. Hij heeft hier een tijdje verbaasd staan kijken en ik denk dat hij dan nog verbaasder kan worden.
Asaf kwam aangelopen groette me en gaf aan dat ik hem kon volgen.
Ik bedankte Berat en liep met Asaf mee.
Voor ons, achter ons, links en rechts kwamen ladingen katoen binnen en werden door medewerkers naar verschillende loodsen doorverwezen.
Het was minstens zo druk als in de stad.
Ik had de indruk dat Asaf wat onzeker liep, een beetje schokkerig, maar ik wilde er niet te veel op letten.
…. Asaf, waarom worden die ladingen naar bepaalde loodsen gestuurd ?

…. Oh, dat is omdat er sprake is van verschillende kwaliteiten en gelijke kwaliteiten gaan naar dezelfde loods.
…. En, er is ook een loods voor de laagste kwaliteit, op bepaalde velden lukt het gewoon niet om een hogere kwaliteit te kweken en ….. hier moeten ook boeren, die in vorige jaren de producten niet eerlijk aanleverden, hun oogst afleveren ongeacht de kwaliteit.
…. Dat betekent tevens dat zij de laagste prijs krijgen voor hun oogst.
Ja, ik was het daar eigenlijk wel mee eens.
Ook ik vind dat sjoemelaars of mensen die de zaak gewoon belazeren, daarvoor de rekening gepresenteerd moeten krijgen.

We gingen naar een van de loodsen en Asaf pakte daar een dot katoen uit.
Weer zag ik dat ook zijn armen en handen trilden.
Vervolgens gingen we naar een andere loods een ook daar nam hij een dot van.
Voorzichtig pluisde hij iets uit de ene dot en pulkte net zolang tot hij enkele haren over had.
Datzelfde deed hij met de andere dot.
Toen hij de haren naast elkaar legde zag je het grote verschil.
De haren van de ene dot waren zeker twee keer zo lang als de haren van de andere.
…. Die langere haren zijn kwalitatief beter dan die korte, kosten ook meer en brengen meer op.
Het viel me steeds meer op hoe moeilijk hij bewoog en ook het praten haperde hier en daar.
Van de meeste kwekers weten we wat ze leveren en daar doen we alleen wat steekproeven, vandaar die wachtrijen bij de ingang.
Ik begon steeds beter te begrijpen wat een ingewikkeld en tegelijk goedkoop product katoen eigenlijk was.
Maar de rondleiding was nog niet klaar !

…. Je hebt gezien bij die dotten katoen dat er niet alleen katoen in die bollen zit maar ook zaad, insectjes en gewoon vuil.
…. Veel van de katoen die we hier hebben wordt gewoon meteen doorverkocht en getransporteerd in grote balen naar fabrieken die het verder behandelen en verwerken.
…. Maar een geringer deel wordt ook hier verwerkt en daar gaan we nu naartoe.
We gingen een van de grote loodsen binnen en aan het einde was een …….. niets.
Hij realiseerde zich dat we kennelijk in de verkeerde loods stonden.
Hij dacht even na en toen wist hij het weer, nu naar de andere loods, en daar was aan het eind een deur.
Toen we daar doorheen gingen was het een lawaai van jewelste.
Een grote machine werd gevoerd met de katoenbollen en aan het eind kwam er mooie, zachte witte pluis uit in grote hoeveelheden.
Geen verontreinigingen, gewoon zacht en schoon.
…. Dit is het proces van schoonmaken en kaarden, deze katoenpluis gaat nu een andere machine in die er draden van spint.
Ik was onder de indruk van het enorme geweld van de grote machines die het katoen kennelijk met zachte hand van ongerechtigheden konden ontdoen.
We liepen ondertussen naar de volgende machines waar de zachte pluis werd ingevoerd.
…. Hier wordt het zachte pluis voorzichtig gesponnen tot draden.
…. Deze draden zijn nog niet erg sterk, dat komt in de volgende fase pas.
Asaf liep naar een van de vrouwen.

…. Ecrin, heb je misschien een stukje van deze draad zodat ik het even kan demonstreren.
Ze pakte een klos met het draad en gaf het aan Asaf.

Deze Trok er een stuk draad vanaf en gaf het aan mij.
Voorzichtig pakte ik het aan.
…. Trek er maar eens aan.
Ik deed het en eigenlijk zonder al te veel moeite brak het vrijwel onmiddellijk.
…. Neem dat stuk maar mee, dan gaan we naar de volgende machine.
…. Bedankt Ecrin.
De draad zoals ik die bij me had, werd hier weer ingevoerd.
Het resultaat was een wereld van verschil.
De draad die daar, na het twijnen, uit kwam was inderdaad vele malen mooier en sterker dan de andere draad die ik in mijn hand had.
Dat twijnen is het samenvoegen van meerdere draden door ze in elkaar te draaien.
Bovendien heeft die nieuwe draad geen zichtbare dikteverschillen zoals de eerdere, het is een mooiere draad.

Ik was onder de indruk van wat Asaf me allemaal had verteld en laten zien en ik bedankte hem vriendelijk.
Op de terugweg door de loodsen kwam ik Berat nog tegen.
Hem vroeg ik of Asaf ziek was.
…. Nee en ja, dat komt door het gif dat noodzakelijk is om een goede oogst te krijgen, daardoor sterven veel mensen, ook veel kinderen die al jong mee moeten om te oogsten, maar nog veel meer mensen krijgen de verschijnselen die jij gezien hebt, dat is een langzame vergiftiging.

