Meest recent: Onze Mooie Wereld (13)

Eerlijk duurt het langst – (1)


De Ontmoeting !

Mijn afspraak voor vandaag was op een comfortabele plaats, vlakbij een station.
Dus, even een plaats gereserveerd en dan straks lekker zittend en lezend naar mijn bestemming.
Eerst nog even mijn fruitontbijtje en dan kon ik gaan.
Op het nieuws hoorde ik iets over wat trammelant met de president en het presidium maar dat zou ik later in de trein op mijn pad wel zo gemakkelijk lezen.
Nu nog mijn gebruikelijke cappuccino en dan gaan.

Ook hier was het station goed bereikbaar dus na een kort wandelingetje was ik op het station.
Snel daarna ging ik lezend in het verhaal op de pad, op weg naar mijn afspraak.
Er was inderdaad iets goed mis in het parlement.
Het leek rechtstreeks de kant van een stevige crisis op te gaan.
Gelukkig waren er ook leuke dingen en bovendien, als je naar buiten keek, zag je de schoonheid in velerlei variaties.
Nu eens prachtige natuurpark, dan weer een mooi boerenlandschap met akkers, koeien en de daarbij behorende boerderijen waarvan sommigen al tientallen, misschien honderden jaren, dienst deden.
En niet te vergeten, al die plaatsen, groot en klein, met enorme variaties in bouwstijl.
Eigenlijk is dat genieten van het voortgaande landschap veel indrukwekkender dan wat de pad te bieden heeft.

Dat alles gecreëerd door miljoenen hardwerkende mensen in al die jaren dat we de planeet al bewonen.
Helaas lijkt het er steeds meer op dat het brute optreden van het grootkapitaal ook dat in geld wil omzetten.
Natuurlijk is dat een vrij primitieve gedachte, behorende bij mensen, generaties, waarvan de ontwikkeling/evolutie minstens vijfhonderd jaar lijkt te hebben stilgestaan.

De trein begon af te remmen, ik was bijna bij mijn afspraak aangekomen.
Ik maakte me klaar om uit te stappen, pakte mijn pad in, nam mijn jas van het haakje en liep alvast naar de deur.
Al snel liep ik buiten, heerlijk in het zonnetje, naar mijn bestemming.
Vriendelijke mensen, af en toe groetend, sommigen met een mondkapje en soms wat angstige ogen voor de grote besmetting, maar de meesten leken er helemaal klaar mee te zijn.
Ja, toch triest, hoe mensen beïnvloed kunnen worden door dat soort massale, politieke en media, promotie van iets meer dan een griep.
Dan loop je op een voetpad van minder dan een meter breed en komt een tegenligger je tegemoet, bijna door het struikgewas ernaast vanwege de anderhalve meter, notabene buiten !
Maar ik genoot van het weer.

Niet lang daarna kwam ik bij het bedrijf, laboratorium, waar ik moest zijn.
Ik was keurig op tijd, ja de treinen reden weer behoorlijk op schema, en binnen stond mijn gastheer al te wachten.
— Hallo Jac, dat is lang geleden !
— Hi Ludo, ja, zo gaat het maar al te vaak, leuk dat je belde.
— Wil je dat ik een slabbetje omdoe ?
— Haha, nee, nu nog niet, straks wel, maar dan is het ook echt nuttig.
— Ja, ik zag op een gegeven moment, dat je aan het schrijven was.
— Jouw stijl pakte me onmiddellijk, zoals vroeger ook het geval, en ik dacht, kom, laten we eens een afspraak maken.
Ik lachte naar hem en het duurde niet lang tot allerlei gemeenschappelijke jeugdherinneringen ter sprake kwamen.
Het was alsof dat gisteren was in plaats van bijna een heel mensenleven geleden.  
— Jac, jij schrijft over veel perikelen in de huidige maatschappij waaronder ook de covid ontwikkelingen.
— Het leek me een goed idee om eens precies te laten zien hoe een pcr-test werkt en wij hebben daar veel kennis en ervaring mee.
— Dat kun jij dan weer gebruiken, op jouw manier, in je verhalen.
— En ik hoop dat ik je wat vaker zie, je kunt altijd langskomen voor een bak koffie.
— Liever een cappuccino !
We schaterden het uit.
Het voelde goed.
— Kom, we nemen eerst een bakkie op mijn kantoor en daarna moet je een mondkapje op, en dat niet alleen, we pakken je helemaal in.
De cappu smaakte me weer prima en het forse knabbeltje erbij, een Bossche Bol, liet ik me ook goed smaken.
Daarna was het tijd voor mijn pcr-experience.

We gingen het laboratorium gedeelte binnen.
Meteen stonden we in de ruimte waar je allerlei zaken moest aantrekken, van plastic hoezen over de schoenen, broek, jas, plastic kapsel, ja, het slabbetje en verdere gezichtsbescherming.
Als maanmannetjes stonden we nu klaar om de schone ruimtes binnen te gaan.
Gelukkig wist Ludo de weg, was ook wel te verwachten.

Het betreffende deel van het laboratorium zag er voor mij precies uit alsof ik in een ziekenhuis was.
Allerlei apparatuur, rekjes met potjes, pannetjes, gereedschappen enzovoort, indrukwekkend maar ik begreep er niets van.
Ludo begon met het uitleggen van een aantal zaken en langzaamaan kreeg ik een beter idee van wat er gaande was.
Toen stelde Ludo voor om een testsample te nemen, zowel van hemzelf als van mij, gewoon van het wangslijmvlies met behulp van een wattenstaafje.
Vervolgens werd het proces in gang gezet.
Wattenstaafje, even tegen de binnenkant van de wang bewegen, in het buisje met vloeistof plaatsen en dat geheel moest de computergestuurde machine in.
Uiteraard, een etiketje opgeplakt.
We deden er nog een paar in, die op verschillende manieren zouden worden behandeld.
Het proces werd gestart en we konden het zo af en toe fysiek volgen.
Mechanische handjes haalden het op en plaatsten het in een volgend apparaat.
Het was relatief rustig met het aantal samples van ons.
— Kijk Jac, hier is de grote schoonmaak, daar gaat het naar de feitelijke polymerase, en daar komt het uiteindelijk weer uit in de vorm van grafieken, plaatjes en cijfers.
— Even tijd voor een slokje en daarna is het, voor ons, klaar.

We namen onze korte pauze waarin Ludo duidelijk maakte hoe het werkte, welke fasen er waren en wat de cijfers, plaatjes en grafieken aan konden geven.
Het begon me steeds duidelijker te worden hoe complex de testen waren en hoe belangrijk de uiterst precieze behandeling van de samples was.

Tot zover voor dit moment.
In een volgend hoofdstuk gaan we verder.
 

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *