Vertrouwen (1)

Wat een drukte !

Er zijn al vroeg veel mensen op de straat.
Er worden tentjes opgezet en bij sommigen ook krukjes of stoeltjes.
Ook komen er grote wagens met, ….. even kijken, …… ik heb het idee van een soort kermis attracties.
Ik weet niet wat hier aan de hand is maar het lijkt een vrolijke boel te worden.
Heerlijk om dat zo te zien.
De spontaniteit en het plezier waarmee de mensen bezig zijn.

Maar, laat ik eerst eens vertellen waar ik ben.
Dit is het land met de mooie naam “Hilimi” en de reden waarvoor ik hier ben is ten behoeve van de ontwikkeling van productie centra voor het verbouwen van voedsel zoals de groenten.
Bij ons bestaan er al veel van die centra en sommigen zijn enorm groot.
Er is voedsel waarvoor dit soort ontwikkelingen erg praktisch is maar er zijn ook voedselgewassen die daarvoor minder geschikt zijn.
Gisteren ben ik hier aangekomen en vanmiddag heb ik mijn eerste overleg.
Nu ga ik nog even een rondje lopen.

De mensen zijn vriendelijk en hoewel ik de taal niet meester ben kan ik me toch goed, met handen en voeten redden.
Vooral ook door de hulpvaardigheid van de mensen hier.
Met veel geduld en de uiterste inspanning lukt het deze mensen om mij te begrijpen en mij op het goede pad te brengen en houden.
Soms lopen ze zelfs een stukje mee om zeker te weten dat ik de juiste kant op ga.
Ooh, het is een heerlijk land met fantastische mensen.
Het land is niet rijk en dat zie je ook overal terug.
Het lijkt hier ook minder te gaan om financieel gewin dan om (mede)menselijkheid.
Dit is voor mij als buitenstaander iets wat mij opvalt, hoe het er echt aan toe gaat weet ik natuurlijk niet.
Ik begin er in ieder geval met positieve ervaringen.

Maar, het begint nu langzamerhand tijd te worden voor mijn overleg.
Dus naar het overheidsgebouw waar, naar ik aanneem, de nodige ruimte is gereserveerd.
Als ik er aankom, ruim op tijd, zijn al een aantal van de deskundigen aanwezig.
Net toen ik binnen wilde stappen kwam ook de president en ik liet hem natuurlijk, met alle egards, voor gaan.
Hij knikte vriendelijk.
Binnen lijkt de stemming gemoedelijk maar ergens voel ik een bepaalde spanning, waarom, weet ik niet.
Daarom besluit ik om extra alert te zijn, uiteindelijk gaat het om belangrijke zaken.
Er komt nog een laatste persoon binnen, lijkt een belangrijk iemand, en dan zijn we compleet.
Hij loopt rechtstreeks naar de president, begroet hem, en gaat naast hem zitten.
Even overleggen zij en na een hoofdknik neemt de secretaris het woord.

— Goedemiddag.
— Ik wil me eerst even tot onze gast richten die speciaal is uitgenodigd in verband met het kweken van ons voedsel.
— Beste mijnheer Caval, het doel waarvoor we u uitgenodigd hebben is een beetje gewijzigd, dat heeft u waarschijnlijk al gemerkt.
— Onze president Amta is nu ook aanwezig evenals president Toivo van ons buurland Harapan.
— Dus nu een hartelijk welkom voor onze zeer geëerde presidenten.
— Mijn naam is Mara en ik ben de secretaris van president Amta, mijn collega Umut is secretaris van president Toivo.
— De drankjes en wat knabbeltjes komen er aan en dan kunnen we beginnen.

Ik was wel een beetje verbaasd, dit had ik niet verwacht, een overleg met twee presidenten en hun secretarissen, dus met z’n vijven.
Toen ik de uitnodiging kreeg dacht ik meer in de richting van een technische commissie.
Maar om nu meteen op het hoogste niveau te gaan vergaderen, kennelijk was er iets belangrijks te bespreken.
We zullen wel zien.

 President Amta nam het woord.
— Ja, mijnheer Caval, u bent misschien een beetje verbaasd maar het wordt vanzelf wel duidelijk.
— Met mijn collega, president Toivo heb ik gelukkig een uitstekende relatie.
— Die goede verstandhouding komt op dit moment erg goed van pas.

President Toivo nam het over.
— Ja, daar ben ik blij mee.
— Momenteel is de situatie zeer spannend.
— Er loopt een rivier tussen onze beide landen en die voorziet de land- en tuinbouwers in onze beide landen van het nodige water.
— Maar, de regenval is de afgelopen tijd aan het verminderen en daardoor is er ook minder in de rivier.
— Onze beide landen kampen daardoor allebei met een langzaam steeds ernstiger wordend water tekort.

President Amta ging verder.
— De rivier is in feite de scheidslijn tussen onze twee landen, aan de zuid- oost- en westkant is de oceaan die op sommige plaatsen behoorlijk diep is.
— De droogte betekent dat we, als het zich voortzet, geleidelijk aan rekening moeten houden met voedsel tekorten.
— Op dit moment redden we het nog maar we zoeken naar een uitweg.
— Toen we hoorden van deze afspraak, met u als deskundige, besloten we deze mogelijkheid aan te pakken.
— Wat vind u ervan ?

Even was ik een beetje van mijn stuk gebracht.
Dit is iets heel anders dan ik verwacht had toen ik op het vliegtuig stapte.
— Mag ik wat vragen ?
— Ja natuurlijk, ga uw gang.
— Ik liep, voordat ik hier kwam, door een aantal straten en een groot plein.
— De mensen waren vrolijk en vriendelijk en hielpen mij om de weg te vinden.
— Ook kreeg ik het idee dat de mensen zich klaarmaakten voor feestelijkheden.
— Wat wordt er gevierd ?

Presidenten Amta en Toivo keken elkaar aan alsof ze deze vraag niet verwacht hadden, Amta begon.
— Enige tijd geleden was het spannend.
— We stonden op het punt om een aantal aftakkingen af te sluiten en daardoor zouden enkele gebieden zwaar getroffen worden door droogte en tekorten.
— We kregen eigenlijk een beetje ruzie met elkaar.
— Dat werd bovendien nog gestimuleerd door een aantal mensen in de departementen van ons beider landen.
— Later bleken die contacten te hebben met de wapenlobby die escalatie wilden stimuleren.
— Hun gretige ogen zagen het geld al binnenstromen.
— Gelukkig zijn we tijdig tot inkeer gekomen, ook door de hulp van een aantal anderen.

Toivo ging nu verder.
— De mensen in onze landen zagen de dreiging eerst steeds ernstiger worden.
— Er heerste angst.
— Toen besloten we om een openbaar overleg met de bevolking te organiseren, Amta deed gelukkig ook hetzelfde.
— De lobbyisten zijn uit hun ambt gezet.
— Sindsdien zijn wij als presidenten, samen met onze bevolking, heel dicht bij elkaar gekomen.
— Als reactie daarop besloot de bevolking om een feest, een verbroederingsfeest, te gaan vieren.

Ik had al die tijd bijna ademloos zitten luisteren en besloot om, al wat ik kon, in te zetten om deze prachtige landen en hun bewoners te helpen.
In mijn uitvindershoofd begonnen zich al mogelijkheden te ontwikkelen die daaraan zouden kunnen bijdragen.

Voorzichtig enthousiast formuleerde ik mijn antwoord.
— Geachte Presidenten Amta en Toivo en secretarissen Mara en Umut.
— Ik heb het gehoord en begrepen.
— Veel werk moet er gebeuren en mogelijk zal niet alles even soepel gaan.
— Zojuist heb ik besloten om daar, naar vermogen, aan mee te werken.
— Dus, laten we de mouwen oprollen en beginnen.

De vergadering verliep met een hartelijk afscheid.
De volgende meeting begint een dag later met het bijeenroepen van de deskundigen, we gaan er tegenaan.