Onder de indruk van het drama dat zich hier afspeelde bedankte ik hem voor de uitleg en dat wat ik allemaal gezien en gehoord had.

Ik had zoveel geleerd !

Druk !

Auto’s reden af en aan.
Het was erg druk, kennelijk was er weer iets gaande.
De mensen in het nabij gelegen dorp waren het wel gewend.
Het congres centrum lag iets buiten het dorp in de prachtige bossen verscholen.
Het werd regelmatig gebruikt voor allerlei gebeurtenissen waarbij een aanzienlijk aantal mensen betrokken was.
Het was niet goedkoop dus diegenen die er kwamen vonden zichzelf belangrijk en lieten dat ook vaak merken.
De auto’s die, onderweg naar het centrum, door het dorp reden straalden eveneens die belangrijkheid uit.
Het waren duidelijk die merken auto’s waar jan en alleman beslist nooit in zouden kunnen rijden ook al werkten ze nog zo hard.
Velen waren geblindeerd zodat je van buitenaf niet kon zien wie er in zaten, andersom konden de inzittenden natuurlijk wel naar buiten kijken.
Verder was menige auto voorzien van pantserglas en andere beschermingsmiddelen zodat de inzittenden absoluut veilig hun doel konden bereiken.
De meeste auto’s werden naar de hoofd-ingang geleid, enkel anderen reden door naar een speciale zij-ingang.
Bij de ingang, soms moesten ze in de rij wachten, werden zij met alle egards ontvangen, portieren geopend, welkom geheten en begeleid naar de receptie.
Onderweg kregen ze ook een aantal belangrijke zaken zoals onder anderen de sleutel voor hun kamer en het document met de zitplaats aanduiding voor de grote zaal.

In de grote hal van de receptie kwamen ze stuk voor stuk binnen begeleid door een receptionist.
Zodra ze binnen waren hielden ze halt en kondigde de receptionist aan wie deze gast was.
Daarna voegde deze zich in de hal bij de andere gasten.
Dat schouwspel herhaalde zich totdat iedereen binnen was.
Uiteraard werden allen uitgebreid voorzien van knabbeltjes en drankjes.
Het was een geanimeerde toestand.
Velen kenden elkaar al langer en er ontsponnen zich interessante onderlinge gesprekken.
De wat minder bekenden probeerden om kennis te maken met de ogenschijnlijk belangrijksten in het publiek om vooral in de gunst te komen.
Anderen die dat minder van belang vonden maakten kennis met andere alleenstaanden en ook daar vonden prachtige gesprekken plaats.

Toen iedereen gearriveerd was werden de deuren van de zalen geopend.
Bij het binnengaan van de zaal werden de documenten uitgedeeld met onder anderen het programma van die dag.
Even ontstond er enige consternatie toen bleek dat een van de personen die zich ingeschreven had een journalist was en die waren uiteraard niet welkom.
Met zachte hand werd die dan ook verwijderd.
Binnen was het leuk.
Voor ieder was het een verrassing waar hun plaatsen waren en het gaf een heleboel animositeit want tijdens het zoeken van de plaats kwamen mensen elkaar tegen en raakten korter of langer in gesprek.
Daarom duurde het even voordat eenieder de plek gevonden had.

En, ook daar was men vaak verbaasd wie er in de nabijheid zaten, dus ook daar weer de uitwisseling van allerlei interessante zaken.
Natuurlijk had de leiding uitermate zorgvuldig gepland wie waar kwam te zitten en waarom.
Na ongeveer een half was iedereen op z’n plekje en begon het wat rustiger te worden.

Op het podium verschenen een aantal van de hoofdpersonen, directeur, adjunct directeuren en een aantal van hun helpers.
Iedereen begon enthousiast te applaudisseren.
Ze waren bekend door het hele bedrijf.
Het signaal werd gegeven dat iedereen kon gaan zitten.
Toen iedereen zat stond de directeur op en begon te spreken.
…. Goedemiddag iedereen  ….  Welkom in dit prachtige hotel  en deze prachtige zaal.
Nogmaals een enthousiast applaus.
…. Wij zijn hier weer bijeen op onze jaarlijkse bijeenkomst.
Het belooft weer een prachtig evenement te worden en we hebben een aantal kunstenaars uitgenodigd om te zorgen dat het niet vergeten wordt.
Kijk goed naar de gordijnen om u heen ! Drie, Twee, Een en Nu !

De gordijnen vielen naar beneden en onthulden een prachtig landschap.
Iedereen stond perplex.

De ooh’s en de aah’s waren niet van de lucht, het was  werkelijk adembenemend.

De directeur nam weer het woord.
…. Dit is toch waar we het allemaal voor doen ?
Wij kunnen met recht trots zijn op wat wij presteren !
Kijk nu goed !
De beelden begonnen te veranderen, heel geleidelijk, heel subtiel !
Het was fantastisch !
…. Kijk, wij doen het niet voor een enkel moment, nee, continue werken wij hieraan, zonder ophouden en met prachtige successen !

U en ik zijn daarbij onmisbaar !

Iedereen explodeerde haast van enthousiasme !

Veel applaus en geroep !

Dit is wat eenieder wilde !
…. En ….. Velen zullen het vast al wel gehoord hebben !
Onze naam hebben we gewijzigd !
Op dat moment begonnen de beelden te vervagen en geleidelijk verscheen het nieuwe beeldmerk met de prachtige naam.

Iedereen las het en sprak het met op haast eerbiedwaardige toon uit !

…. Reyab !

Het bedrijf had vanaf nu een nieuwe naam.
Een nieuwe naam voor een bedrijf dat zo belangrijk was voor de maatschappij.
Iedereen die daar bij werkte was altijd enorm blij dat ze bij zo’n bedrijf mochten werken !

Het was een lot uit de loterij !

Op de achtergrond begon zachtjes muziek te spelen.
Het volume nam geleidelijk toe.
Uit allerlei hoeken kwamen opeens obers tevoorschijn met het voorafje van het diner.
Tegelijkertijd werd ook een heerlijk bubbeltje geserveerd.
De directeur stond op en iedereen volgde zijn voorbeeld. …. Proost op onze prachtige prestaties !
Iedereen proostte enthousiast mee.
Vervolgens kwamen obers vragen of een drankje gewenst was en in een uiterst korte tijd was iedereen ook daarvan voorzien.
Het werd een heerlijk diner, iedereen genoot en het ging tot laat in de avond door tot de laatste cappuccino.

Morgen kwamen de echte zaken aan de beurt !

Overzicht.

Het ontbijt was prima en de deelnemers namen nog een laatste cappuccino voordat ze zich weer naar de zaal begaven om van de grote prestaties van het bedrijf, hún bedrijf, te gaan genieten.
Het was een gezellig samenzijn, veel geroezemoes van allerlei gesprekken en gerinkel van glazen en kopjes.

Veel mensen hadden wat intensiever kennis gemaakt en besloten om elkaar nog eens te bellen als de gelegenheid daar was.
Dit was natuurlijk ook de bedoeling.
Vooral die afdelingen waartussen het weleens wat stroef liep, daarvan waren de managers bij elkaar gezet.
Het hielp niet altijd maar vaak genoeg wel.

Op het podium werd wat met de tafels geschoven en de directeur kwam aangelopen.
Alle overige adjuncten en consorten waren inmiddels op de voorste rij in de zaal gaan zitten.
Hier en daar werd in de zaal geklapt.

De directeur schraapte zijn keel en begon.
…. Wij zijn een groot bedrijf geworden.
Deels kwam dat omdat wij groeiden door onze goede producten.
Anderzijds zijn anderen deel gaan uitmaken van ons bedrijf door bijvoorbeeld overnames.

Eén van die bedrijven die bij ons gekomen is heette “Retiur Seeds”.
Zij waren heel goed in het selecteren en bewerken van zaden zodanig dat elk zaadje dat geplant wordt beslist een levensvatbare plant oplevert.
Zij pasten perfect bij onze zaad activiteiten en zij waren daar een precies goede aanvulling op.
Het volgende filmpje laat globaal zien hoe het in zijn werk gaat.
Ik vertel er iets bij.

De film werd gestart.
…. We kopen wereldwijd zakken met zaden in om ze zodanig te bewerken dat er een nieuwe en gezonde plant uit kan ontstaan.
– Er zijn kleine zakken met enorm veel minuscuul kleine zaadjes en er zijn grote zakken met toch veel minder maar wel grote zaden.
– Hier zien we de machine die, per soort, elk zaadje, hoe klein ook, individueel onderzoekt op de eigenschappen en uitsluitend dié zaadjes doorlaat die tot goede planten kunnen opgroeien, de rest wordt weggegooid.
– De volgende machines verpakken elk afzonderlijk zaadje in verschillende lagen waaronder bescherming en kunstmest zodat het zaadje voor de eerste periode voldoende voedsel heeft en insecten het niet zullen aanvreten.
– Nu hebben we voldoende grote bolletjes die, later, ter plaatse, automatisch, volledig machinaal, stuk voor stuk, op de juiste afstand van elkaar, geplant kunnen worden, op de juiste diepte.
– Deze zaden verkopen we wereldwijd

De film was afgelopen.
Iedereen was onder de indruk.
Dat zulke kleine zaadjes stuk voor stuk konden worden bekeken op hun levensvatbaarheid.
En daarna elk van die geselecteerde kleine zaadjes verder kon worden behandeld tot een hanteerbare pil.
De daarvoor benodigde kennis is enorm.
De directeur betrad het podium.
…. We hebben nu een korte pauze met een versnapering en een drankje.
Daarna gaan we verder.
Geniet er van.

Van alle kanten kwamen de obers weer aanlopen en binnen de kortste keren, hoe is het mogelijk, was iedereen voorzien van het drankje en knabbeltje van hun keuze.
Iedereen was bijzonder onder de indruk en er werd met veel ontzag en verbazing over hún bedrijf gesproken.
Na deze ruime pauze betrad de directeur weer het podium.
…. Ik hoop dat iedereen voldoende hersteld is voor het volgende deel.
Een van de adjuncten betrad nu ook het podium.
…. Hij zal u bij het volgende deel begeleiden dus bereid u daar maar op voor.

De volgende film werd gestart.
…. Hier ziet u de katoenplant, volgroeid, met de duidelijk zichtbare katoenbollen.

– Dat katoen wordt geoogst en vervolgens bewerkt en ontdaan van de zaden en ongerechtigheden.
– Dan heb je de zuivere katoen over.
– Er zijn echter veel soorten katoen zoals u ziet, goede maar ook slechte soorten ofwel onbruikbare.
– Daarom hebben we ons uiterste best gedaan om de beste soorten door te ontwikkelen en …. zoals u ziet, daar zijn we prima is geslaagd.
– Hier ziet u dat de nieuwe vezel veel langer is dan de vroegere soorten.
– De nieuwe vezel heeft, sterk vergroot, ook weerhaakjes waardoor de vezels gemakkelijker aan elkaar hechten en daardoor tot betere en dunnere draden kunnen worden gesponnen.
– En …. de nieuwe vezel is sterker, kortom de beste !
…. Nu zijn we zover dat wereldwijd dit, door ons ontwikkelde product, bijna overal toegepast wordt !
Voorwaar, iets om trots op te zijn !
Iedereen genoot zichtbaar en een luidruchtig applaus kon dan ook niet uitblijven !
Hún bedrijf, wereldleider op het gebied van katoen, het materiaal waar vrijwel alle kleding voor iedereen van gemaakt werd !

De directeur kwam weer naar voren en genoot van de aanblik van zoveel enthousiaste medewerkers.
…. Graag wil ik iedereen uitnodigen voor een korte maar heerlijke lunch, daarna gaan we verder.

De lunch werd buitengewoon goed verzorgd.
En steeds weer de verbazingwekkende snelheid waarmee het personeel de drankjes, voorafjes, soepen en salades en alle andere gerechten op tafel kreeg !
De animositeit was groot.
Eigenlijk was deze bedrijfspresentatie ook bedoeld om de contacten tussen de managers te verstevigen en waar nodig te verbeteren en dat lukte goed.
Aan het einde van de lunch was er nog de gebruikelijke koffie, thee of cappuccino en daarna ging ieder weer naar zijn of haar plekje in de zaal.

De directeur verwelkomde hen weer voor deze derde en laatste presentatie.
…. En diegene die het zal begeleiden staat ook op het podium.
…. Start de film !
– Dit gaat over de uitdagingen die wij tegenkomen bij het kweken van planten en waarvoor wij oplossingen ontwikkeld hebben.
– Sommige streken hebben een tekort aan meststoffen daarvoor maken en leveren wij wereldwijd de producten.
– In de landbouw hebben we regelmatig te maken met bedreigingen van de oogst, denk bijvoorbeeld aan de bekende sprinkhanen, daarbij helpen wij de boeren om hun oogsten te beschermen.
– Woekerende en snelgroeiende onkruiden kunnen een bedreiging zijn voor de voedselplanten, ook daarvoor leveren wij middelen om de oogst te redden.
– Sommige gewassen zijn gevoelig voor schimmels, dit was voor ons aanleiding om actief te zoeken naar sterkere soorten, ook daarin zijn wij groot.

Wij zijn dus voortdurend met onze organisatie aan het werk om de telers en kwekers maximaal te helpen bij het produceren van zo goed en gezond mogelijk product.

De directeur betrad het podium weer.
Een groot applaus volgde.
Iedereen was onder de indruk van de prestaties van hún bedrijf en de betrokkenheid met het wel en wee van diegenen die de producten verbouwden.
Eigenlijk zou je wensen dat ieder bedrijf zo zorgvuldig met zijn klanten zou omgaan, de wereld zou er dan heel anders uitzien !

…. Beste medewerkers.
Een applaus volgde.
…. Jullie hebben nu gezien waartoe een bedrijf met enthousiaste medewerkers in staat is.
Om iedereen de gelegenheid te geven om daar op een goede manier gebruik van te kunnen maken hebben wij een speciale groep opgericht.
Deze groep mensen krijgt regelmatig trainingen om maximaal op de hoogte te zijn en de kennis te hebben van al onze producten.
Deze mensen hebben het druk en verlenen overal bijstand, zij vliegen letterlijk van hot naar haar.
Zij ondersteunen plaatselijk alle organisaties en overheden met hun o zo noodzakelijke kennis.
De naam die wij ze gegeven hebben is “Bolly”, ook een beetje stimulerend bedoeld.
Buiten worden ze vaak aangeduid als “Bollyisten”.
Voor ons zijn ze het contact met de buitenwereld.
Enkelen zijn hier ook aanwezig, er volgde meteen een enthousiast applaus.
…. Wij, met onze kennis, kunnen de wereld uitstekend dienen met onze oplossingen.
…. Wij, zoals we hier aanwezig zijn, staan klaar voor de volgende uitdaging.
…. Iedereen bedankt en vergeet vooral niet om het presentje mee te nemen dat u bij het naar buiten gaan krijgt.
…. Nogmaals bedankt en tot ziens.

Met een luid applaus kwam een einde aan de presentaties en keerde iedereen huiswaarts.

Het Naai-Atelier.

Het atelier was groot.
Zo groot had ik het nog nooit gezien !
Enorme rijen naaimachines en achter elke naaimachine was iemand druk aan het werk, meestal vrouwen en meisjes.
Het geluid was enorm en er was geen moment rust.
Al die machines die voortdurend doorratelden en geen moment ophielden met het vastzetten van stukken stof.
En, overal dezelfde stof.
Dit was geen atelier maar een fabriek !
Hier kwamen veel van onze kledingstukken vandaan.
Ik werd begeleid door Rani die me uitleg gaf over wat er te zien was en hoe het werkte.
In deze rij met machines werden de linker broekspijpen gemaakt, in een andere rij de rechter.
Zo werd alles in aparte rijen gefabriceerd en uiteindelijk in rijen verderop, op een soortgelijke wijze, samengesteld tot broeken.
Aan Rani vroeg ik hoe het ging met de verschillende maten.
Het was heel simpel, als andere maten nodig waren dan kwamen er gewoon de juiste maten op de band en het naaien ging gewoon verder.
Er was eigenlijk nauwelijks verschil in werkzaamheden alleen de stiknaden waren wat korter of langer.
Meestal vond die overgang plaats van de ene op de andere dag, dus niet, of zelden, tussendoor.
Het bleef ook meestal bij hetzelfde soort product omdat de overgang naar een ander product ook nieuwe instructie en vaardigheid eiste.
Dus men stapte niet snel over van broeken naar bijvoorbeeld bloesjes.
Ook vroeg ik me af hoe lang er gewerkt werd.
Dat bleek wel zo’n twaalf uur per dag te kunnen zijn en dan zeker voor zes dagen per week.

Eigenlijk was de productie eenvoudig geregeld.
Alles wordt geproduceerd om de voorraad aan te vullen.
Deze voorraden zijn groot omdat wereldwijd op grote schaal geleverd wordt.
Zodra de voorraad beneden een bepaald niveau komt wordt de aanmaak van dat betreffende kledingstuk, in die maat, weer gestart.
En dat gaat dag in dag uit zo door.

Ik zag een, naar mijn idee, jong meisje achter de naaimachine zitten.
Ze heette Maina en ik vroeg haar hoe oud ze was, twaalf jaar, en ik kreeg meteen een ernstige blik van Rani, Ik hoorde dat soort persoonlijke zaken, als buitenstaander, niet te vragen.

In het atelier was het ook een voortdurende aan- en afvoer van allerlei soorten producten.
Veel jongens deden dat en ook zij waren veelal nog jong.
Het ene moment kwamen dozen met linker broekspijpen en het volgende moment werden de naaigarens gebracht en dan weer etiketjes.
Kortom, het was daar een permanente hectische situatie.
Trouwens, vanuit een ooghoek keek ik naar de etiketjes en zag tot mijn grote verbazing dat het om diverse merken ging, ook diversen uit ons eigen land.
Een van de jongens, Balu, liet me zien wat hij wegbracht, mooie bloesjes die weer op een ander lijn waren gemaakt.
Ik was onder de indruk van de prestaties die de jonge mensen hier leverden maar besefte tegelijkertijd dat het pure noodzaak was omdat er anders geen eten op de plank kwam.

We liepen nog verder rond in het bedrijf.
Al die rijen met naaimachines en jonge mensen.
Enorme opslagruimten met kleding in alle soorten en maten.
Veel opgeslagen halffabricaten zoals mouwen, boordjes, voeringen en garens.
Ook kwamen we bij de knipafdeling.
Veel was daar al geautomatiseerd, dat betekende dus weinig handwerk en minder mensen.
Grote rollen met stoffen kwamen daar binnen.
Vervolgens werden daar alle noodzakelijke onderdelen automatisch en efficiënt geknipt of gesneden zodat er zo weinig mogelijk stof verspild werd.
Ik keek mijn ogen uit naar de meest prachtige stoffen die daar op rollen aankwamen.
Fantastische kleuren en voorzien van onvoorstelbare patronen, het leken wel droombeelden.
Zo had ik ze bij ons nog nooit gezien.

Er werkten dus veel mensen en ik begon mij af te vragen waar die allemaal vandaan kwamen.
…. Rani, er zijn hier veel mensen, wonen die hier in de omgeving ?
Ze begon te lachen.
…. Nee, de meesten wonen niet hier maar komen van elders, soms ver weg.
…. Komen die dan elke dag, ook van ver, hier naar toe ?
…. Nee, de meesten zijn hier permanent en wonen op het fabrieksterrein in een speciaal gebouw dat voor hen is neergezet.
…. Af en toe, vooral met speciale feestdagen, gaan ze naar huis en verblijven ze een paar dagen bij de familie, daarna komen ze hier weer terug.
…. Kunnen we ook in dat gebouw kijken ?
…. Nee, dat is hun privacy, daar mogen we niet naar toe, het is ten strengste verboden om daar met vreemden, buitenstaanders, binnen te gaan.
Ik was wel een beetje verbaasd maar gezien alle regels die daar golden voor mensen van buiten, werd het me wel langzamerhand duidelijk.
We kwamen weer terig bij de ingang en Rani gaf aan dat de rondleiding hier eindigde en dat ze terug moest naar de fabriek.
Ik gaf haar wat geld voor de prima rondleiding, ze was er heel blij mee, wat betekende dat het ruim boven de normale beloning lag.
Ze groette me en ging in looppas terug.

Toch was ik niet helemaal tevreden.
Mijn taxi, een soort riksja, stond al klaar.
Aan de jongen die het voertuig bestuurde vroeg ik om een eindje verder, uit het zicht van het bedrijf, te stoppen en te wachten tot ik terug was.
Ik liep een beetje door de wijk en op een bepaald moment vroeg ik aan een vriendelijke, wat oudere, vrouw waarom zoveel mensen van buiten in de fabriek werkten.
Ze lachte een beetje triest en vertelde dat de beloning veel te laag was om er hier, in de stad, van te leven.
Daarom trokken ze veel mensen aan, soms van ver buiten de stad, die waren goedkoper.
Er kwamen meer mensen om ons heen staan.
Een andere vertelde over de mensonterende toestanden in de fabriek waar, kinderen nog, lang moesten werken.
Ik vertelde dat ik zojuist gehoord had van die twaalf uur.
Ze begonnen een beetje te lachen, twaalf uur, dat is wel het minimum.
Ook zijn er veel sterfgevallen door het harde werken zeggen ze, maar wij denken iets anders.

Ik was ontroerd en geraakt en dat zagen zij.
…. Probeer er iets aan te doen als u kunt, al is het maar een druppeltje op de gloeiende plaat, wij zullen u er dankbaar voor zijn !
Dat beloofde ik, overal moest dit bekend worden !!

Ik ging met bloedend hart terug naar mijn riksja-man.

Verdriet !

Ver weg treurde een moeder om haar kind.
Ze was ontroostbaar.
Haar jongste dochtertje, pas acht jaren jong, was nu dood.
Haar dochtertje, haar Shirin, was niet meer !
Tranen welden op uit haar ogen.
Een kind van acht jaren hoort nog niet te sterven !
Ze schreeuwde het uit van de pijn !

Mijn god, waarom moest dit gebeuren ?

Vlak bij haar, maar toch zo ver weg, zaten Naim en Zarya op de grond.
Ze snikten van verdriet.
Ook bij hen liepen de tranen over de wangen.
Zij waren hun jongere zusje kwijt, hun vriendinnetje, hun speelkameraadje !
Ook zij waren ontroostbaar.


Het begon ongeveer vier weken geleden.
De scholen werden op last van de overheid gesloten.
Het seizoen van de oogst was begonnen !
Overal zag je de velden met de prachtige witte bollen die klaar waren om geplukt te worden.
Iedereen moest daaraan meewerken omdat de oogsten binnen moesten zijn voordat de winter inviel en het kon gaan vriezen en sneeuwen.
De temperaturen waren al laag en goede warme kleding was duur.
De boer waar zij moesten gaan plukken was af en toe de weg wel een beetje kwijt.
Hij was dan ook bijna vergeten om de laatste keer te sproeien voordat de oogst geplukt kon worden.
Maar goed, het was uiteindelijk, met de hulp van een aantal trouwe buren, gelukt om dat tot een goed einde te brengen.
Een goede buur is altijd beter dan een verre vriend.

Het plukken kon beginnen.
Voor de kinderen was dit een hele vervelende tijd.
Ze konden niet naar school, waar ze waren om te leren en spelen, samen met hun vriendjes en vriendinnetjes.
Zij moesten de katoen plukken, soms wel twaalf uur per dag.
Al een paar dagen waren ze bezig met dat vervelende en moeilijke werk.
Shirin deed ook haar best maar kreeg steeds meer last van hoofdpijn.
Ze was al een halve dag thuis geweest om een beetje bij te komen maar dat hielp niet echt.
Er moest gewerkt worden, de oogst moest binnen dus ze moest haar hoofdpijn maar even aan de kant zetten, iedereen heeft weleens hoofdpijn, dat gaat vanzelf wel weer een keer over !
Maar het ging niet over !
Naim en Zarya hadden met haar te doen en hielpen hun vriendinnetje en speelkameraadje zoveel ze konden.
Maar er moest geoogst worden !
De hoofdpijn van Shirin werd steeds erger en op een gegeven moment kon ze niet meer meehelpen met oogsten en moest thuis blijven.

Misschien zou ze nu beter worden.
In de wijde omgeving waren geen medische voorzieningen, het moest vanzelf over gaan.

Het oogsten ging door.
Naim en Zarya moesten gewoon doorwerken.
Soms moesten ze wel twaalf uur lang werken om de katoen binnen te halen.
Twaalf uur lang, gebogen plukken, vraagt veel van je rug.
Als ze thuis kwamen hadden ze moeite met lopen door de pijn in hun rug.
Het was zwaar werk, te zwaar voor een kind van acht of tien of twaalf.
Toch gingen ze iedere keer weer naar hun zusje Shirin, hun vriendinnetje, hun kameraadje.
Maar met haar ging het elke dag minder goed.
Het leek soms of ze haar broertje en zusje nauwelijks meer kende.
Ook moest ze regelmatig overgeven zodat ze weinig eten binnen hield, te weinig.
Lopen was voor haar niet meer mogelijk, ze moest helemaal verzorgd worden.
Op een dag, het oogsten was afgelopen, kwamen Naim en Zarya thuis.
Hun moeder was in tranen.
Shirin was bewusteloos geworden en kon daardoor ook niet meer eten of drinken.
Twee dagen later overleed zij, haar moeder en haar vriendje en vriendinnetje in tranen achterlatend.



Elders in het dorp was een volwassen man overleden, met dezelfde symptomen als Shirin.
Ook deze man was al vroeg bezig met de oogst van het katoen bij dezelfde boer.
Enkele dorpelingen gingen naar deze boer om te onderzoeken wat de oorzaak kon zijn.
Deze man zelf was te verward en niet echt in staat om daar op een zinvolle manier aan mee te werken en ze besloten naar de dorpsoudste, een soort burgemeester,  te gaan voor overleg.

Gezamenlijk onderzochten ze wat er gebeurd kon zijn en vrij snel kwam naar voren dat de boer laat, eigenlijk te laat, gesproeid had op de katoen.
Dat had minimaal vier weken voorafgaand aan de oogst moeten gebeuren, en dat was ongeveer twee en een halve week daarvoor gebeurd.
Kinderen, en ook volwassenen, hadden toen nooit op dat veld mogen oogsten omdat de giftigheidsniveau nog te groot was.
Gezamenlijk met de dorpsoudste werd besloten dat de boer alleen nog maar mocht spuiten als hij daar opdracht voor kreeg van de dorpsoudste.
Ze beschouwden hem niet meer in staat om op een verantwoorde manier daarmee om te gaan.

Overigens waren de mensen in het dorp niet erg onder de indruk van het overlijden.
Elk jaar, vanaf het moment dat er gezaaid werd, gingen er mensen, ook kinderen, dood door de gebruikte giftige stoffen.
Het leek een beetje te horen bij hun manier van leven.

Maar veel meer keus hadden die mensen niet !

De cirkel is rond !!!!!

In het atelier werd hard gewerkt aan de laatste voorbereidingen van de modeshow, Dé Modeshow !
Er waren nog wat dingen die moesten gebeuren maar het grootste deel van de kleding en stoffen was al in de congreszaal.
De show wordt uniek in alle opzichten maar gelukkig, daarover deed niemand zijn of haar mond open.
Ook voor alle mensen in het atelier is het een bijzondere uitdaging omdat er heel veel dingen in de show gebeuren waar ze nog nooit eerder mee te maken hebben gehad.
Frida liet zich weer van haar beste kanten zien.
Gedurfde ontwerpen waren aan haar creatieve brein ontsproten.
Maar daarnaast had ze ook haar bijzondere gaven benut voor het ontwerpen van een totale show, inclusief de ambiance, die zijn weerga niet kende.
Iedereen die daarbij betrokken was, van het atelier of de bouwers van de decors, werkelijk iedereen was verbaasd over zoveel creativiteit en durf en …….. .
Bovendien, en dat was ook nieuw, was er een speciale plaats, extra ruim, voor vertegenwoordigers van de pers zodat ook zij volop konden meegenieten en er waren ook extra uitnodigingen naar de diverse media gestuurd.
Bovendien mochten ze in de zaal rondlopen als ze daarbij maar niet voorbij bepaalde markeringen gingen, om te voorkomen dat ze het overige publiek zouden storen.    En rustig lopen !!
Maar dat had ook een speciale reden !

In de congreszaal werd ook hard gewerkt.
Er werd voortdurend gehamerd en geboord.
Materialen werden aan- en afgevoerd.
Stoelen werden geplaatst en genummerd en de hele entourage begon zich langzaam te ontvouwen.
Maar het was bijna klaar, dit was slechts de noodzakelijke laatste afwerking en correctie.
Het blijft altijd tot het laatste moment doorgaan.
Zoals iedere keer, zou het weer een complete verrassing voor iedereen worden !

Zeer veel mensen hadden zich, ondanks de hoge prijs, weer aangemeld omdat ze wisten hoe creatief Frida was en hoe verrassend haar shows altijd waren.
Ook de pers zou bijna voltallig aanwezig zijn.
Omdat haar shows zo bijzonder waren kwamen ook altijd veel andere ontwerpers, niet alleen om te genieten, maar waarschijnlijk ook om te leren.
En “last but not least” ook een aantal fabrikanten en winkelbedrijven, die te maken hadden met textiel, gaven “acte de presence”.
Voorwaar een heel bont en illuster gezelschap.
Frida mocht tevreden zijn maar ze moest ook echt wat te bieden hebben !

De parkeerplaatsen onder het congrescentrum begonnen langzaamaan voller te raken maar er was beslist plaats genoeg voor alle gasten.
Rondom het centrum werd het ook al drukker.
Bij de ingang werden de kaarten gecontroleerd en speciale gasten werden naar een aparte zaal doorverwezen.
De stemming begon er steeds meer in te komen.
De wachtenden kregen intussen in de zalen hun hapje en drankje en konden genieten van een mooie rustige muziek.
Natuurlijk gingen veel gesprekken over Frida en haar shows.
Hoe mooi en verrassend deze altijd waren en wat ze nu weer uit haar creatieve hoge hoed zou toveren.
De pers liep ook rond, op zoek naar mogelijke nieuwe informatie over de show en om kennis te maken met bepaalde mensen, je weet nooit.

De deuren naar de zaal gingen open.

Iedereen begaf zich rustig in die richting.
Er waren vaste plaatsen dus niemand had echt haast.
Binnen stond het personeel dat het binnenkomende publiek naar de goede richting wees.
De speciale genodigden kwamen uit een andere zaal en via een andere toegangsdeur binnen en hadden de uitleg over hun speciale plaatsen al gekregen.
Zodra mensen binnenkwamen viel, bij wijze van spreken, hun mond al open van verbazing.
Van alle pracht en schoonheid waarmee de decors waren ontworpen en gemaakt vergaten ze bijna om naar hun plaatsen te lopen.
Daar was natuurlijk op gerekend, er was tijd voldoende.
De hele zaal was prachtig aangekleed.
Het podium was voorzien van originele doeken die ook aan weerszijden toegepast waren.
Rondom, in de zaal, waren de pilaren met dezelfde soort stoffen bekleed.
Zelfs de kleuren van de verlichting deden hieraan mee.

Toen iedereen zat en de deuren gesloten waren begon een zachte muziek te spelen en beklom Frida het podium.
Meteen begon het publiek te applaudisseren en het hield lang aan.
…. Wat ben ik blij om zoveel mensen te zien !
Weer applaus.
…. Ik heb weer mijn best gedaan om er een verrassend nieuwe show van te maken.
…. Zelfs zo dat al mijn medewerkers en medewerksters ervan ondersteboven waren.
Weer een enthousiast applaus.
…. Graag ook een applaus voor allen die geholpen hebben bij het opzetten van deze show !
Weer een prachtig applaus.

Er klonk een gong en Frida verliet het podium.
Tegelijkertijd begon de modeshow.
Modellen in de prachtigste kostuums en mantelpakken kwamen achter elkaar binnen en lieten zich bewonderen via de catwalk.
De Ooooh’s en Aaaaah’s waren niet van de lucht bij het zien van al die mooie kleding en stoffen.
Steeds meer en alsmaar mooier totdat ……… !!!
Met wat geweld en herrie werden de toegangsdeuren opengegooid !  
Iedereen verstarde een moment !!
Een groep kwam naar binnen.
Armoedig gekleed, vuil en zeer verschillend !
…. Wie is de baas hier ?  En ….. wij willen geen geweld !! 
De stem van een van de leden klonk hard !
De pers begon meteen van positie te veranderen en volgde dat wat er gebeurde.

Frida was al opgestaan maande het publiek rustig tot kalmte en liep naar de “leider” toe.
Het publiek was weer gaan zitten maar menigeen leek niet helemaal gerust.
Frida en de leider leken heftig te overleggen.
Ze kwam terug op het podium.
…. Deze mensen willen gehoord worden en ik heb, om de rust te bewaren, toegezegd dat zij daarvoor de gelegenheid krijgen mits ze zich rustig houden.

De modellen liepen nog een klein rondje en verdwenen achter het podium.
Toen, opeens, klonk gezang aan de linkerkant van het podium.
De gordijnen daar schoven opzij, het scherm vertoonde de meest fantastische mode en een man en een vrouw zongen prachtig over de schoonheid van de stoffen en de kleding.
Toen, een gezang van de rechterkant en ook daar schoven de gordijnen opzij en het scherm vertoonde katoenvelden, spinnerijen en weverijen en de man en vrouw daar zongen over het werk in die industrie.
Tijdens dit gezang gebeurde iets onverwachts.
De groep mensen die binnengedrongen waren namen het gezang over en gingen door.
Waar zongen ze over …. ?

Ieder luisterde verbaasd naar de mooie klanken maar tegelijkertijd hoorden ze het verhaal over armoe, het vele gif, de jonge mensen die stierven tijdens het proces, andere mensen die levenslang met ziektes te kampen hadden.
Het gezang ging door, heel mooi maar heel indringend !

Sommigen luisterden met tranen in de ogen.

Op het podium verscheen nu de ander groep die begon te zingen.
Het leek een antwoord op de tranen.
Het ging over biologisch katoen !

Ieder luisterde ademloos.
Ook nu weer tranen.
Het kon dus toch !

Links van het podium begon het duo ook weer te zingen.
Toen weer rechts.
Dan weer het ene koor gevolgd door het andere.

Het leek of ze elkaar antwoord gaven, elkaar probeerden te overtuigen.
Dit herhaalde zich nog een aantal malen.
Het eindigde met een daverend samenzang en zelfs de mensen probeerden mee te zingen en neuriën.
De gezamenlijke afsluiting was enorm.

Frida betrad weer het podium.
Het was stil, mensen waren onder de indruk.

Ze keek rustig rond en ze zag hoeveel indruk het had gemaakt.
…. Lieve mensen.

…. Na mijn vorige show werd ik erop gewezen dat er ook andere aspecten aan mode zitten.
Het is niet alleen supermooi en creatief en daarom besloot ik, na kennismaking met de armoe, pijn en verdriet van veel mensen om dit over een andere boeg te gooien.
Alles wat jullie nu gezien hebben aan kleding was biologisch en alles wat jullie vanaf nu van mij gaan zien is biologisch.
Dit was ook het motief om deze show zo op te zetten, om een, zo mogelijk, onuitwisbare indruk te maken.
Uiteraard waren “de binnendringers” ook leden van ons team en zij laten, als contrast, zien hoe de kleding in verschillende gebieden er in werkelijkheid uitziet.
Dit zijn echte kledingstukken, vaak heel oud en zeer mooi.
Wij gaan nu beginnen met het volgende deel van onze modeshow.

Naast de prachtige kleding en ontwerpen werd meteen ook zichtbaar welke voortgang voor de mensen in de biologische productieketen bereikt werd.
Op de catwalk liepen beide groepen samen en naast het traantje werd iedereen steeds meer enthousiast.

Aan het einde volgde een daverend applaus, met hier en daar weer een traantje.
Veel mensen zullen hun beslissingen nu ook gaan nemen met de herinnering aan deze ervaring.

Er werd nog lang over nagepraat !!

In de dagen daarna deden de media uitgebreid en enthousiast verslag van deze unieke en prachtige modeshow.
Een paar, de bekende, media deden het allemaal af als onzin maar de mensen wisten nu gelukkig beter !!  

Ook een aantal bedrijven besloten zich meer te gaan richten op het gebruik van biologische katoen !