Meest recent: Onze Mooie Wereld (13)

Onze Mooie Wereld (1)


Heerlijk !

Ik hoorde iets.
Langzaam deed ik één oog open.
Het begon al een beetje licht te worden.
Weer was er dat geluid.
Ja, ik herkende het al.
— GAK .. gak .. gak.
De ganzen begonnen al wakker te worden.
Ik keek naar de wekker.
Pas half vijf.
De lente was duidelijk bezig met de comeback.
Echt al een beetje licht.
Dat was in de winter anders.
— GAK .. gak.
Ik draaide me nog even om.

— Piet .. piet .. pierewiet.
Het volgende orkest begon.
— Piet .. piet .. pierewiet.
Echt slapen zat er kennelijk niet meer in.
Het duurde niet lang of de hemel was vervuld met geluiden.
Ik keek nog even naar de wekker.
Half zes, heerlijk genietend van dat prachtige zangkoor.
Toen werd het weer stil.
Ademloos stil.
Het was pauze.
Ik draaide me nog even om.
Maar de rust duurde niet lang.

De wekker begon actief te proberen om me uit bed te krijgen.
Ik keek ernaar maar wist natuurlijk wel hoe laat het was.
Half zeven.
Oké, ik kom er al uit.
Als eerste ging ik naar het raam in de kamer en pakte mijn verrekijker.
Dat deed ik al langer, iedere ochtend weer.
Steeds onderzocht ik in de verte het nest met de gans en zo ook nu weer.
Ik keek, staarde, er was iets !
Heel intensief bestudeerde ik de situatie.
Nee, of toch !
Ja, het was anders.
Moeder gans stond op, oh, ik kon de eieren niet vinden !

Verbaasd bleef ik kijken.

En toen ……
Ja, ik zag een beweging, het kopje van een jong gansje kwam omhoog en staarde naar de nieuwe wereld.
Weer een !
En, weer een !
Moeder gans begon zachtjes weg te lopen.
Dat was voor de rest ook het signaal om eindelijk eens uit hun lekkere warme slaapplaatsje te komen.
Ik telde.
Vijf ……… wel zes ……… nee zeven !
Weer een bevolkingsexplosie !
  
Moet ik de WHO nu gaan bellen ?
Of …… Rutte ?
Of …… misschien een ander Schaap ?
Ik besloot natuurlijk om dat niet te doen.
Per slot van rekening weet de natuur al miljarden jaren precies hoe het daarmee om moet gaan !

In mijn vriendenkring had ik het ook regelmatig over deze leuke waarnemingen.
Gedurende die gesprekken kwam ook regelmatig naar voren dat het zo moeilijk te voorspellen is wanneer er weer jonge vogels komen.
Het uitgebreid zoeken naar het eerste kievitsei was vroeger een bekende bezigheid.
Daaruit bleek en blijkt dan ook dat er een moment is voor alle ontwikkelingen in de natuur maar ook dat die niet op dezelfde dag hoeven plaats te vinden.
Er kunnen aanzienlijke verschillen zijn tussen het ene en het andere jaar.
Echte natuurkenners weten dat ook.

Dit doet me ineens denken aan die aardappelboeren.
Die mensen en hun families die al honderden jaren heel nauw bij de natuur betrokken zijn en nagenoeg feilloos kunnen beoordelen wanneer er iets moet gebeuren om een goede oogst te krijgen.
Ze weten precies te bepalen, afhankelijk van het weer in die periode, wanneer het beste tijdstip gekomen is voor planten en zaaien.
Ook weten zij, en alleen zij, wanneer dan uiteindelijk het juiste moment voor het oogsten is gekomen.
Doe je het op het geschikte moment niet dan kunnen de oogsten geheel of gedeeltelijk mislukken.
Ook kunnen die momenten regionaal grote verschillen tonen.

Zijn er ineens, in de politiek, wijsneuzen, ruttelaars en timmerlui opgestaan die het weer beter denken te weten.
Diezelfde figuren laten al jaren zien dat ze volkomen incompetent, en/of mogelijk zelfs omkoopbaar zijn om geld binnen te harken te koste van de bevolking.
Deze dombo’s willen de boeren dwingen tot vaste data voor de oogst.
Het lijkt erop dat zij een band hebben met de commerciële organisaties zoals WEF, WAF, WHO of zelfs met de WCF (World Criminal Forum) maar dat kan ik allemaal niet echt bevestigd krijgen.
Ik denk dat ik te weinig contacten heb in die kringen.

Maar, om weer even terug te komen op de familie gans.
Gedurende twee dagen zag ik ze steeds weer, tot mijn grote plezier.
Pa en ma met de hele kinderschare, rondzwemmend terwijl ze onderricht kregen in dat wat eetbaar was en dat waar ze van af moesten blijven.
Ook bij de vriendelijke meneer of mevrouw reiger konden ze beter niet op visite gaan.
En toen, toen waren ze ineens allemaal weg.
Niet langer meer genieten van deze natuurlijke pracht  en eenzaam verder leven.   ….. Grapje ! …..

In die eenzaamheid werd ik een beetje verdrietig. ☹
Natuurlijk niet echt, maar toch.
Ik vroeg me af waar ze naartoe waren gegaan want ja, vliegen konden die kleintjes nog niet.

Maar, gelukkig, twee weken later gebeurde het wonder.
Twee ganzen die precies leken op mijn populaire echtpaar kwamen uit de rietvelden het water in.
En …… met jonge gansjes.
Buitelend over elkaar om zo snel mogelijk weer bij hun ouders te zijn.
Hoopvol telde ik ze …… één … twee ………… vijf … zes … en ja, daar was ook nummer zeven.
Het hele gezin compleet, terug in hun geboorteplaats zoals ik het noem.
Natuurlijk weet ik niet ECHT of zij dat zijn, ik kan de ene gans niet van de andere onderscheiden, maar ik nam het  aan, ik wist het zeker dat zij het waren.

Wat is onze wereld toch mooi ! 😹


Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *