Wake-Up.
Hij sliep nog maar ergens, ver weg, hoorde hij iets.
Hij draaide zich een beetje om, mompelde wat in z’n slaap, en ging verder.
Het geluid kwam dichterbij.
Langzaam kwam hij meer tot bewustzijn.
Ja, daar kwam het geluid weer, iets wat leek op aja.
…. Alya, opstaan, wakker worden ! de stem werd indringender.
Gelukkig niet voor hem.
De deur ging open en een fors gebouwde, licht getinte, man kwam binnen.
…. Alya, wat is er, het is tijd, ga je klaarmaken dan kunnen we gaan.
Hij draaide zich nog wat om.
…. Nee Alya, het is tijd !
Met tegenzin begon hij aanstalten te maken om op te staan.
Hij stootte bijna z’n hoofd toen hij uit bed wilde gaan.
Het bed was niet gewoon in een slaapkamer geplaatst maar in een soort cocon, uitstappen deed je als het ware door je er uit te rollen.
Vervolgens zocht hij naar iets wat het meest op een badkamer leek.
De wasruimte was snel gevonden maar ook deze leek totaal niet op beelden uit zijn herinnering.
Hij deed wat hij gewend was maar veel kon hij niet vinden.
Hij keek in de spiegel, hij schrok !
Sprekend leek hij op de man die hem zojuist had gewekt.
Dat kon toch niet waar zijn !!
Hij was een afstammeling uit een indiaanse stam en zijn voorouders hadden een heel andere gelaatsuitdrukking.
Nogmaals keek hij in de spiegel.
Een lichte paniek overviel hem !
…. Alya, ben je klaar ?
Hij herstelde zich maar was heel verward, er was iets vreemds gebeurd, hij herinnerde zich een heel ander leven !
De man die hem gewekt had kwam nu weer naar boven.
Hij bekeek Alya van top tot teen en begon tegen hem te praten.
Het was een apart accent maar Alya verstond en begreep het wel.
…. Hallo Alya, ik ben Moenien, ik zal je eerst even de kleding voor vandaag geven.
Ik heb de indruk dat je je niet veel of niets herinnert van je leven hiervoor.
Dit merkwaardige fenomeen hebben we hier al verschillende keren meegemaakt dus ik kan, een beetje, begrijpen hoe je je voelt.
Gelukkig hebben we, door deze ervaringen, een opvang centrum ingericht.
Wees niet bang, het is geen gevangenis, je kunt vrij in- en uitlopen, het is puur bedoeld om je je geschiedenis een beetje terug te geven zodat je je wat comfortabeler voelt.
Het staat erg goed bekend en de mensen die daar geweest zijn hebben het heel positief beoordeeld en kunnen weer verder met hun leven.
Ik stel je voor om deze ochtend even kennis te gaan maken met de mensen die het centrum leiden.
Kom, dan krijg je eten en daarna gaan we.
Deze dag heb ik vrij genomen dus we hebben alle tijd.
Samen liepen ze naar beneden.
Op tafel lagen verpakte blokjes, voor ieder een, en een glas vloeistof en een zakje met poeder om in het glas te doen, ook voor elk een.
Alya keek er naar en kon een licht gevoel van afgrijzen niet onderdrukken, in zijn herinnering zag hij melk om te drinken, een stapel boterhammen, boter, kaas en chocoladepasta waar hij dol op was.
Hier, niets van dat alles.
Moenien zag het, en vertelde hem dat hij het gerust op kon eten, het bevatte alleen alle noodzakelijke ingrediënten en andere stoffen zaten er niet in.
In het centrum zou hij verder informatie krijgen over het hoe en waarom.
Beiden maakten ze het pakje open en begonnen er aan te knabbelen.
Het was niet vies, maar ook niet echt lekker en hij besloot door te zetten.
Zo ging het ook met het drinken.
Oh wat verlangde hij weer naar z’n boterham met kaas.
Het was niet een echt gezellig ontbijt, meer iets wat noodzakelijk was en je even tussendoor deed.
Geen gekeuvel over de nieuwe dag en napraten over gisteren maar gewoon iets zoals je je schoenen aantrekt, je tanden poetst of de post doorleest.
Toch was Moenien niet onvriendelijk.
Hij vertelde wat er in het huis te vinden was en waar het zich bevond.
Ook hoe verschillende zaken werkten, heel anders dan vroeger.
Geleidelijk aan begon Alya zich iets meer op zijn gemak te voelen.
Hij keek rond.
Er ontbrak iets, of hij had het nog niet gezien.
Ineens wist hij het, er waren geen ramen !
Hij keek nog eens rond, nee, geen ramen.
Moenien zag hem zoekend rondkijken, en nog een keer.
…. Alya, wat kijk je rond, zoek je iets ?
Ja, hij aarzelde, in ….. in mijn vorige leven ….. leefden wij in huizen met vensters waardoor je naar buiten kon kijken …. !
Glimlachend keek Moenien hem aan.
…. Ja, ja, dat was heel lang geleden zo, maar tegenwoordig leven we helemaal onder de grond, dus ramen zouden niet veel helpen.
Je ziet ook dat het licht is, dat komt omdat alle muren licht uitstralen.
Het werkt automatisch zodra iemand naar de ruimte komt gaat het aan.
Ook kun je het zelf bedienen.
Ik denk dat het verstandig is om nu eerst even naar het centrum te gaan want dan krijg je vanzelf antwoord op een heleboel vragen, ga je mee ?
Ze liepen de deur uit.
Meteen vroeg Alya of hij de deur niet op slot moest doen.
…. Nee, dat is niet nodig, niemand anders kan er in.
De wandeling naar het centrum was aangenaam.
Door diverse straten, die veel leken op de straten en winkelcentra uit zijn herinnering, gingen ze naar het centrum.
Naar boven kijkend zag hij de blauwe lucht met hier en daar wat wolken en er vlogen zowaar ook vogels.
Het voelde goed om daar te lopen.
Het was er zelfs behoorlijk druk.
Tegelijkertijd verbaasde hij zich daarover omdat hem was verteld dat ze onder de grond leefden.
Moenien zag zijn verbazing.
…. Kijk eens heel goed naar boven ! Het is niet echt maar lijkt wel.
Dat is gedaan omdat de mensen zich dan beter voelen, een aangename sfeer.
Hij knikte, het was toch wel mooi !
Ze naderden het centrum.
Het Centrum.
De deuren gingen automatisch open en ze werden verwelkomd door een vriendelijke man die hen doorverwees naar de receptie.
Alya keek er nog eens goed naar en de man knikte vriendelijk terug.
…. Dit is onze manier van werken, dit is een robot.
Hij wist wel wat een robot was, die had hij ook gezien, maar die zagen er heel anders uit.
Deze robot zou je niet gemakkelijk als zodanig kunnen herkennen !
Bij de receptie vertelde Moenien over Alya en al snel kwamen er twee medewerkers, een man en een vrouw, naar beneden en verwelkomden hen.
Tot zijn grote schrik en verbazing leken ook hun gezichten sprekend op die van Moenien en dus ook op die van hem.
Hij was ademloos, wat was er aan de hand ?
Zij zagen hoe verrast hij was en knikten hem vriendelijk en begrijpend toe.
Maar gingen er verder niet op in.
Ze stelden zich voor, de man was Amlof en de vrouw Biroe.
Eerst gingen zij gezamenlijk naar het restaurant en daar werd Alya getrakteerd op koffie en een gevulde koek.
Hij genoot van de aanblik en vervolgens van de smaak.
Aansluitend gingen zij met de lift naar boven, helemaal naar de bovenste verdieping.
De lift stopte, ze stapten uit en liepen via een korte gang naar een ronde hoge zaal met langs de wand overal gordijnen.
Amlof vertelde over het doel van deze zaal.
Oorspronkelijk was deze zaal de ruimte voor de receptie, de toegang voor mensen van buiten naar dit complex onder de grond en mensen vanuit dit complex die naar buiten gingen.
In het begin was het erg druk maar in de loop van de tijd, in een periode van ongeveer 200 jaar, kwamen en gingen er steeds minder mensen.
En nu …… , hij drukte op een knop, nu, na nog eens 200 jaar, ….. de gordijnen gingen allemaal open, ….. is dit de buitenwereld !
Er ontvouwde zich, door de grote vensters, een uitgestrekt panorama van enorme ijsmassa’s.
Dit is de buitenwereld nu.
Alya keek vol verbazing en zichtbaar onder de indruk langs de vensters.
…. Maar, …. waar ben ik dan nu ?
Moenien vertelde dat ze zich nu in de buurt van het vroegere Amsterdam bevonden.
Maar voor de verdere uitleg moet ik je verwijzen naar je beide begeleiders.
Ik denk dat ik zo langzamerhand maar ga.
…. Maar Moenien, hoe kom ik dan weer thuis ?
Oh, dat is eenvoudig.
Zodra je naar huis wilt, dus waar je vanmorgen was, tik je op je horloge en daarna zeg je “naar huis” en hij zorgt dat je de weg gewezen wordt door middel van een laser projectie op ongeveer een halve meter voor je.
Je ziet het vanzelf, het is niet moeilijk.
In ieder geval is Cora dan ook thuis aanwezig.
Moenien groette allen en stapte in de lift naar beneden.
Biroe ging hen vervolgens voor naar een aantal deuren en opende een ervan.
Een frisse luchtstroom kwam hen tegemoet toen ze de gang instapten naar een andere ruimte.
Daar stonden rekken met kleding die hij herkende als skipakken of iets dergelijks.
Ze zochten allemaal iets uit wat hen paste en toen ze zich omgekleed hadden gingen ze naar een van de uitgangen, dat bleek een soort sluis te zijn waardoor ze naar buiten konden.
Alya viel van de ene verbazing in de andere.
Ze gingen werkelijk naar buiten.
Daar stond al een soort bus klaar die ook op gletsjers wordt gebruikt.
Biroe vertelde aan de chauffeur waar ze naartoe wilden, deze knikte, startte de motor en in een rustige gang gingen ze op weg.
De route ging omhoog, Alya had geen idee wat het doel was van de reis maar hij genoot steeds meer van de prachtige panorama’s, het leek wel een soort vakantiereis.
Steeds hoger ging het, totdat ze uiteindelijk niet verder konden omdat de weg, op het ijs, ophield.
Ze stapten uit en Biroe leidde hen om de ijsbergtop heen en ……
Ademloos keek hij naar het schouwspel.
Daar beneden, ongeveer 100 meter lager, zag hij de resten, bedekt met sneeuw en ijs, van de stad.
Sommige gebouwen waren nog een beetje herkenbaar maar het meeste was een grillige compositie van ijsblokken en hier en daar nauwelijks herkenbare brokken en resten van gebouwen.
Alya voelde een lichte pijn, verdriet en spijt bij het zien van dat schouwspel.
Daar was hij opgegroeid !
Speelden ze samen met andere kinderen.
Kregen ze les van onderwijzers op de scholen.
Hoe kon dat zo verloren zijn gegaan.
Het leek in hun kinderjaren voor eeuwig te bestaan.
….Alya kwam langzaam weer tot zichzelf door de zachte stem van Biroe.
Ze vertelde dat, de verhoging waar ze nu op stonden, aangelegd was voor de mensen die graag van sneeuw en ijs genieten.
Eigenlijk was dit eerst geleidelijk ontstaan door het noodzakelijk ruimen van sneeuw en ijs om de omgeving begaanbaar en veilig te houden.
Toen was er een slimme landschapsarchitect die op het idee kwam om het iets hoger te maken en bovendien het regelmatig aan te vullen en er een gelegenheid voor ontspanning en sport van te maken.
Daarbij moet je denken aan skiën, slee en bobslee en meer van die sporten.
Als we iets verder lopen kom je daar vanzelf uit en inderdaad, het was een gezellige drukte met liften, sneeuwscooters, skiërs en pistes waar kinderen veilig op de slee konden.
Alya keek zijn ogen uit, hij genoot zichtbaar en vergat helemaal hoe hij hier kwam.
Opeens schrok hij op !
Ook deze mensen hadden ongeveer dezelfde gezichten, net zoals hij !
Oh nee, er waren ook enkele anderen !
Toch, de meesten leken op elkaar en .… op hem !!
Biroe zag zijn reactie.
…. Alya, wat is er, waar denk je aan ?
Er kwam een traan in zijn ogen toen hij vroeg waarom hij steeds dezelfde gezichten zag !
Biroe legde haar arm om zijn schouder.
…. Kom, we gaan naar een restaurant om een drankje te nemen en dan zal ik je iets vertellen.
Samen liepen ze, gearmd, door de sneeuw naar een van de restaurants.
Daar zochten ze een rustig hoekje op en keken op de menukaart.
Alya begreep niet veel van wat er op de kaart stond en Biroe stelde voor om iets voor hem uit te zoeken en zo geschiedde.
Vrij snel kwam een ober om de bestelling te noteren.
Toen het drankje was gebracht begon Biroe te vertellen.
Biroe vertelt.
Zo’n vijfhonderd jaar geleden, zeg maar rond het jaar tweeduizend gebeurden er vreemde dingen maar dat viel slechts enkelen op.
Toch begonnen er al mensen te waarschuwen tegen gewoontes die volgens hen slecht waren.
De belangrijkste dingen die zij benoemden waren zaken die slecht zouden zijn voor het milieu.
Er ontstond enorm veel en zeer gestructureerd verzet tegen deze mensen en ze werden uitgemaakt voor stemmingkwekers, radicalen en nog veel ergere dingen.
De lobby van een aantal grote concerns deed het werk goed en ook de media en politiek deden daarin mee.
Wetenschappers werden omgekocht om te publiceren wat door de lobby en de politiek werd voorgesteld en ze deden hun best om allerlei wetenschappelijke rapporten en studies te publiceren die in feite incorrecte en fictieve kennis bevatten.
In ruil daarvoor werden ze vorstelijk beloond en hun ster steeg tot ongekende hoogten.
Overal werden hun dissertaties en rapporten aangehaald als bewijs dat de grote concerns het goed deden en vertrouwd konden worden.
Veel mensen geloofden dat omdat ze natuurlijk niet voldoende kennis van het onderwerp hadden en dachten dat bedrijven en politiek het beste met hen voor hadden !
Toch zagen de tegenstanders van dat systeem dat het de verkeerde kant op ging !
Steeds meer bossen verdwenen, diersoorten stierven uit, grote bedrijven veroorzaakten schade die daarna niet hersteld werd en, niet onbelangrijk, de grond raakte verzadigd met allerlei chemische stoffen zoals bestrijdingsmiddelen en ander chemisch, moeilijk afbreekbaar, afval.
Bedrijven en politiek deden net of er niets aan de hand was !
Alya was erg onder de indruk en bovendien erg vermoeid door de veelheid van indrukken die hij had opgedaan.
Biroe stelde voor om morgen verder te gaan, Alya knikte.
Samen liepen ze naar de bus om weer terug naar de receptie te gaan.
Het was nu wat drukker en … Alya zag steeds weer diezelfde gezichten !
Toen ze weer terug waren vroeg Biroe of ze mee zou lopen naar zijn thuis.
Hij schudde zijn hoofd, het hoefde niet, maar of ze wilde laten zien hoe dat horloge werkte.
Natuurlijk, en ze tikte zachtjes op het klokje.
Op het schermpje verscheen een groot vraagteken.
Ze keek naar Alya …. en beduidde dat hij het moest zeggen.
Glimlachend zei hij: “naar huis”.
Onmiddellijk verscheen er, ongeveer een halve meter vóór hem, een persoon die hem uitnodigde om hem te volgen.
Een beetje verbaast en glimlachend naar Biroe volgde hij.
…. “Tot morgen”.
Thuis.
Rustig liepen ze de weg naar huis.
De persoon die de weg wees was transparant, echt een soort projectie.
Toch leek het of die echt reageerde op dat wat Alya deed.
Op een gegeven moment liep hij rechtdoor waar hij linksaf zou moeten gaan en de persoon reageerde onmiddellijk met hem duidelijk te maken dat hij linksaf moest.
Een keer kwam er een fietser behoorlijk dichtbij en meteen werd aan Alya duidelijk gemaakt om er goed op te letten.
Maar gelukkig ging alles goed en kwam hij veilig thuis aan.
De projectie-persoon, hij noemde hem nu Pépé, wees hem de huisdeur, groette en verdween.
De deur ging open en daar stond een vrouw, dat moest Cora zijn.
Ze wenkte hem en liep naar binnen, Alya volgde haar.
…. Wat wil je drinken Alya ? Ik heb begrepen van Moenien dat je het vanmorgen niet zo bijzonder vond, daarom heb ik iets speciaals laten komen.
Je kunt kiezen uit melk, drinkyoghurt, thee of koffie.
En … er is een stroopwafel bij.
Dat liet hij zich geen tweemaal zeggen en hij koos voor de drinkyoghurt en de stroopwafel.
Samen gingen ze aan tafel zitten en Cora vroeg hoe de dag verlopen was.
Hij vertelde honderd uit over de verrassingen die hij had meegemaakt: het ijs, de skiërs, de stad, het centrum en over het verhaal dat Biroe verteld had van de chemicaliën en gifstoffen.
Tussendoor serveerde Cora wat hapjes.
Hij was een en al enthousiasme.
Cora genoot van de wijze waarop Alya de eerste dag had doorgemaakt.
Hij had genoten en voelde zich veilig bij hen.
…. Alya, heb jij je niet verbaasd over allerlei dingen die je hier ziet zoals het eten en drinken of de mensen ?
Meteen zag ze hoe hij reageerde en even nam ze ook de pijn waar van dit onbekende en onverwachte.
Je hebt nu de drinkyoghurt en de stroopwafel maar dat is hier heel bijzonder en ook niet zomaar te krijgen.
Weet je, wij eten hier alleen uiterst veilig voedsel dat in speciale bedrijven in de stad wordt gemaakt.
Omdat het vaker gebeurt dat iemand zoals jij hier komt is er ook een speciale afdeling om het, voor die persoon bekende, voedsel te produceren.
Ook dat gebeurt op een uiterst veilige wijze.
Wij hebben veel van de geschiedenis geleerd zowel hoe wij zaken moeten aanpakken maar vooral ook wat wij beslist niet moeten doen.
Alya knikte, hij begreep het.
…. Wil je verder nog wat eten ?
Hij schudde zijn hoofd, hij was duidelijk vermoeid en wilde het liefst naar bed.
Dat was allemaal al klaar gezet evenals zijn nachtkleding.
Cora legde nog uit hoe de badkamer werkte en wat daar de mogelijkheden waren en ging naar beneden.
…. Welterusten Alya !
Hij bromde nog wat terug en was al bijna onder zeil !
In zijn slaap zag hij regelmatig nog wat terug van deze verrassende dag.
De volgende morgen was hij al vroeg wakker.
Hij had lekker geslapen en was goed uitgerust.
De badkamer was, na de uitleg door Cora de vorige dag, uiterst fijn en heerlijk om je op te frissen.
Ook lagen zijn kleren voor deze dag al klaar.
Even dacht hij nog aan de herinneringen van dat vorige leven maar al gauw pakte hij de draad weer op, hij moest verder.
Beneden zaten Moenien en Cora al aan tafel en er lagen al een paar pakjes met eten klaar.
Ook de drankjes stonden er met de bijbehorende zakjes.
Maar, voor de zekerheid, mocht Alya ook kiezen voor een ander menu.
Hij bedacht zich een moment en besloot toen om voor het gangbare voedsel te kiezen.
Het was gezellig, er werd veel gepraat over de dag er voor en ook wat er vandaag wel niet op het programma zou staan.
Alya begon daar echt nieuwsgierig naar te worden.
Cora en Moenien gingen allebei naar hun werk en Alya tikte op zijn telefoon: “naar centrum”.
Pépé was er onmiddellijk en klaar om hem naar het centrum te begeleiden.
Onderweg was veel te zien, er waren meer mensen en hij begon al te wennen aan de vele gelijkvormige gezichten en af en toe toch nog een andere.
Bij het centrum nam Pépé weer afscheid door te zwaaien en weer in het niets te verdwijnen en de deur werd voor Alya opengedaan door de vriendelijke portier van gisteren die hem nu bij zijn naam noemde.
…. Welkom Alya, ik zal Amlof en Biroe alvast waarschuwen.
Alya was verbaasd, de portier, die een robot zou zijn, groette hem vriendelijk, noemde hem bij zijn naam en wist blijkbaar ook van de afspraak.
Hij schudde zijn hoofd, merkwaardig, hij knikte en zwaaide bijna automatisch terug, eigenlijk had hij hem al iets willen vragen.
Eenmaal binnen zag hij zijn begeleiders al aankomen en ze begroetten elkaar hartelijk.
Samen gingen ze naar het restaurant en Amlof vroeg hem wat hij wilde drinken.
Hij had thuis al besloten om met de gangbare dingen mee te doen, hij moest immers toch wennen aan zijn nieuwe leven dus hij liet Amlof gewoon iets uitzoeken, hij zou wel zien.
De bestelling werd bezorgd en toen hij ervan proefde viel het hard mee.
Eerst was het wat vreemd maar geleidelijk aan ging het hem toch goed smaken.
…. En, hoe was de eerste dag bij ons ? Amlof had zijn drank als eerste op en was nieuwsgierig naar de nieuwe ervaringen.
…. Oh, het was heel bijzonder, in het begin wel even wennen vooral omdat mijn herinneringen zo verschillend zijn maar later heb ik veel genoten en veel geleerd.
Wat mij nog steeds verbaast en wat ik niet begrijp is dat de mensen, ook jullie en ook ik, zoveel op elkaar lijken, op enkele uitzonderingen na.
En ook zou ik graag willen weten hoe mijn leven, hier, er vóór die tijd uitzag.
Het is allemaal zo verwarrend !
…. Om met het laatste te beginnen, Biroe nam het woord, jouw ouders, Moenien en Cora, zijn en waren, vanaf het eerste prille begin, je eigen ouders.
Zij hebben je in alle liefde opgevoed tot gisteren in de ochtend jij op een wat vreemde manier reageerde, alsof je ze niet herkende.
Dat veroorzaakte in het begin een beetje paniek totdat ze met ons gesproken hadden; wij hadden dat al vaker meegemaakt en begrepen eigenlijk meteen wat er aan de hand was.
Wat we niet weten is hoe het tot stand komt en waarom het gebeurt !
We begrijpen dat niet helemaal of, beter gezegd, helemaal niet.
Ik denk dat nu Amlof je iets gaat vertellen.
Ze namen eerst nog een drankje en een knabbeltje en Amlof stelde voor om een antwoord op zijn eerste vraag te geven en daarvoor gingen ze dan naar een andere locatie, het museum !
Biroe zwaaide hen uit en buiten tikte Amlof op z’n horloge en vroeg om een taxi.
Het Museum.
Ze verlieten het restaurant en vrij snel kwam er een wagentje aan.
Het stopte vlak bij hen en Amlof stapte in.
Alya stond verbaasd te kijken, het leek op een soort surfplank met twee, wel luxe, stoelen erop.
Amlof lachte, kom op Alya, dit is echt de gevraagde taxi.
Hij stapte in en automatisch werden de beveiligingsgordels aangebracht.
Amlof tikte op een paneeltje en zei dat de reis naar het museum ging.
De taxi of, volgens Alya de surfplank, zette zich in beweging en reed rustig door een aantal straten.
Alya genoot ! Heeee, er zitten geen wielen onder !
…. Nee, de plank drijft als het ware op een magneetveld, ongeveer zoals in jullie tijd magneettreinen werkten.
…. Oh, die gingen heel snel.
…. Wacht maar af !
Opeens ging de taxi naar rechts, het leek een garage ingang, Oh nee, het was een tunnel !
Automatisch werd nu een scherm aan de voorkant opgeklapt.
De snelheid nam toe, meer en meer, er was nu niet veel meer te zien, alles flitste voorbij.
Na een paar minuten, op die hoge snelheid, begon de taxi weer af te remmen, het scherm werd neergeklapt en de taxi verliet de tunnel.
Na een korte tijd stonden ze voor de imposante ingang van het museum.
Ook hier was het rustig, niet veel mensen op straat.
Toen ze binnenstapten was daar weer een portier.
…. Goede morgen mijnheer Amlof en mijnheer Alya, u kunt rechts eventueel uw jas ophangen, links vindt u de ingang van het restaurant, rechtdoor kunt u meteen het museum binnenlopen.
Amlof stelde voor om eerst even naar het restaurant te gaan, hij wilde nog wat vertellen en, indien nodig, alvast enkele vragen beantwoorden.
En ja, die kwamen meteen los.
…. Wij stappen overal binnen, taxi, restaurant, soms eten of drinken we wat maar ik zie niemand ooit betalen, hoe kan dat ?
…. Oh, dat is eenvoudig, hier in de stad, onder de grond, leven ongeveer vijf-en-twintig duizend mensen.
De ruimte voor iedereen is beperkt zoals je ongetwijfeld bemerkt hebt.
Iedereen heeft alles wat nodig is.
En …… buiten deze stad is leven onmogelijk, tenminste in dit gebied.
Verder produceren we alles wat we nodig hebben, niet meer en niet minder, bijna alle producten zijn standaard en we recyclen al het afval.
Toen zagen we op een gegeven moment in dat geld en alle administratie er omheen volkomen overbodig was en zo is het gekomen !
Dat betekent ook dat winst hier geen betekenis heeft.
Hij keek Alya glimlachend aan.
Maar we besteden, met z’n allen, heel veel aandacht aan ontspanning, gezondheid en zorg, opleiden van kinderen enzovoorts.
Daardoor konden we jou meteen opvangen, hier zijn de mensen het belangrijkst !
Alya begon het steeds fijner te vinden, ondanks zijn herinneringen.
…. Kom, we gaan het museum in.
Samen liepen ze in de richting van de zaal die ging over de historische ontwikkeling van de stad.
Alya stopte plotseling toen hij foto’s zag van Amsterdam van ca. 500 jaar geleden.
Hij herkende gebouwen en straten, de Dam en centraal station en … daar stond zijn school !
Ontroerd volgde hij de stadsplattegronden van zijn vroegere leven.
Amlof liet hem even begaan maar hield hem goed in de gaten.
Ze liepen verder in de herinneringen en toen kwamen de eerste schokkende beelden, begrafenissen, vervallen gebouwen.
Het begon er geleidelijk aan steeds slechter uit te zien.
…. Wat gebeurde er Amlof, was er oorlog of zoiets ?
Amlof keek hem aan en schudde zijn hoofd.
…. Nee, geen oorlog, …. of .… ja …. eigenlijk wel !
Een soort van oorlog.
Zo rond het jaar 2000 begonnen zich de eerste gevolgen te manifesteren van het zorgeloze gebruik of misbruik van de aarde en alles wat zich daarop bevond.
Veel signalen en wetenschappers werden genegeerd door bedrijven, politiek en hun zogenaamde (fake) wetenschappers en werkelijke onderzoeken werden vervalst.
De bevolking werd bewust misleid !
Maar …. De natuur laat zich niet stoppen.
De opwarming van de aarde, deels veroorzaakt door de mensen maar ook deels als gevolg van natuurlijke oorzaken, begon steeds duidelijker vormen aan te nemen.
Om ons te beschermen begonnen we met de bouw van deze ondergrondse stad, ver buiten Amsterdam, eerst moeizaam, maar geleidelijk aan ging dat proces, door de ervaring, steeds sneller.
De opwarming ging steeds harder en het water steeg.
Gebouwen in de stad begonnen, door de steeds hoger wordende grondwaterstand te verzakken en stortten in.
Maar, het onvoorstelbare gebeurde, door het smelten van al het ijs gingen grote hoeveelheden water, door de centrifugaalwerking, richting de evenaar.
De getijden, eb en vloed, werden veel krachtiger en veroorzaakten extra stuwing naar de continenten waar het water gestopt werd.
Dit had tot gevolg dat de aarde, heel langzaam, een klein beetje uit balans raakte waardoor de polen (aardas) zich in de loop van de jaren geleidelijk verplaatsten.
Amsterdam ligt nu een heel stuk noordelijker.
Door dat natuurgeweld werden uiteindelijk ook een aantal grote vulkanen actief en stootten enorme wolken zoals as uit.
Dit veroorzaakte afkoeling omdat de atmosfeer minder doorgankelijk werd voor de zonnestralen, daar zitten wij nu in.
Alya had ademloos zitten luisteren en dacht hierover diep na.
Je zag dat het hem behoorlijk geraakt had.
…. Zijn wij nu de enige mensen op deze wereld ?
…. Nee, er zijn nog meer groepen en wij vermoeden, helemaal zeker is dat niet, dat er nog ongeveer honderd miljoen mensen op deze planeet leven.
We hebben ook contact met een aantal van die groepen onder anderen door de bekende communicatiemiddelen en ook met drones.
…. Maar dat betekent dat ongeveer acht miljard mensen overleden zijn.
…. Ja Alya, in ongeveer honderdvijftig jaar.
Zullen we eerst iets gaan eten, het is bijna één uur ?
Samen liepen ze weer naar het restaurant.
Alya piekerde over de mensen en dat ze zo op elkaar leken en tijdens het eten vroeg hij Amlof hoe dat kon.
Die wilde het eigenlijk tot later bewaren maar hij begon.
…. De ondergrondse stad ontwikkelde zich snel en zo’n 200 jaar geleden was hij klaar en werd gebruikt en bewoond door allerlei mensen uit verschillende bevolkingsgroepen.
Het was altijd druk.
Pakweg 100 jaar later vonden er sterfgevallen plaats waarvan niet kon worden vastgesteld wat de oorzaak was.
Geleidelijk nam het aantal sterfgevallen toe, en men begon zich grote zorgen te maken.
Men startte allerlei onderzoeken en na een aantal jaren begon langzamerhand duidelijk te worden dat bepaalde groepen ernstig getroffen werden en anderen in het geheel niet.
De DNA onderzoeken gaven op een bepaald moment meer, maar verontrustende, duidelijkheid.
Bijna alle mensen liepen ernstig risico met uitzondering van slechts één groep mensen met een overeenkomend DNA.
Ondertussen nam de sterfte onrustbarend toe.
Allerlei middelen werden gezocht, onderzocht en ontwikkeld maar het leek niet te stoppen, het werd steeds erger, ook wereldwijd.
Toen kwam een team op het idee om nog wat explicieter naar het DNA te kijken, daaraan kun je ook zien wat de maximale levensverwachting is van de soort, de mens.
Zij kwamen tot de ontstellende ontdekking dat die ernstig verkort was en , bij volgende generaties, steeds korter werd.
Zo kort zelfs dat uiteindelijk het krijgen van kinderen onmogelijk werd.
Die ontdekking betekende dat, die groep mensen, na een aantal generaties niet meer zou bestaan, uitgestorven zou zijn.
Uit andere onderzoeken bleek toen ook dat die afwijking veroorzaakt werd door de gebieden waar de voorouders geleefd hadden.
Met name de vervuiling met chemische stoffen bleek de boosdoener.
Altijd werd getest en aangenomen, op advies van lobby en industrie, dat, als er geen of weinig effecten waren op korte termijn, dat het dan niet schadelijk voor de gezondheid was.
Geholpen door frauduleuze onderzoeken werden mensen volgestopt met chemicaliën, in de lucht, in de grond, in het voedsel, overal !
En juist dat veroorzaakte, op de lange termijn, de verandering in het DNA, met alle gevolgen van dien.
En dat is er dan ook de oorzaak van, dat nu, honderd jaar na de massale sterfte, een bevolkingsgroep overgebleven is met allemaal bijna identieke kenmerken.
Die anderen die je ziet, komen uit een andere groep die ook een nog intact DNA hebben.
We weten inmiddels dat ook in andere gebieden soortgelijke ontwikkelingen hebben plaatsgevonden en daar zijn ook bepaalde groepen overgebleven, ook nog anderen dan wij.
Alya was onder de indruk en …. moe, …. vooral moe !!
Amlof zag het en besloot het hierbij te laten.
…. Zullen we naar huis gaan ?
Alya knikte.
Op de gebruikelijke manier werd de taxi weer opgeroepen en na een korte rit was Alya weer thuis bij Cora en Moenien.
THUIS.
Tijdens de maaltijd begon hij weer wat bij te komen en het duurde niet lang voordat hij weer honderduit praatte over wat hij beleefd had.
Toch waren er nog veel vragen, hij begreep gewoon niet hoe alles functioneerde.
…. Cora, waar komt het eten vandaan en moeten mensen niet werken om alles in stand te houden ?
Cora en Moenien keken elkaar aan, voor hen was het heel duidelijk, daar dachten ze verder nooit over na.
Cora ging er op in.
…. Alya, hier in deze stad heeft iedereen zijn of haar specialiteit.
Daarnaast gebeurt het echte productiewerk door robots.
Het werk voor mensen gebeurt meestal door mensen, soms met ondersteuning van robots.
Je moet beseffen dat de technologische ontwikkelingen enorm versneld zijn doorgegaan ten opzichte van de tijd die jij je herinnert.
Energie komt uit aardwarmte, diep onder het oppervlak.
Voedsel kweken we in lange tunnels die volkomen vrij van chemicaliën zijn en die volledig bewerkt worden door robots.
Dieren staan niet meer op ons menu
We gebruiken geen zaken zoals kunstmest maar werken op een wijze die lijkt op bijvoorbeeld ruimtestations.
Dus wij hebben een leefwijze die volledig gebaseerd is op recycling en circulaire principes, niets wordt weggegooid
Je zou kunnen zeggen dat deze ondergrondse stad werkt als een mierenhoop waarin ieder zijn steentje bijdraagt en ieder krijgt wat hij of zij nodig heeft.
Alya begreep het.
Het was intussen al laat geworden.
Hij bedankte Cora en Moenien voor de fijne hulp en uitleg en ging naar bed. Moe als hij was sliep hij snel in.
Wake-Up.
Hij sliep nog maar ergens, ver weg, hoorde hij iets.
Hij draaide zich een beetje om, mompelde wat in z’n slaap, en ging verder.
Het geluid kwam dichterbij.
Langzaam kwam hij meer tot bewustzijn.
Ja, daar kwam het geluid weer, iets wat leek op on.
…. John, opstaan, wakker worden ! de stem werd indringender.
Gelukkig niet voor hem.
De deur ging open en een fors gebouwde man, met een indiaans uiterlijk, kwam binnen.
…. John, wat is er, het is tijd, ga je klaarmaken dan kunnen we gaan.
Hij draaide zich nog wat om.
…. Nee John, het is tijd !
Met tegenzin begon hij aanstalten te maken om op te staan.
Hij had meer dan genoeg ruimte om uit bed te stappen.
Het bed was gewoon in de slaapkamer geplaatst.
Vervolgens zocht hij naar iets wat het meest op een badkamer leek.
De wasruimte was snel gevonden maar ook deze leek totaal niet op beelden uit zijn herinnering.
Hij deed wat hij gewend was maar veel kon hij niet vinden.
Hij keek in de spiegel, hij schrok !
Sprekend leek hij op de man die hem zojuist had gewekt.
Dat kon toch niet waar zijn !!
Hij was een afstammeling uit een andere groep en zijn voorouders hadden een heel andere gelaatsuitdrukking.
Nogmaals keek hij in de spiegel.
Een lichte paniek overviel hem !
…. John, ben je klaar ?
Hij herstelde zich maar was heel verward, er was iets vreemds gebeurd, hij herinnerde zich een heel ander leven !
De man die hem gewekt had kwam nu weer naar boven.
Toen begon er iets in hem te ontwaken.
Hij was weer terug !
Papa, ik had zo’n vreemde droom ……. maar nu weet ik wat ik wil worden !!
…. Vertel eens jongen, je liep al weken te piekeren op welke universiteit je wilde studeren en welke richting je zou kiezen en … nu wordt je ineens wakker en lijk je het hele plaatje klaar te hebben.
Kom op, wat wordt het en vooral … waarom ?
…. Papa, ik wil de politiek in en daarom wil ik economie gaan studeren.
…. Jongen, ik ben helemaal verbaasd ! Dit is wel een hele duidelijke keuze, en dat zomaar ineens, zonder reden !
…. Nee papa, een hele duidelijke reden, maar het is te uitgebreid om het nu uit te leggen.
Ik heb een heel verhaal gedroomd en het leek zo werkelijk.
Maar ik zal het opschrijven.
SLOT.
Ik heb het verhaal geschreven.
John, of was het Alya(?) is gaan studeren op de universiteit.
Zijn ambitie is inderdaad om politicus te worden maar, anders dan veel anderen, wel integer.
Hij is een sterk voorstander van volledige recycling en circulaire economie zonder het afval naar andere landen te exporteren.
Zijn motto: Ruim zelf je eigen rotzooi op.
Ik heb alle vertouwen in het moment dat hij als partijleider in de politieke wereld zijn plaats gevonden heeft.
Geef een reactie