Overleg.
Eduardo had het druk.
Z’n auto kwam al voorrijden om naar het volgende overleg te gaan.
John was een goede chauffeur, altijd stipt op tijd en de auto keurig in orde.
Zelfs, als hij er laat of echt in de nacht voor uit bed moest komen mopperde hij nooit, vriendelijk als hij was.
Uiteraard betaalde Eduardo hem goed, iemand die voortreffelijk werkt moet fatsoenlijk betaald worden.
Hij was aangenomen voor een 40-urige werkweek en de uren buiten de overeengekomen werktijden kreeg hij extra uitbetaald.
Als er niet gereden werd dan zorgde hij voor het onderhoud van de auto’s en de garages.
Hij deed het perfect.
Onderweg naar de vergadering nam hij op z’n gemak nog een aantal documenten door.
Er waren niet echt moeilijke zaken bij dus ging het lekker vlot.
Toen ze bij de bestemming kwamen had Eduardo alle documenten doorgenomen met een zorgvuldigheid die van hem bekend was.
John opende de deur en zorgde dat zijn werkgever veilig uit kon stappen.
Eduardo knikte naar hem. …. Tot straks !
John stapte weer in en vertrok.
De receptie was al op de hoogte dat Eduardo aankwam, bracht hem nog snel op de hoogte van enkele zaken en daarna nam hij de directielift.
Boven stonden er al enkelen in de vergaderruimte te wachten onder het genot van de vers klaargemaakte cappuccino.
Er kwamen nog enkele deelnemers binnen waarmee de zaak compleet was.
Ook die kregen hun cappuccino en de vergadering kon beginnen.
Anders dan bij andere gelegenheden was het hier minder formeel.
Om de beurt, niet met een vaste volgorde, vertelde iedereen hoe het met de zaken ging.
Er waren er die uitzonderlijk goed gingen maar ook met minder enthousiaste resultaten.
Ook Eduardo nam op een bepaald moment het woord.
Tegelijkertijd zag je een aantal deelnemers wat onrustig, zelfs wat zenuwachtig, reageerden.
Hij was dan ook een van de grote spelers in het veld.
Als eerste begon hij met de cijfers van de afgelopen maand en die waren zonder meer zeer positief.
Er waren wat kleine dipjes bij maar die werden goed afgeserveerd.
Vervolgens begon hij over het tweede thema en iedereen luisterde aandachtig en gespannen>
…. Ik heb jullie allen een mail gestuurd waarin ik mijn voorstellen van de vorige keer extra toegelicht heb.
Nu is de cruciale vraag natuurlijk wat jullie ervan vinden en …. of jullie mee gaan doen.
Er werd wat gemompeld en men keek elkaar aan, waarschijnlijk voor wat steun.
Toen nam een van de toehoorders het woord.
…. We vinden het doel wat je nastreeft zeer positief en het lijkt belangrijk genoeg om er iets mee te doen maar, zoals je het voorgesteld hebt gaat dat ons veel geld kosten, zeer veel.
We hebben hierover natuurlijk ook met elkaar wat overlegd en steeds blijken de enorme kosten de bottleneck te zijn.
Dat is dan ook de reden dat we je daarin niet kunnen steunen.
Als het ons minder zou kosten kunnen we het alsnog in beraad nemen.
Eduardo toonde wat teleurstelling en nam het woord.
…. Natuurlijk had ik niet verwacht dat het ineens aangenomen zou worden maar het lijkt erop dat er geen kans is op overeenstemming.
Ja, de kosten zijn aanzienlijk maar wie van de aanwezigen vindt dit onderwerp niet belangrijk ?
Als we hier niet mee beginnen, in een of andere vorm, dan gaat het ons uiteindelijk véél meer kosten !
Is de korte termijn belangrijker dan de lange termijn ?
Is de wereld die we nalaten aan onze kinderen en kleinkinderen de moeite nog wel waard ?
Ja, ik wil daar naar vermogen aan bijdragen en op die manier een leefbare wereld in stand houden zodat anderen daar ook van kunnen genieten.
En, omdat ik hier weinig medestanders vind heb ik besloten om mijzelf uit dit overleg terug te trekken !
Iedereen schrok zichtbaar.
Het was zo onverwacht en tegelijkertijd kon je het zien aankomen !
…. Nu ga ik jullie verlaten, succes toegewenst aan allen en tot ziens.
We kennen elkaar al langer en dat gaat niet over.
Hierna verliet Eduardo de vergadering.
Hij drukte op het knopje om John te waarschuwen dat hij aankwam.
De lift kwam al aan toen, op het laatste moment, iemand uit de vergadering snel aan kwam lopen.
…. Heee, Sander, ben je ook al klaar ?
…. Ja, ik heb ook opgezegd en ik doe met je mee !
…. Hoe komt dat zo ?
…. Ik liep ook al langer met het idee dat er iets moest gebeuren, alleen, ik wist niet hoe.
Toen ik jouw voorstel zag klikte er iets in mij, ik zag de mogelijkheden en de positieve kansen en ik besloot daaraan mee te werken.
…. Sander, ik vind het fijn om jou er bij te hebben, een sparring partner is van levensbelang.
Ik ga nu naar huis maar neem binnenkort, waarschijnlijk volgende week, contact met je op en dan gaan we het verder uitwerken.
Tot dan.
Samen stapten ze uit de lift en Eduardo liep naar de auto die al klaar stond.
Dag John, laten we maar naar huis gaan en neem zelf ook de rest van de dag vrij, ik zie je morgen dan wel weer op de afgesproken tijd.
Wie is Eduardo?
De volgende morgen was Eduardo al vroeg op.
Hoewel hij het wel ongeveer had verwacht was de bijna collectieve weigering hem toch wel tegengevallen.
Hij was zeer betrokken met het wel en wee van de gewone mensen en vooral het wegvallen van zijn liefste partner had van hem een ander mens gemaakt.
Die gebeurtenis was al bijna twee jaar geleden maar nog steeds voelde hij de pijn.
Tegelijkertijd was hij zich meer gaan richten op mens en maatschappij en zag hij de moeilijke situaties waarin mensen konden verkeren, ook buiten hun schuld.
Daardoor had hij besloten om daar iets aan te gaan doen.
Maar het was natuurlijk moeilijk omdat de meeste anderen die soortgelijke ervaring niet hadden en dus ook niet konden beseffen wat de impact daarvan was.
Vandaar ook die bijna collectieve weigering.
Maar, zoals altijd, was hij niet iemand die bij de pakken ging neerzitten.
Vooral het laatste jaar deed hij veel aan onderzoek en schrok daarbij van de fouten, al of niet opzettelijk, die door politiek en wetenschappers gemaakt werden.
Ook structuren, die inmiddels al tientallen jaren oud waren, veroorzaakten grote ongelijkheden waar veel mensen de dupe van werden.
Veelal werden die structuren door aangepaste wetgeving zodanig verfijnd dat het voor de gewone mensen welhaast onmogelijk was om daar een vinger tussen te krijgen.
En, ook de rechterlijke macht deed daar ijverig aan mee door “misdadig” gedrag vooral te toetsen aan de regels van de wet waarbij normen en waarden steeds minder van belang leken te worden.
Daarnaast deed ook de politiek er flink aan mee.
Wettelijk leek het of er van alles werd gedaan om te zorgen voor het vergroenen van de samenleving maar tezelfdertijd werden subsidies toegekend aan bedrijven die allesbehalve groen bezig waren.
Andere bedrijven kregen “carte blanche” bij het ontginnen van bodemschatten terwijl ze niet verplicht werden om hun afval zelf op te ruimen.
Ook de gevolgen van hun activiteiten, bijvoorbeeld aardbevingen en verontreinigingen, dat vonden zij niet hun zaak; iedereen bekeek maar wat die er mee deed.
Ook het beleid ten aanzien van afval werd met de mond prachtig beleden maar de daden om bijvoorbeeld flink statiegeld te heffen op allerlei vormen van verpakking zoals flesjes en blikjes werd op de gebruikelijke wijze maar half gedaan, gestimuleerd door de concerns (!?).
En, recent, vaccin fabrikanten die niet aangesproken willen worden op de dramatische gevolgen die een vaccin kan veroorzaken en daartegen bij voorbaat al een groot aantal juridische maatregelen nemen.
Soms werd Eduardo daar weleens door overmand, de complexiteit van de problemen en de hardleersheid van veel mensen en ….. de onwil van de politiek en grote concerns om daar iets aan te doen.
Maar dan ging hij weer een tijdje roeien op zijn hometrainer en dan kwam de vechtlust vanzelf weer boven.
En dat was precies wat hij nu ging doen.
Lichte kleding aan en naar boven, naar z’n hometrainer.
Eerst ging hij het programma instellen.
Hij koos nu voor zijn favoriete schema, licht beginnen en vervolgens zwaarder worden en daarna weer geleidelijk naar licht en dan weer steeds zwaarder enzovoort, tot het afgelopen was.
Hij begon, een, twee, drie, …….. geleidelijk kwam hij in de cadans van het roeien.
En, met dat ritme, ontstond als het ware, een meditatie.
Hij roeide niet meer, hij was zelf het roeien geworden.
Het gaf hem een heerlijk gevoel, vermoeiend en tegelijk bevrijdend, los van alle beslommeringen.
Na een tijdje, toen het programma voltooid was, stond er een ander mens.
Fris en vol van strijdlust.
Na de douche nam hij zijn gebruikelijke fruitontbijt en maakte zich daarna klaar voor zijn activiteiten.
Rekenfoutje ?
Heerlijk opgefrist van het roeien en daarna het fruitige ontbijt ging Eduardo naar z’n werkkamer.
Er lag nog een hoop werk op hem te wachten.
Twee maal in de week, ook vandaag, kwam zijn secretaresse, die ook zijn financieel adviseur was, om een aantal belangrijke zaken door te nemen.
Hij begon eerst maar met de binnengekomen post.
Het meeste daarvan kon meteen verplaatst worden naar het verticale archief, dat maakte dit klusje zo fijn, voordat je het wist was de stapel bijna weg.
Het leek dan net alsof er al een heleboel werk verzet was.
Daarna kwam de email aan de beurt en ook dat ging natuurlijk vrij snel.
Geleidelijk aan kwam ook het ingewikkelder werk aan bod.
Veel complexe financiële plaatjes verschenen op het scherm en Eduardo bekeek ze allen uiterst nauwkeurig om te zien of alles goed ging.
Zijn specialisme was vooral dit soort economische zaken.
Nu haalde hij op zijn beeldscherm grafieken naar voren van voorgaande jaren en vergeleek deze zorgvuldig met de meest actuele cijfers.
Hij pakte zijn andere notebook erbij en startte een van de zelf ontwikkelde rekenprogramma’s.
Vervolgens voerde hij een selectie in van die grote aantallen gepresenteerde cijfers.
Keek naar de resultaten en tikte nog meer cijfers in.
Dit leek zich eindeloos te herhalen.
Er werd gebeld !
Eduardo galoppeerde naar beneden.
…. Hallo Francine, ik ben blij dat je er bent, op een of andere manier kloppen mijn cijfers niet met de gepubliceerde cijfers en ik heb dus je expertise nodig.
…. Nou, jij bent ook een behoorlijke expert dus jouw cijfers die zouden best kunnen kloppen, ik ga mee kijken maar eerst heb ik zin in een cappuccino.
Terwijl ze samen naar de keuken liepen vertelde Eduardo alvast hoe het met de laatste vergadering was afgelopen.
…. Ja, dat was eigenlijk al te verwachten !
Jij bent heel betrokken en ambitieus maar je komt wel aan de portemonnee van al die mensen die bij jou in de vergadering zaten.
Misschien is het wel goed dat je daar afstand van hebt genomen, zij hebben andere prioriteiten denk ik, dus zoek mensen die je passie delen.
Hier staat er in ieder geval een voor je, dus als ik het goed begrijp zijn we nu met drieën.
Ik ben, net zoals jullie, van mening: “ Genoeg is Genoeg” dat is ook de simpele reden dat ik meedoe en natuurlijk kost dat geld, “so what?”.
Wij hebben het allemaal goed !
Ondertussen was de cappuccino klaar en gingen ze beiden naar boven, naar Eduardo’s kantoor.
Francine liep meteen naar haar bureau waar de stapeltjes documenten, die Eduardo kwijt wilde, inmiddels ook al aardig gegroeid waren.
Ze schoof ze zorgvuldig opzij, startte haar laptop, ruimde nog een paar dingen op en toen de computer tot leven kwam activeerde ze het programma waarmee ze samen, gelijktijdig, naar Eduardo’s activiteiten konden kijken.
Hij liet haar zien waar hij naar zocht, de cijfers die gepresenteerd werden en de cijfer, ook van vorige jaren, die hij gebruikte.
Ineens begon ze te schaterlachen.
Hij keek een beetje verstoord en lichtelijk onnozel op.
…. Heb ik iets verkeerd gedaan ?
…. Nee, nee, maar je had het wel anders moeten doen.
Jij gooit nu twee zaken door elkaar, ik kan het je als volgt duidelijk maken.
Je hebt een objectieve waarde en een emotionele waarde.
Als je bijvoorbeeld naar kunstwerken zoals schilderijen kijkt dan zijn er die artistiek en precies zijn zoals alleen een echte expert dat kan maken, objectief zou je kunnen zeggen dat het een waarde heeft die bepaald wordt door materialen, uurloon, en andere onkosten, dat is de objectief meetbare waarde, zeg kostprijs.
Je kunt ook een ander schilderij nemen waarbij iemand gewoon een blik verf tegen het doek gooit, de objectief meetbare waarde daarvan is een stuk lager.
De emotionele waarde kan precies andersom zijn waarbij de hoge kwaliteit prestatie nauwelijks iets opbrengt en lage kwaliteit torenhoog scoort.
Zoiets is hier ook aan de hand en die twee heb je door elkaar gebruikt.
Grappig resultaat !
Als je ze andersom had toegepast dan had je een daverend resultaat gehad, nu valt het een beetje tegen !
Maar in feite is hier wel iets aan de hand !
Dit soort producten wordt vaak gebruikt voor de persoonlijke status maar ook als belegging.
Daarbij hebben die bezitters er alle belang bij om die (emotionele) prijs zo hoog mogelijk te laten stijgen.
Dus: EGO, BEZIT en STATUS !
Maar als je die drie factoren elimineert dan zie je de echte waarde dus …. aan de slag.
Eduardo was blij dat zij het zo goed kon doorzien en vroeg zich af hoever hij nu, na al die jaren, zou zijn geweest zonder haar deskundige assistentie.
…. Ik ga nu weer even aan het werk, jij legt al die stapeltjes op mijn bureau maar ze moeten wel weggewerkt worden.
…. Ik ben wel blij dat je er bent ! Zei hij heel zachtjes.
Daarna ging Eduardo ook weer druk aan het werk en na een heleboel invoeren en herrekenen slaakte hij een zucht van verlichting.
Het zag er weer een stuk gezonder uit dan wat hij eerder gefabriceerd had.
Overleg.
Vandaag is het overleg met z’n drieën, Eduardo, Francine en Sander.
Het belangrijkste daarbij is wel hoe het plan er gedetailleerd uit gaat zien en welke inspanningen verricht moeten worden om het geaccepteerd te krijgen.
Eduardo was al druk bezig met de voorbereidingen, ook met de cappuccino, om er een relaxed overleg van te maken.
Voor de uitgebreide lunch werd ook gezorgd en die zou rond halfeen afgeleverd worden.
Ja, hij deed erg zijn best.
Op zijn kantoor stonden de computers ook al klaar met het nodige schrijfgerei.
Ze kenden elkaar al veel langer en dat maakte de omgang wel heel gemakkelijk.
Als iemand ergens behoefte aan had dan ging die dat gewoon zelf halen.
De bel ging en bijna gelijktijdig kwamen beiden binnen.
Onder het genot van de vers gezette cappuccino kwamen ook de onderhoudende verhalen over het voetbal en ….. natuurlijk ook de autoraces van het afgelopen weekend.
Eduardo genoot van het enthousiasme hoewel hijzelf niet echt zo’n sportief type was, hij hield niet zo van die massa-manifestaties.
Maar, uiteraard, ieder heeft zijn of haar eigen favoriete sporten, spelen of hobby’s.
Voordat ze naar boven gingen nam Sander nog even snel een extra koekje uit de trommel.
Boven ging het echte werk beginnen, ieder had een eigen plekje, een bureau, met de nodige voorzieningen.
Daar konden ook de eigen spullen op aangesloten worden.
Ieder wist wat in grote lijnen de bedoeling was maar nu kwam het neer op precisie!
De tabellen en rekenprogramma’s kwamen weer naar voren en al snel waren ze allen druk bezig.
Francine was de eerste.
…. Eduardo, heb je de inkoop en verkoop cijfers beschikbaar, dan kunnen we globaal zien welke financiële ruimte we hebben voor onze plannen.
Ze werd op haar wenken bediend en in een oogwenk had ze die ter beschikking.
Die cijfers gingen toch om behoorlijke bedragen want Eduardo stond bekend om zijn goede zakeninstinct en hij was bepaald geen kleine jongen op deze markt.
Na flink wat rekenen kwam Francine met een aantal resultaten die ze eerst aan Sander liet zien.
Hij keek er naar, keek nogmaals, knikte goedkeurend, maar toen veranderde er iets.
…. Eduardo, hoe zit het met de belasting als we ons plan doorzetten ?
Eduardo was eerst blij met de goedkeurende knikken van Sander maar toen die ineens met die opmerking kwam schrok hij wel.
In het plan hadden ze daar helemaal geen rekening mee gehouden dus moesten ze er weer helemaal doorheen.
Dat betekende een aanzienlijke kostenstijging.
…. Maar, misschien is er een andere mogelijkheid.
Als we in staat zijn om regeringen met dit plan mee te krijgen kunnen we mogelijk de belasting beperken.
Dat betekent dat kosten een stuk lager worden en er meer mensen mee kunnen doen.
Uiteindelijk is het een middel om de verdiensten wat eerlijker te verdelen.
Het rekenen ging nu verder met twee mogelijke, uiterste, scenario’s.
Rond het middaguur waren ze al een stuk verder en kwam de bestelde lunch aan.
Dit was meteen een goede gelegenheid om nog wat andere zaken uit te wisselen zoals het weer, hobby’s en vakantie.
Toch bleef het voorstel aan hen trekken, de invloed daarvan op mensen, bedrijven en de economie.
De toenemende automatisering en robotisering zou ongetwijfeld leiden tot nog grotere verschillen tussen arm en rijk.
Het voorstel waar ze gedrieën aan werkten zou in ieder geval een aanzet zijn tot een rechtvaardiger verdeling.
Intussen werd genoten van de lunch en het duurde niet lang of ook de cappuccino kwam er aan als afsluiting.
Francine besloot om nog een appeltje mee te nemen en gezamenlijk gingen ze weer naar boven.
Na afsluiting van alle berekeningen en met de resultaten bij de hand begon de discussie echt goed.
Francine stak meteen van wal,
…. Er zijn een veel mogelijkheden om, op een of andere wijze, met aandelen om te gaan.
Wat is de invloed daarvan op ons voorstel.
Moeten we daar ook regels voor ontwikkelen.
Sander sloot zich onmiddellijk bij haar aan.
…. Ja, dat moeten we eigenlijk ook meenemen, daar wordt enorm veel omzet gerealiseerd met alle financiële transacties zoals door opties, hedging, CFD enzovoort.
Eduardo probeerde het plotseling opstekende enthousiasme wat te temperen.
…. Sommige mensen zien dit soort activiteiten in het licht van kansen en risico’s ofwel een spel of gok element.
Daar moeten we, in ieder geval in eerste instantie, niet aan meedoen.
Bovendien, mensen die aan dat soort “spelletjes” meedoen zijn vaak erg emotioneel en fel tegen als je daar iets aan wilt doen.
Dus, momenteel liever niet aan beginnen.
De anderen waren het er, na nog wat overleg, wel mee eens.
Er moest niet van tevoren al extra weerstand gecreëerd worden.
Dat betekende dat de opties, call en put, niet meededen en ook niet het bekende short gaan.
Het voorstel zou uitsluitend betrekking hebben op aandelen en geen andere derivaten.
Toen kwam Sander toch nog met een andere slimme opmerking.
…. Je kunt ook aandelen hebben in goud, obligaties en of huizen, wat doen we daar mee ?
Ook dat leken zinvolle zaken om mee te nemen maar na weer flink overleg besloten ze te gaan voor de aandelen in bedrijven die op een of andere wijze bijdragen aan de samenleving.
Bedrijven zoals brokers enzovoort worden in het voorstel niet als zodanig meegenomen.
Samen waren ze er nu uitgekomen.
Hier gingen ze voor en binnenkort zou de officiële publicatie en presentatie naar de buitenwereld plaats vinden.
Het beloofde een spannende tijd te worden.
De Presentatie.
Na het harde werken, met z’n drieën, van de afgelopen weken, naderde het concept zijn voltooiing.
De presentatie was met opzet gepland in een zaal van het lokale gemeentehuis zodat er ruimte genoeg was en, niet onbelangrijk, ook straalde het wat meer prestige uit.
De pers was voor vandaag uitgenodigd en ook een aantal financieel deskundigen zouden aanwezig zijn.
De politiek liet zich dit niet voorbij gaan, evenals verschillende arbeidsorganisaties.
En, verrassend genoeg, waren ook een aantal leden van zijn vroegere club aanwezig.
Het was dan ook niet niks.
Er was al het een en ander uitgelekt, zoals het zo vaak gebeurt, al of niet opzettelijk, en veel van de genodigden waren daardoor al een beetje op de hoogte van het globale idee, de echte clou wisten ze echter nog niet.
Maar de verdere detaillering zou voor velen toch een “eye opener” kunnen zijn.
In ieder geval zou daardoor de verdeling van de verdiensten en de welvaart wat meer rechtgetrokken worden.
Nog een kwartier en de officiële opening zou van start gaan.
In een van de zijzalen dronken ze nog van hun cappuccino.
Ze waren wel wat gespannen.
Het was ook niet niks.
Een aantal groepen mensen zouden er duidelijk op achteruit gaan terwijl anderen juist meer gingen ontvangen.
De groepen die er op achteruit gingen waren ook juist diegenen die daar beslist niets van wilden weten.
In de grote zaal werd het rustiger, het werd tijd voor de presentatie.
Francine liep vooruit om de aankondiging te doen, onmiddellijk daarna ging Eduardo, gevolgd door Sander naar binnen.
In de zaal werd kort geapplaudisseerd en daarna werd het stil, in afwachting van wat Eduardo ging zeggen.
…. Ons team, Francine, Sander en mijzelf hebben het de laatste tijd druk gehad met het ontwikkelen van een aanpassing op ons huidige financiële stelsel.
Ook onze clubleden hebben daar het nodige aan bijgedragen hoewel niet iedereen het met het concept eens was.
Er kwam een kort positief stimulerend applausje van de aanwezige clubleden.
…. Men hoeft het natuurlijk niet met alles eens te zijn.
…. Francine, Sander en ik zijn allemaal financieel behoorlijk deskundig, hebben ook veel gepubliceerd, en worden vaak gevraagd maar we hebben wel elk onze eigen specialismen.
Daardoor hadden we bij het ontwikkelen van deze correctie ook een redelijk goed inzicht in de financiële gevolgen daarvan.
…. Francine wil jij een toelichting geven ?
…. Ja, natuurlijk.
Vanuit mijn specialisme, de belasting, heb ik gekeken naar de impact van het concept en in grote lijnen blijkt dat mee te vallen.
Omdat de overheid er voor de bevolking is zou op bepaalde plaatsen in de belastingwetgeving wel een kleine modificatie gewenst zijn om de druk van de maatregelen wat te verlichten.
Uiteraard komt daar weer wat van terug op een andere wijze, dat blijkt uit een aantal doorrekeningen die we gemaakt hebben.
De overheidsfunctionarissen lachten een beetje zuinig omdat zij er vaak van uitgaan dat alleen zij de deskundigen zijn zoals uit de recente belasting
perikelen blijkt.
…. Dank voor de aandacht.
…. Sander wil jij nu jouw toelichting geven ?
…. Oké.
Mijn specialiteit is de aandelenmarkt.
In mijn jongere jaren heb ik bij een broker gewerkt en deed dat aan het einde van die periode niet onverdienstelijk en men had er veel voor over om me over te halen daar te blijven.
Bij de broker heb ik trouwens uitstekend geleerd dat beleggen een spel is dat enerzijds bestaat uit kansen en risico’s, sommigen noemen dat gokken, en anderzijds je tegen de risico’s zo goed mogelijk indekken.
Een voorbeeld is de CFD’s.
80% van de mensen die daarin handelen verliezen en betalen daarmee de winsten van die andere 20%.
Daar was ik uitmuntend in.
…. Ik had echter een ander doel in mijn leven.
Niet het voortdurend binnenhalen van geld, in het bestaande systeem is dat eenvoudig, als je weet hoe je het moet doen.
De aanwezige financieel experts kunnen dat bevestigen.
Er werd voorzichtig geglimlacht.
…. En deze wijze van werken veroorzaakt het tot ongekende hoogten vergroten van de verschillen tussen arm en rijk.
Nee, een meer uitgebalanceerde rijkdom verdeling en de baten leggen waar ze ontstaan, daar gaat het om.
…. Eduardo, mag ik nu het woord aan jou geven ?
…. Natuurlijk !
…. En dan komen we nu tot de clou.
Veel mensen werken in bedrijven die uiterst belangrijk zijn voor het in stand houden van onze samenleving.
Die bedrijven hebben geld nodig voor machines, arbeid en grondstoffen.
Om dat allemaal te kunnen financieren worden leningen afgesloten en daarmee gaan bedrijven aan de gang.
Veel van die leningen bestaan uit aandelen.
Aan het einde van een periode wordt winst, naar rato, uitgekeerd aan de aandeelhouders.
…. En, nu komt het.
Andere mensen met geld kijken naar dat bedrijf en zien bijvoorbeeld dat het rendement zeer hoog is.
Dat lijkt hun een goede gelegenheid om ook deze aandelen te kopen.
Helaas weet ook de potentiële verkoper dat het goed gaat en wil er dus meer voor vangen.
Het resultaat: is een hogere beurskoers.
Soms gaan de koersen in korte tijd een aantal keren over de kop.
Dus de beurswaarde van het bedrijf stijgt omdat het bedrijf zo goed functioneert maar het bedrijf plukt daar zelf weinig vruchten van.
Het extra geld gaat naar de speculerende (de naam zegt het al) aandeelhouders.
Ons voorstel is om van het positieve verschil tussen verkoop- en aankoopwaarde voor de helft, onbelast, ten goede te laten komen van het bedrijf.
Dat betekent dat ook het bedrijf, èn de werknemers, meeprofiteren van goede bedrijfsresultaten.
Zij zijn uiteindelijk degenen die de winst mogelijk maken.
Het bleef even stil, heel even.
Toen kwam er een enthousiaste reactie.
En meer volgden er.
Diverse leden van arbeidsorganisatie zagen het helemaal zitten, het was tenslotte de prestatie van de werknemers zelf !
Zij vonden het uitstekend, het werd tijd dat ook de overheid dit ging inzien.
Meteen kwam de reactie van de financiële kant.
…. Ja, het is gemakkelijk beslissen over ons geld waarvoor we hard gewerkt hebben !
…. Haha, hard gewerkt, op de Bahama’s zeker ?
Wie hebben er hard gewerkt ? Juist, de werknemers !
En, waar hebben jullie al dat geld vandaan ?
Bij elkaar geharkt ofwel gestolen van de werknemers en met speculeren ofwel gokken.
De situatie dreigde een beetje uit de hand te lopen en Eduardo besloot in te grijpen.
…. Lieve mensen, wat een paniek !
Waar gaat het eigenlijk om ?
Er zijn duizenden mensen in ons land die nauwelijks kunnen rondkomen.
Duizenden die naar voedselbanken gaan omdat ze niet of te weinig eten hebben voor hun kinderen en zichzelf.
Steeds meer voedselbanken zijn nodig.
En tegelijkertijd zijn er mensen die in steeds meer groeiende welvaart leven.
En inderdaad, door een systeem dat geen recht doet aan diegenen die de winsten, door hun handen, eigenlijk fabriceren.
Het speculeren draagt niets bij aan het product.
Of het aandeel één keer over de kop gaat of twee keer of drie keer, het heeft geen invloed op het product.
Of een call of een put succes heeft of niet, maakt niets uit voor het product.
Wel zijn er een aantal groepen in onze samenleving die excessief profiteren van dat soort windhandel.
Bekende kreten daarbij zijn: sprinkhanen, waakhonden, roofridders, hedge, private equity en nog veel meer.
Er zijn hele ingewikkelde constructies mogelijk met nog moeilijker namen.
Het enige wat je daarbij tegenkomt is: geld, geld, geld.
Laten we wat meer voor elkaar zorgen.
Laten we er een MENSEN maatschappij van maken in plaats van de zo armoedige GELD maatschappij.
Laten we de termen VERLIES en WINST eindelijk eens vergeten want de grootste winst is een harmonische samenleving zonder hebzucht en daardoor oorlogen.
Stel je voor dat we binnen een aantal jaren een maatschappij hebben zonder voedselbanken, zonder onmenselijke armoe en voor ieder een dak boven het hoofd.
Zouden de echte rijken dan minder te verteren hebben.
Ik denk het niet.
Graag wil ik het hierbij laten.
Het was stil geworden.
Dit was de afsluiting.
Mensen verlieten, zonder veel te zeggen, de zaal op weg naar huis.
Laten we hopen dat er iets goeds uit voortkomt.
Geef een reactie