Meest recent: Onze Mooie Wereld (13)

Eerlijk duurt het langst – (6)


Eerlijk ! ….. Eerlijk ?

Vandaag deed ik het rustig aan.
Een wandeling in volstrekte afzondering, in de rust van de natuur was datgene waar ik behoefte aan had.
Het was mooi weer, ik deed een paar stevige stappers aan en een lekker windjack met een goede trui daaronder.
Ja, ik ging naar Washingtown, lag een beetje aan de kust, wat duinlandschap, wat bebossing en een  heerlijk strand.
Deze plaats is een beetje mijn favoriet en ik heb daar ook al eerder over geschreven in mijn verhaal over “Natuur en Politiek, Vriend of Vijand”.
Dus ik ging me klaar maken voor mijn verblijf in de natuur.
Mijn rugzak inpakken, thermosfles met koffie, boterhammetje met kaas en natuurlijk iets wat een schrijver altijd bij zich heeft, pen en papier met natuurlijk ook de modernere varianten.
En, niet te vergeten, mijn wandelschoenen waarmee ik door los zand maar ook in bagger mijn pad kan vervolgen.
Toen, op weg !

Zonder oponthoud kwam ik er aan.
Het was niet erg druk, een klein briesje en een mooi zonnetje.
Ik besloot met het strand te beginnen, helemaal tegen de duinenrand aan.
De wind kwam vanaf het land en daardoor was het, tegen de duinrand, heerlijk toeven.
Meer mensen hadden duidelijk hetzelfde idee gekregen en het was zelfs gezellig met verschillende buren op praat en hoor afstand.
Het was heerlijk om naar wandelende mensen, spelende kinderen te kijken.
Enorme kuilen werden gegraven en kastelen opgebouwd om straks in het wassende water weer heel snel te verdwijnen.
Het geluid van de monotone golfslag zorgde er ook voor dat de gedachten in je hoofd tot rust kwamen, heerlijk, bijna slaperig.
Zo zat en lag ik daar een tijdje te genieten van alles om me heen, maar er kwam weer een moment dat ik de duinen in wilde, voor de echte stilte.

Ik pakte mijn spullen bij elkaar en ging op stap en beklom het duin achter mij voor het begin van de wandeling.
Bovenop het duin aangekomen keek ik nog even om naar het schitterende strand en het eindeloze golvende water, wat mooi !
Nu heerlijk, struinen door de duinen, bergje op bergje af, door mooie duinpannen en af en toe grote hoeveelheden bloeiende duindoorn.
Wel oppassen met hun scherpe stekels maar ik was er al vaker geweest.
Ja, daar was mijn stekkie, een diepe duinpan met ook hellingen van zand waar je heerlijk kon liggen mijmeren.
Meteen wist ik waar ik mij spullen neer moest leggen, ik was daar al zo vaak geweest, ook vroeger met mijn vriendjes.
En natuurlijk, ik legde mij neer in het warme zand en genoot van die herinneringen.
Heerlijk, ogen dicht, warm zonnetje, warm zand, licht briesje, het zachte geruis van het gras, ik zou dit eindeloos vol kunnen houden.

Mijn telefoon ging.
Ik nam hem op, eigenlijk een beetje gestoord, maar dat ben ik toch wel gewend.
Op het scherm zag ik een code, ik wist genoeg.
Nog even sloot ik mijn ogen maar het was belangrijk.
Al snel pakte ik toch mijn computer, logde in en activeerde de applicatie van het WJF.
Nadat ik de ontvangen code had ingetoetst, wat uiteraard ook met de camera mogelijk was, ontving ik het bericht en wist wat me te wachten stond dus ik stuurde een korte bevestiging.

Ja, niet iedereen weet natuurlijk wat het WJF is en daarom schrijf ik nu, terwijl ik heerlijk in mijn duinpannetje lig, de uitleg hiervan.
Maar eerst een cappu ….. oh nee, mijn thermosfles, gewone koffie.
Ja, dit is toch heel wat anders dan mijn vertrouwde bakkie !
Maar goed.
Ongeveer een jaar geleden, toen was corona ongeveer een jaar aan de gang (we weten nu beter!) zagen we hoe het WCF (World Criminal Forum) langzaam steeds meer invloed kreeg, maar in feite was dat ook al langer aan de gang.
Wij, ik en nog een paar mensen die ik niet ga noemen, en die ik zelfs niet kan noemen omdat ik hun namen niet ken, besloten om te proberen daar iets aan te doen.
Onafhankelijk van elkaar deden wij onderzoek naar de wijze waarop die criminele circuits ontstonden en zich verder uitbouwden, kennelijk zonder mogelijkheden om ze te stoppen.
Op een gegeven moment kwamen we gezamenlijk tot een soort gelijkluidende conclusie en toen besloten wij om dat op een unieke manier aan te pakken, zodanig dat de criminaliteit daar geen, of nauwelijks, vat op kon krijgen.
Wij hebben toen het WJF, het “World Justice Forum”, opgericht.
Dat jullie daar waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben geeft al aan hoe moeilijk het te vinden is.
Daarom hebben wij, en dat is vooral belangrijk voor diegenen die het nodig hebben, na nog meer uitgebreide extra beveiligingsmaatregelen, besloten om tot publicatie over te gaan.

Zo, nu neem ik eerst nog een boterhammetje en een bakkie, anders komt er niets van.

Wat heeft ons, afzonderlijke, gestudeer opgeleverd ?
We kenden en kennen elkaar niet en toch ……..
Het bleek dat wij tot praktisch dezelfde conclusies kwamen, dus onafhankelijk van elkaar !
Om er een paar te noemen:
     – Het is ontzettend moeilijk om erachter te komen dat gegevens juist zijn.
     – Ook is het nagenoeg onmogelijk om te weten te komen of de bron van de gegevens betrouwbaar is.
     – Daarnaast is het voor eerlijke en betrouwbare mensen en hun familieleden soms riskant om tegenover een crimineel, in aanwezigheid daarvan, de waarheid te vertellen en of vol te houden.

Dit zijn een paar voorbeelden maar er was veel meer aan de hand.
In de bestaande wereld met al haar mogelijkheden en onmogelijkheden (b)leek een oplossing niet of nauwelijks te realiseren en daarom hebben wij er, met elkaar een gevonden, die ook onszelf beschermde.
Nu ben ik diegene die, na overleg met de anderen, overgaat tot publicatie omdat wij het belangrijk vinden om het ook aan anderen ter beschikking te stellen.

Even heel kort.
Het systeem is een ultra veilig systeem, zelfs ik kan er niet zomaar iets aan doen.
Dit kan door mensen, anoniem, gebruikt worden om meldingen te doen.

Volgende keer meer.
Groet.


Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *