Meest recent: Onze Mooie Wereld (13)

De Goden (4)


Weer een stap verder !

Na mijn gesprek met Zoey was ik toch een paar dagen lichtelijk van slag.
Dat is vaker het geval als je ineens tot de conclusie moet komen dat dromen gewoon dromen zijn die in de realiteit moeilijker te verwezenlijken kunnen zijn.
Dat is vooral als het mens en maatschappij betreft.
Je wenst voor iedereen het beste en dan blijken er toch figuren rond te lopen die zichzelf alles en de anderen niets gunnen, en dan ook letterlijk NIETS.
En, met dat nadenken over onze maatschappij, begon er iets, een idee, vorm te krijgen.
Ik besloot daar iets mee te doen.

Twee dagen later zat ik in de tram, waar ik naartoe ging was parkeren moeilijk, en deze bracht mij naar het centrum.
Eenmaal uitgestapt liep ik naar mijn favoriete café voor mijn gebruikelijke cappuccino, zij controleerden mij gelukkig nooit op de onzin-QR die ik natuurlijk niet had, dat is het voordeel van de trouwe vaste klant.
Aan tafel, terwijl ik een slokje nam, keek ik nog even naar het programma en besloot om over een klein halfuurtje op te stappen.
Dus bestelde ik even later nog een cappuccino met een knabbeltje.
Toen het zover was had ik ook genoeg van het programma gezien en stapte ik op na een laatste groet naar de mensen achter de bar.

Een paar straten verder bereikte ik mijn doel: het parlement.
Mooie oude gebouwen, goed onderhouden, om trots op te zijn.
Maar, er gebeuren zaken waar ik minder trots op ben.
Ik liet mijn perskaart zien, ook daar kenden ze mij, als journalist heb je ook wel wat voordelen, deed mijn slabbetje voor mijn mond en ging naar binnen.
Al vaker had ik hier rondgelopen maar nu ging ik rechtstreeks naar de publieke tribune van het parlement.
Zo meteen ging de discussie een aanvang nemen over weer een aantal maatregelen die genomen moesten worden ter bestrijding van de pandemie.
Het was nog niet begonnen dus nam ik mijn aantekeningen nog even door.

Een kwartiertje later dan volgens de planning stond aangegeven kwamen de voorzitter en parlementsleden binnen, kennelijk hadden ze de nodige moeite met de voorstellen.
Toen iedereen de eigen plaats weer had gevonden opende de voorzitter de vergadering.
Ik liet mijn blik gaan over de parlementariërs en opeens zag ik ……. hoe heette ze ook al weer ?
Even moest ik nadenken ……… oh ja, Alexa.
In een flits zag ik dat ze ook mij gezien had.
Haar moest ik beslist spreken !

De discussie over de maatregelen barstte in alle hevigheid los.
Over afstand houden, mondkapjes, testen en nog veel meer.
Het was duidelijk te merken dat er veel tegenstand was vooral ook omdat van veel maatregelen de werking, op zijn zachtst gezegd, twijfelachtig was.
Toen kwam er, het voor mij meest interessante onderwerp, aan de orde : de behandeling van het virus.
Ik luisterde aandachtig en met steeds meer ontzetting.
Het medicijn, een van de medicijnen die Luke mij eerder had laten zien, werd verboden en er moest, verplicht, een andere weg worden gekozen, natuurlijk alleen de door de overheid gepromote.
Er was meteen veel oppositie en ook Alexa was van de partij.
Wat ik haar hoorde zeggen, en ze was heel fel, dat was eigenlijk hetzelfde wat Luke ook gezegd had.
Ik was meteen boos op diegenen die dat voorstelden.
Hoe kon het dat een goed werkend medicijn verboden werd, liet hun grijze massa het afweten of ……?
Ineens kwam dat beeld weer in mij op.
Die vergadering van Jace en al die ja-knikkers daarbij.
Ik zag het weer helemaal voor mij.
Alexa keek naar mij op de publieke tribune, ik gaf een seintje en ze begreep het.
Na de discussie zou ik haar ontmoeten.

Toen het eindelijk afgelopen was verliet ik de tribune en trof Alexa in de hal.
— Hoi Alexa, dat is lang geleden, ik wist niet dat je inmiddels hier je roeping hebt gevonden.
— Ja Jac, dat is al een tijdje geleden, maar ik zie regelmatig de resultaten van je onderzoeken en ben daar heel blij mee.
— Veel mensen beseffen niet wat er werkelijk aan de hand is.
— Kom mee, ik heb een vergaderruimte gereserveerd.

Toen we daar zaten werd er vrijwel meteen cappuccino gebracht met een knabbeltje.
— Wat een service Alexa, ik was er echt aan toe na die discussie.
— Wij zorgen goed voor onze gasten en ik wist het nog van die cappuccino.
Ik vond het leuk om haar weer te zien, we hadden elkaar vast veel te vertellen.
Zij dacht er klaarblijkelijk hetzelfde over.

— Jac, ik lees je verhalen dus heb ik ook dat stuk over Jace en die vergadering gezien.
— Die Jace heeft hier een groep bijeengebracht die als doel heeft om hier regionaal een bestuur op te zetten op basis van de voorstellen van een internationaal bekende groep.
— Jij kent die wereldwijd bekende groep beslist wel, het is het WCF.
— Die groep heeft de eis gelanceerd en eindeloze procedures gevolgd om het medicijn, dat al tientallen jaren lang zeer goed werkend is en was, en door zelfs de hoogste instanties was goedgekeurd, nu te verbieden.
— In veel landen wordt en werd dat medicijn toegepast tegen een aantal kwalen en met veel succes.
— Juist in die landen, waar ze het regelmatig, soms wekelijks, gebruiken, blijkt het ook uitstekend te werken tegen de pandemie en hebben ze weinig last van die ziekte, dit in schrille tegenstelling tot onze aanpak.
— Het WCF is fel gekant tegen het medicijn !
 
Nu werd het voor mij veel duidelijker.
WCF staat voor het  “World Chemo Forum”.
Het behartigt de belangen van de chemie en dat zijn bedrijven die allerlei chemisch substanties maken voor een veelheid van toepassingen zoals bijvoorbeeld bestrijdingsmiddelen in de landbouw maar ook voor medicijnen en nog vele anderen.  
In onze journalistieke omgeving duiden we het vaak aan als :   WCF  =  “World Criminal Forum”.
En ja, het blijkt vaak te kloppen.
Trouwens de term  “World”  suggereert dat het een belangrijke  “wereld instantie” is, maar het is gewoon een organisatie voor de promotie van bepaalde zaken en gefinancierd met, onder anderen, ook privé kapitaal, dus eigenlijk een normaal bedrijf.
Hoewel, normaal ??

— Jac, heb je er bezwaar tegen als ik je bij een aantal mensen van het WCF introduceer ?
— Wees niet bang, ze zijn minstens even kritisch als jij.
— Wij vormen daar een soort tegenkracht.

Ik was meteen enthousiast, die kansen krijg je niet zo gemakkelijk.
Kennelijk moest dat gebeuren, was dat weer een deel van mijn levens opdracht. 

— Alexa, ik ben zo blij met je voorstel en natuurlijk mag je mij introduceren, waar je ook wilt, ik heb alle vertrouwen in je.

Met veel warmte namen we een tijdelijk afscheid.
Het komt goed, zoals altijd.
Mijn volgende opdracht stond dus al klaar.


Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *