De Manager en de Armoede

De Wandeling.

Het was een prachtige dag.
Voor mijn werk moest ik hier zijn en ik vond het best spannend.
De stad was groot en indrukwekkend en … vooral ook heel druk.

Morgen had ik mijn afspraak en, zoals ik vrijwel altijd deed, besloot ik de rest van mijn dag buiten door te brengen, lopend tussen alle mensen en genietend van de bijzondere dingen die ik tegenkwam.
Hier gebouwen, hoog en kaarsrecht, zonder enige vorm van creativiteit en dan weer andere, klein en met een overdaad aan details waarbij je je afvraagt hoe enorm veel aandacht er geweest moest zijn om dit te maken.

De contrasten waren steeds weer overweldigend.
Die kleine gebouwen, met het oog voor die vele details, laten ons duidelijk zien hoe armoedig die betonnen kolossen, blokkendozen, eigenlijk zijn.
Ik zou haast zeggen dat je daar geen architect voor nodig hebt, alleen een kleuter met een uitgebreide blokkendoos.
Maar enkele van die moderne gebouwen laten ook weer een onvermoede creativiteit zien, hoewel van een heel andere orde.

Daar kun je een bouwKUNST zien die je, op een andere wijze, laat genieten van de mogelijkheden van de hedendaagse techniek.
Bouwwerken waarvan je niet begrijpt hoe ze kunnen blijven staan.

Weer andere gebouwen die spelen met je optische waarneming en waarbij je met de grootste moeite doorhebt wat recht is en wat krom, wat scheef is, verticaal of horizontaal, die een beetje spelen met de illusie.

Het is heerlijk om zo te lopen, niets te plannen, het gewoon laten komen zoals het bedoeld is zeg ik altijd.
Je weet nooit waar je terecht komt, altijd verrassingen en nooit de toeristisch route.
Parken, waterpartijen, kerken, bruggen en … leuke restaurants ontdek je spontaan …. en …..

Tijd voor een cappuccino.

Terwijl ik geniet van dit heerlijke drankje raak ik in gesprek met zomaar iemand anders, aan een andere tafel.
Het was zodanig dat het mij intrigeerde, dus besloot ik, met mijn cappuccino te verhuizen naar die andere plek.
Dit was niet helemaal wat de ober wenste want ja, iedere tafel heeft een nummer, daaraan zit ook de rekening gekoppeld.

Maar goed, na wat vijven en zessen werd het toch toegestaan.

Zij bleek een zeer betrokken onderwijzeres te zijn die les gaf aan jonge kinderen van pakweg zeven of acht jaar.
Hele verhalen volgden over hoe kinderen perfect konden samenwerken en het volgende moment elkaar de tent uitvochten.
Vaak ook heel creatief met allerlei situaties omgingen en dan weer heel star de eigen ideeën volgden.
Ademloos luisterde ik en bestelde nog maar een cappuccino en zij wilde wel een kruidenthee.

Zo ging het, gezellig, nog een tijdje door en op een gegeven moment gaf ze mij het idee om eens op mijn gemak, te gaan kijken tijdens het speelkwartier van een school.
Nieuwsgierig als ik ben vond ik dat meteen een goed idee, ik bedankte haar voor het aangename gezelschap en ging weer mijns weegs, uiteraard na betaling van de iets hogere rekening.

Ik liep een stukje verder en plotseling hoorde ik iets.
Juist ja, het zal niet waar wezen, kinderen.
Dat kon ook bijna niet anders na al die verhalen.
Een paar straten verder trof ik inderdaad een school en kinderen die enthousiast speelden.
Verbaasd bleef ik kijken en inderdaad, wat ik zojuist gehoord had klopte precies.

Kijk uit !
Een bal kwam met volle snelheid op mij af.
Gelukkig had ik op de lokale voetbal vereniging gevoetbald dus ik kon hem nog net keurig terug spelen.
Onmiddellijk kreeg ik een uiterst positieve beoordeling van de kinderen die eerst vol verwachting hadden staan kijken hoe de bal mij vol op mijn neus zou raken.
Maar, nu was ik meteen hun favoriet.
En regelmatig kwam er weer een bal mijn kant op.

Ook de ouders waren diep onder de indruk van mijn fenomenale prestaties en begonnen met mij te praten.
Op een gegeven moment vroegen ze mij wat ik daar deed.
Toen ik het verhaal vertelde van de cappuccino en de kruidenthee begon iemand onbedaarlijk te bulderen van het lachen.
Ik keek hem verbaasd aan, niet wetende wat ik verkeerd gedaan had.
…. Ha, ha, dat is vast juffrouw Sylvia geweest.

Er werd in handen geklapt.
…. Nee, nee, niet iedere keer die meneer plagen en het is nu tijd om weer met de lessen te beginnen.
Ik herkende die stem ergens van ….. o ja….. dat moest dan die Sylvia zijn.
De man, die zojuist bijna omgevallen was van het lachen, keek me veelbetekenend aan en knikte.
Als antwoord, dat ik het ook begreep, schonk ik hem een vriendelijke glimlach.

De kinderen hadden zich inmiddels in keurige rijtjes opgesteld en begonnen naar binnen te marcheren.
Ik was nog met een van mijn buren aan het praten toen een vriendelijke stem, vlak achter mij, zich verontschuldigde voor het gedrag van de kinderen.
Meteen draaide ik mij om en toen was daar die wederzijdse blik van herkenning.
Dit was nou juffrouw Sylvia, waarmee ik kortgeleden nog een lekkere cappuccino had gedronken.  
Ze glimlachte naar mij en ging toen weer naar haar kinderen, mij verbaasd en warm achterlatend.

Kort daarna groette ik de anderen en ging weer verder met mijn eigen kleine ontdekkingsreis in deze immense stad.

Vergaderen.

De volgende morgen, na die fijne enerverende dag van gisteren, was ik al vroeg op.
Wassen, scheren en ontbijten behoort ook bij de reiziger tot de standaard procedures en leveren over het algemeen geen problemen op tenzij je de tandpasta vergeten bent of het scheerapparaat ontladen blijkt te zijn.

Gelukkig, meestal gaat het goed.

Vandaag was ook de dag van de eerste vergadering en ik ben altijd vrij duidelijk, een vergadering met mij duurt maximaal anderhalf uur.
Dat kan ik mij permitteren.
De eerste keer vinden medewerkers het leuk om met mij te vergaderen en ze proberen dan om die ervaring zo lang mogelijk te laten duren.
Helaas voor hen, dat zo persoonlijke geluk is na anderhalf uur echt afgelopen.

Bovendien had ik andere plannen ……. !

Op mijn hotelkamer trok ik mijn sportieve kleding en schoeisel weer aan, voor mij is dat spijkerbroek en iets minder nette schoenen, en trok mijn plan om op ongeveer dezelfde tijd weer van die fantastische cappuccino te gaan genieten en stiekem hoopte ik ook dat ik weer een kruidenthee kon bestellen.

Eenmaal buiten dacht ik, net als gisteren, weer van alle bijzondere zaken te gaan genieten, net als gisteren.
Helaas, er was iets in mijn hoofd waardoor het wat moeizamer ging dan eerder het geval was.
Eigenlijk wilde ik maar één ding, dat was, zo snel mogelijk naar de cappuccino, of was het ……
De mooie gebouwen, ik zag ze wel maar eigenlijk zag ik ze niet.
Ook de betonnen kleuterblokkendozen verloren mijn interesse.
Maar uiteindelijk, na lang rekken en vaak horloge kijken kwam ik toch bij de cappuccino aan.

Ik keek rond maar niets !

Nogmaals, ook naar de ingang en uitgang, weer niets.

Toch maar een cappuccino besteld.
Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd.
Misschien was ze ziek geworden …… tegenwoordig was corona in de mode.
Nog maar een cappuccino !

Rondkijken … niets !

Een lichte vorm van wanhoop maakte zich van mij meester.
Er was nog maar één mogelijkheid om het op te helderen, naar het schoolplein.

Het schoolplein was leeg en verlaten.
Snel keek ik op m’n horloge …. O gelukkig, het speelkwartier was nog niet begonnen.
…. Hée, ben je er ook weer, onze voetballer.
…. O hallo, leuk dat ik je weer zie, ja we hebben gisteren nog wat afgekletst.
…. Ja, jij ook met je cappuccino en juffrouw Sylvia, ik weet het nog goed, ja de kinderen waren meteen dol op je !

De deuren van de school gingen met veel kabaal open en een joelende menigte stroomde naar buiten.
Voordat ik het goed en wel in de gaten had vloog er weer een bal in mijn richting.
In een reflex stuurde ik ook die weer de goede kant op.
Een van de kinderen kwam naar me toe en vroeg of ik hen wat speciaals kon leren met de bal.
En, voordat ik het goed en wel doorhad wat er gebeurde, was ik helemaal betrokken bij het spel met de kinderen.
Ik genoot !

…. Kinderen, het is tijd, we gaan weer beginnen en bedank die meneer voor het voetballen.
Enthousiast bedankten de kinderen met veel lawaai maar er was iets niet goed.
Ik liep terug naar het hekwerk.
…. Jij kunt goed voetballen zag ik !
…. Ja, ik heb in een voetbal elftal gespeeld, vroeger toen ik nog heel jong was.
…. Maar is juffrouw …. Verder kwam hij niet …

…. Oh Sylvia ….. denk er om, geen geintjes, zij is de favoriet van alle kinderen hier en van de hele wijk !
…. Nee, nee, wat denk je ? Ik ben honderddrie jaar oud !
…. Ja, ja, ik honderdtachtig !!
Samen schoten we in de lach.
…. Nee, Sylvia werkt twee dagen op deze school, twee dagen op een andere en dan nog een dag op weer een andere plaats.
…. Ze heeft het erg druk maar ik zal zorgen dat ze morgen weer kruidenthee met je drinkt.
Toen ik dat hoorde waren alle zorgen op slag vergeten en voelde ik me ineens weer goed.
Ik bedankte de honderd tachtig jarige !

…. Hée oudje, ik zie je morgen weer !

…. Nou, wacht maar tot je net zo oud bent als ik.

We schoten samen in de lach.

Met muziek in zijn hart ging ik weer op pad.

Onder de indruk.

Vannacht heb ik heerlijk geslapen en ook mijn schoonmaakacties (wassen, scheren, enz.) verliepen vlekkeloos.
Ik kon me dan ook in een opperbeste stemming melden bij het hotel ontbijt.
Grapefruitsap is een verfrissende start gevolgd door een croissantje met kaas, een zachtgekookt ei en daarna een fruityoghurtje.
Als afsluiting natuurlijk mijn trouwe cappuccino hoewel die machines nog steeds niet de fijne kneepjes van het Italiaanse recept door hebben.

Fris ging ik mij vervolgens wijden aan mijn taak, de vergadering van hedenmorgen.
Wel hoopte ik dat ze hun zaken goed voorbereid hadden want meer dan anderhalf uur gaf ik ze niet.
En inderdaad, alles was klaar, zelfs de digitale documenten en de videoprojectie die alles veel gemakkelijker maakte.
Het ging zelfs zo goed dat we vijf minuten vóór tijd klaar waren.
Voor dit prachtige succes heb ik allen aan het einde natuurlijk een complimentje gegeven.

Nu klaar maken voor de volgende ontmoeting.

Vandaag trok ik iets mooiere kleren aan, misschien om een beetje indruk te maken, en mijn sneekers verving ik ook door mijn zwarte leren schoenen.
Toen ging ik weer aan de wandel, nu in een ander deel van deze grote stad.
Maar ik hield de tijd nauwlettend in de gaten want ik wilde geen seconde missen van de nieuwe ontmoeting.

Weer kwam ik langs de gebruikelijke overvloed aan gebouwen, mooie en veel meer andere die beslist geen onderscheiding hadden gekregen door hun volkomen gebrek aan creativiteit.
Hier kreeg ik langzaamaan de indruk dat het een mindere wijk was ten opzichte van de vorige.
De straten waren vuiler, minder opgeruimd en de huizen zagen er ook minder verzorgd uit.
Ook de peuterblokkendozen waren al lange tijd niet onderhouden en een verfje zou goed van pas kunnen  komen.

Het werd tijd voor de cappuccino !

Bijna ongemerkt verhoogde ik mijn tempo hoewel het niet de bedoeling was, ik had tijd genoeg ingepland.
Daardoor kwam ik ruim te vroeg bij het restaurant.
Ik keek rond …… geen Sylvia te bekennen.
Mijn horloge maakte mij duidelijk dat ik in record time hier naartoe gekomen was, ik moest duidelijk nog even wachten.

Om de tijd door te komen ging ik op mijn telefoon nog even door het verslag van de afgelopen vergadering en bestelde natuurlijk mijn cappuccino, de lekkere !
Een beetje gespannen keek ik te vaak op mijn horloge maar het was nog niet zover.

Totdat ….. Hee Hallo,
Het was Sylvia !
…. Ja, ik ben via een andere ingang gekomen, ik ben hier kind aan huis.
Gisteren was ik niet hier maar op een andere school.
…. Waarom werk je niet alle dagen op de school hier ?

…. Omdat ik vind dat die kinderen daar ook recht hebben op goed onderwijs en dat kan ik ze geven.
…. Hebben ze daar zelf geen docenten voor.
Ik zag dat de ogen van Sylvia vochtig werden.
…. Nee, niet voldoende, docenten aan die school worden slecht of helemaal niet betaald, er is daar gewoon geen geld voor.
…. Wordt jij daar wel betaald ?
Er viel een traan.
…. Nee, ik leef van het inkomen wat deze school mij geeft.
Ik was sprakeloos ….

…. Sylvia, wil je nog een kruidenthee ?
…. Ja graag.
Hierna gingen we nog uitgebreid in op het verschil in scholen, mogelijkheden voor onderwijs enz.
Datgene wat ik hoorde had ik nooit beseft, of in ieder geval niet op die duidelijke wijze gehoord en iets in mij begon te vragen wat ik eraan wilde of kon doen.
…. Mag ik die andere school ook eens zien ?
Ze schoot onmiddellijk in de lach.
…. Nee, niet in die kleren, haal ergens maar iets ouds en slobberigs vandaan.
…. Of wacht, ik regel wel wat, ik zorg dat het schoon is.
Ik zal het pakket in je hotel laten bezorgen.
Je wordt morgen tijdig opgehaald bij je hotel.

Ze ging daarna weer naar haar school toe en ik onderweg naar het speelkwartier.

Tijdens de wandeling, kort, naar de school, dacht ik steeds aan wat ze mij verteld had.
Op een bepaalde manier maakte ik mij zorgen.
Het kon toch niet zo zijn dat docenten niet of slecht betaald werden voor het uiterst belangrijke werk wat ze doen !
Ik was zo in gedachten verzonken dat ik bijna niet merkte dat ik bij het schoolplein aankwam totdat ik de stem van de honderdtachtig jarige weer hoorde.
…. Goeiemorgen honderddrie jarige, je bent weer vroeg, hoe was het ?
Ik schoot in de lach en begroette hem ook.
…. Je ziet er uit alsof je een slechtnieuws gesprek hebt gehad.
…. Eigenlijk heb ik dat ook een beetje.
Wat Sylvia mij vertelde heeft mij behoorlijk geraakt.

Voordat ik verder kon gaan was er een gejoel en moest ik reageren op de bal die recht op mij af kwam.

Binnen de kortste keren was ik weer enthousiast lid van het jeugdige voetbalteam.
Vanuit de verte keek juffrouw Sylvia toe.

Toen het speelkwartier, ook voor mij, voorbij was gingen de kinderen weer naar binnen en ik naar de honderdtachtig jarige.
…. Mag ik vragen wie je bent ?

…. Ja natuurlijk, ik ben de vader van Sylvia en ik werk ook op deze school als conciërge.
…. Oh, vandaar !
En ik vertelde kort wat er gebeurd was en wie ik was.
…. Ga daar maar kijken en vorm je mening, ja, zij heeft het moeilijk maar wil daar persé iets aan doen.

Bij mij werd de drang ook steeds groter om iets te doen, het was niet fair, niet eerlijk, niet iets wat je kinderen toewenst, die moeten de mogelijkheid krijgen om een goed leven op te bouwen.

Tijdens de wandeling terug dacht ik daar steeds aan.
Wat zou de morgen brengen ?
 

Geschrokken.

Mijn nachtrust was niet zoals ik gewend was.
Regelmatig werd ik piekerend wakker om daarna weer met moeite in te slapen.
Het was een aaneenschakeling van hazenslaapjes.
’s-Morgens werd ik uiteindelijk vermoeid weer wakker en deed mijn noodzakelijke ritueel.
Ik was niet fit.
Een beetje suf en sloom begaf ik me naar het ontbijt.
Als eerste begon ik maar met de cappuccino en, ondanks dat het niet super was, knapte ik daar toch van op.
Daarna volgde ik weer de gebruikelijke gangen, muesli, eitje, croissant met kaas en mijn vruchtenyoghurtje.
Aanzienlijk opgeknapt en fitter ging ik mij klaarmaken voor de vergadering.

Keurig op tijd kwam ik er aan en was vastbesloten het ook dit keer goed te laten verlopen.
Wel zag ik af en toe wat vragende en soms ook bezorgde blikken maar ik liet alles doorgaan zoals verwacht werd.
Niets laten merken !

Maar toen ik tijdens de plaspauze in de spiegel keek werd het mij duidelijk waar die blikken vandaan kwamen.
Men zag mij anders, ik was inderdaad voorzien van wat stevige, donkere, wallen onder mijn ogen.
Ik was niet mijn normale ik.
Toen glimlachte ik wat bij de gedachte dat ik er straks in mijn nieuwe kloffie ook wat aangepaster uit zou zien !
De vergadering verliep weer zoals gepland en ik kon tevreden aan mijn volgende klus beginnen.

Bij de receptie hadden ze inmiddels mijn nieuwe kostuum ontvangen en met een wat bevreemde blik werd het aan mij overhandigd, ….. klaar voor omkleden !
Het was een hele ervaring om mijzelf in de spiegel te zien met mijn nieuwe outfit, mijn nieuwe oogopmaak versterkte en benadrukte het extra.
Ik ging met de lift naar beneden en toen ik daar uitkwam was er meteen iemand van de receptie die op mij afstapte.
…. Mijnheer, wilt u ….. hij stopte meteen toen hij mij herkende ….. oh, neem mij niet kwalijk, ik dacht ……
Het was een begrijpelijke reactie.
In een luxe hotel verwacht je dit niet.
Vervolgens, toen ik langs de receptie wilde lopen gaf een van de medewerkers een goed advies.
…. Mijnheer, …. uw haar !
Ik keek hem niet begrijpend aan.
Toen hield hij mij een spiegel voor en ik begreep het meteen, keurig kopje en kleding……
Hij gaf mij een tubetje met wat crème en maakte duidelijk dat ik mijn haar wat moest fatsoeneren, zodanig dat het bij mijn outfit paste.
Enkele seconden later zag het er al veel beter uit.

Buiten stond iemand mij op te wachten bij een vervoermiddel dat een beetje leek op een riksja.
De reis ging door wijken die allengs steeds minder werden totdat je je op het laatst ging afvragen hoe mensen daar konden leven.
De riksja stopte voor een oud, vervallen gebouw.
Ik dacht, laten we nu doorrijden naar de school, dan zijn we op tijd voor het speelkwartier.
Maar …. dit was de school.
De bestuurder gaf ik het geld voor de rit en een fooi.
Hij schrok en wilde mij een deel teruggeven, ik zei dat hij het mocht houden.
Blij als hij was begeleidde hij mij naar de ingang.
Juffrouw Sylvia was al gewaarschuwd en stond bij de deur te wachten in een duidelijk aangepaste outfit.
Ik glimlachte naar haar.

Het gebouw en alles wat zich daarin bevond maakte een trieste en desolate indruk.
Het zien van dit maakte je bepaald niet vrolijk.
Maar er was nog iets wat een deprimerende indruk maakte, waarom, dat was niet duidelijk.
…. Sylvia, waarom is dat daar opgehangen, het geeft mij een heel slecht gevoel.
…. De moeder van een van de kinderen is overleden en daarom kan het meisje geen lessen meer volgen en moet ze werken.
…. Dit is de herinnering aan haar, het kan ieder kind overkomen !
In de klas was het armoe troef maar de kinderen straalden een opgewektheid en enthousiasme uit dat ik er spontaan tranen van in m’n ogen kreeg.
Sylvia zag het en zei …. dat is de reden waarom ik dit doe.
…. Sylvia, wat is de oorzaak van die armoede hier ?
…. De mensen krijgen te weinig betaald om van te leven en dat betekent dat, als een van de ouders wegvalt, het kind daarvoor in de plaats komt en moet werken.
…. Wanneer is het speelkwartier ?
…. Dat hebben we hier niet !
…. Toch wil ik een kwartiertje met de kinderen voetballen.
…. Daar is hier geen ruimte voor !
…. Kom, ik laat de kinderen een liedje voor je zingen.
Ik ging mee en genoot van de spontaniteit van de kinderen en besloot op dat moment om iets voor hen te gaan doen.

Voordat ik wegging maakte ik met haar nog een afspraak voor cappuccino en haar kruidenthee.
Ik wilde beslist meer weten voordat ik domme dingen ging doen.

De man met de riksja stond nog te wachten en bracht mij comfortabel naar mijn hotel.
Ik betaalde hem weer, hetzelfde, hij wilde weer ….. maar begreep meteen dat het in orde was.

Het hotel binnenkomen gaf nog even wat strubbelingen totdat de man van de receptie mij weer herkende.

Aanpakken.

De zon scheen al door de ramen toen ik fris en fruitig wakker werd.
Mijn dag begon opperbest met de gebruikelijke activiteiten om er ook wat frisser uit te zien.
Van de mevrouw bij de receptie had ik een crèmepje gekregen dat ik onder mijn ogen moest smeren, dan zou ik er een stuk beter uitzien.
Gehoorzaam volgde ik haar advies op en inderdaad, het leek te werken.
Bij haar liet ik ook mijn reis met een aantal dagen verlengen en zelf stelde ik de thuisbasis hiervan op de hoogte, ze waren niet eens verrast, zoals vaker.
Ook het ontbijt liet ik me goed smaken, nu eerst een jus d’orange, gebakken ei met spekjes en brood, tropisch fruit en afsluiten met een verbazingwekkend lekkere cappuccino, ik had een opmerking geplaatst bij de vriendelijke chef-kok.

Nu klaar maken voor de vergadering, het zal ze verrassen !

Iedereen zat klaar.
Laptops, papier, schrijfgerei, alles was weer present.
De vergadering werd geopend en, zoals gewoonlijk, werd ik weer heerlijk formeel welkom geheten.
Natuurlijk bedankte ik op de bekende manier en ging vervolgens verder tot grote verbazing van de aanwezigen.
Dit waren ze niet gewend, eigenlijk zou nu de bespreking van de agenda volgen.
Ik stelde hen gerust.

…. Voor vandaag heb ik de volgende agenda vastgesteld:
…. Er is slechts één agendapunt en dat is het volgende:
…. Aan het einde van de komende anderhalf uur wil ik een lijst hebben met het overzicht van alle essentiële grondstoffen die we nodig hebben, hoeveel we ervan gebruiken, waar ze gekocht worden en de prijs per eenheid.
Het gaat dus uitsluitend over de substantiële hoeveelheden waarmee / waarvan wij onze producten maken.

Over een uur kom ik weer terug.
Tot straks.
Enkele van de aanwezigen keken mij met open mond na.

Buiten gekomen keek ik op mijn horloge, over een uur wilde ik terug zijn om de resultaten te bewonderen.
Inwendig grinnikte ik een beetje om de verbaasde blikken maar het mooiste moest nog komen.

Ik nam de kortste weg naar de speelplaats.
Als het goed was kwam ik op tijd voor het eerste speelkwartier en kon ik snel Sylvia om advies vragen.
Ik was ruim op tijd en trof haar vader.
…. Goedemorgen honderdtachtig jarige.
…. Ook goeiemorgen.

…. Sylvia zie ik nog niet dus vraag ik even aan jou.
Ik zoek een wagen met chauffeur maar beslist geen luxe, integendeel, misschien een soort jeep, en …. voor twee dagen, dus ook een overnachting erbij.
…. Oh, meer niet, trek dan ook je oude kleren aan dan zorg ik daarvoor.

…. Meen je dat ?

…. Ja, mijn kleinzoon zou daarvoor heel geschikt zijn, zeg maar hoe laat morgenochtend.
We bespraken nog een aantal zaken en waren het er snel over eens.
…. Groetjes aan Sylvia, ik zie haar vanmiddag.
…. Succes jonkie !

Grinnikend ging ik terug naar mijn vergadering.

Toen ik daar aankwam verbaasde ik mij over de chaos die ik daar veroorzaakt had.
Allerlei personeel liep daar in en uit, met en zonder papieren, telefoons en laptops.
Op tafel was tijdens de verhitte werkzaamheden ook een kop koffie omgevallen en daardoor veel a4-tjes keurig bruin papier (terecht, ik drink alleen cappuccino).
Ik werd opgemerkt en meteen kwam een van de aanwezigen naar mij toe.
…. Ja het lijkt hier een beetje hectisch maar we hebben alles onder controle.
Dat hoor ik natuurlijk wel vaker !

…. Hoe is de voortgang, hebben jullie al een lijst, in ieder geval van de grootste aankopen ?
…. Ja, daar zijn we mee begonnen, we zijn al aardig compleet !
Er werden een aantal papieren onder mijn neus geschoven.
Snel scande ik de documenten.
Niet overal stonden de leveranciers bij en ik gaf aan dat ik die beslist wilde hebben en de onderste 3 kun je schrappen, die hebben nauwelijks invloed.
Laat deze documenten maar hier.

Keurig op tijd kwam het nieuwe complete document bij me aan, ik was tevreden.
Iedereen bedankte ik voor de enorme prestatie en deelde mee dat ik de eerstkomende twee dagen niet op de vergaderingen aanwezig zou zijn.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik sommigen opgelucht ademhalen.
Ik verliet de vergadering om me voor te bereiden op mijn overleg met Sylvia.

Op mijn hotelkamer nam ik de resultaten door en trachtte uit te vinden waar de grondstoffen vervaardigd werden.
Dat viel niet mee omdat veel afgedekt was en daardoor bijna niet te achterhalen, goed dat ik morgen de jeep met goede chauffeur heb.

’s-Middags was het weer tijd voor het speelkwartier en voor het belangrijke overleg met juffrouw Sylvia.
Nadat ik mijn wandelschoenen had aangetrokken ging ik op weg.
Voor de gebouwen die ik onderweg tegenkwam had ik nauwelijks meer aandacht.
Mijn pad voerde rechtstreeks naar het restaurant voor mijn gebruikelijke cappuccino.
Wonderbaarlijk genoeg zat Sylvia daar al en nipte, ja, van de kruidenthee.
Ik keek haar verbaasd aan.
…. Nu al aanwezig ?

…. Ja, ik heb gehoord wat je gaat doen, het waarom ken ik niet, maar misschien kan ik je ergens mee helpen.
Ik ben dus iets eerder uit de school gegaan.
Verrast vertelde ik summier van mijn onderzoek.
Ze reageerde en gaf meteen het advies om bepaalde contacten niet op te zoeken omdat die deel uitmaakten van het systeem dat deze armoede veroorzaakte.
Ze zou het met haar vader overleggen.
Het was weer tijd voor haar school.

Enigszins ongerust dronk ik het laatste restje van mijn cappuccino en ging naar mijn volgende uitdaging, voetballen in het speelkwartier.

Op Pad.

Vannacht heb ik wonderbaarlijk goed geslapen.
Geen dromen, gewoon weg van deze wereld.
Nadat ik goed wakker was, overigens lekker vroeg, weer een heerlijke douche genomen en me klaar gemaakt om van een vorstelijk ontbijt te gaan genieten toen ik gebeld werd door de receptie.
Iemand wilde mij spreken !
Ik rechtte ik mijn schouders en ging vol vertrouwen naar de receptie.
Daar trof ik de man, jong, kennelijk iemand van lokale komaf, niet onvriendelijk en een tikje bescheiden.
Ik groette hem op de manier zoals men het hier gewend is en ging tegenover hem zitten.
Even keken we elkaar onderzoekend aan.

Hij begon.
…. Gisteren heb ik een heel gesprek gehad met mijn grootvader en Sylvia.
…. Ik ben uw chauffeur.
…. Heb je al gegeten ?

…. Nee, nog niet, wij eten ’s-morgens niet zo vaak en niet zo veel.
…. Kom mee, dan kun je me tijdens het ontbijt verder vertellen.
De receptie informeerde ik over het extra ontbijt.
Hij ging mee.
Zeer tegen mijn gewoonte nam ik een tafel in de verste uithoek zodat we ongestoord konden praten.
Meestal zit ik ergens in het midden, je hoort en ziet dan van alles en daar houd ik van.

Hij hing zijn jas daar over de stoel en samen gingen we wat eetbaars uitzoeken.
Ik gaf nog even aan dat hij kon nemen wat hij wilde en begon alvast met een grapefruit sap en iets gemakkelijks, een broodje zalm.
Inmiddels had ook hij het een en ander gevonden en samen liepen we naar onze tafel.

Het gesprek verliep goed.
Om meer van mijn plannen te weten vroeg hij mij wat of wie ik wilde bezoeken.
De lijst had ik al meegenomen en die liet ik hem zien.
Hij keek er snel doorheen en hij dacht even na.
…. Zo langzamerhand krijg ik wel een idee wat je wilt.
Je bent sociaal betrokken, je hebt een aantal wantoestanden gezien en wilt iets doen.

Om te voorkomen dat je in een aantal valkuilen trapt stel ik dringend voor dat ik je meeneem naar een ander adres, ver buiten de stad.
Als je het daarmee eens bent dan kunnen we dat doen.
Ik stemde er mee in en hij zei dat als ik dat niet had gedaan ik een andere chauffeur had moeten zoeken, zo serieus was hij.
Oké, over een half uur vertrekken we, en trek vooral normale kleding aan met stevige schoenen.

Stipt op tijd kwam mijn afspraak binnen.
we wisselden nog wat woorden over het weer en de toeristische route.
De vrouw van achter de receptie zette ondertussen nog wat nieuwe vaasjes met bloemen op de tafeltjes en gooide ook de asbakjes leeg.
Hij legde ook uit dat hij tijdens de reis nog een aantal pakjes weg moest brengen dus dat we regelmatig even stopten.
Vervolgens ging hij mij voor naar de buiten waar de jeep geparkeerd stond.

De reis voerde door het drukke en moderne stadsdeel en het was daar mooi en schoon.
Gebouwen werden goed onderhouden en het was gewoon prettig, behalve de enorme drukte, om er doorheen te rijden.
Geleidelijk aan veranderde het uitzicht.
Het werd rommeliger, slecht onderhoud en ook de mensen hadden het zichtbaar minder goed.
Hier stopten we en vanuit een van de huisjes, of hutjes, werden een aantal pakjes gebracht en in de achterbak opgeslagen.
We reden verder en geleidelijk aan werd het landschap weer vriendelijker.
Het was nu minder hectisch, in dit landelijke gebied.
Regelmatig stopten wij om pakketjes af te leveren en uiteindelijk kwamen we bij een groter huis aan.
Hier stapten we uit, bestemming bereikt !
De jeep werd in een schuur gezet.

Het gebouw was oud en in mijn optiek zou flink wat aandacht aan het achterstallig onderhoud besteed moeten worden maar het leek wel veilig.
In het gebouw werden we gastvrij onthaald, koffie of thee en nog wat lekkers.
Er waren bijna alleen maar meisjes en ik begon me af te vragen waar ik terecht gekomen was.
Lang behoefde ik niet te wachten want ik werd opgehaald door een wat oudere man, nog lang geen honderddrie, die mij vriendelijk verzocht hem te volgen.
Mijn chauffeur zwaaide dat het oké was en ik ging mee naar het kantoor.

We zaten tegenover elkaar en hij begon.
…. Ik heb het hele verhaal gehoord, ook dat men vond dat u eerst met mij zou moeten praten.
Hier bent u in een tehuis voor meisjes die het uitermate moeilijk hebben gehad in hun nog zo korte leven.
Dit is opgericht door een aantal zeer betrokken mensen en geholpen door nog veel meer andere betrokkenen.
Hier zou je kunnen zeggen dat ik de leiding heb maar in werkelijkheid zijn er genoeg anderen die het echte werk doen en ben ik slechts de administrateur.
Nu, wat wilt u gaan doen ?
Ik legde uit wat ik tegengekomen was, kinderen, armoe, Sylvia die gratis op die andere school werkte, de betrokkenheid en dat ik daar met het bedrijf iets aan wilde doen.

En …… dat ik me afvroeg op welke wijze ik een zinvolle bijdrage zou kunnen leveren om deze wantoestanden te verminderen.

Het overleg duurde lang maar was vruchtbaar !

Geleidelijk begon ik meer inzicht te krijgen in de maatschappij hier en de structuren en er begon zich langzaam aan een plan in mij te ontwikkelen waarmee ik verder kon.
Het was al laat toen we klaar waren en de administrateur bood aan om hier, evenals de chauffeur, te blijven slapen.
Morgen was er dan weer een nieuwe dag met een nieuwe uitdaging.

Goeie Morgen !

Langzaam deed ik mijn ogen open.
Het duurde even tot ik besefte dat ik in een ander bed en in een andere kamer was.
Geen luxe, teiltje water, stukje zeep, een wat afgewassen handdoek.
Verdorie, ben mijn scheerapparaat vergeten.
Mijn compagnon was inmiddels ook weer tot bewustzijn gekomen en glimlachte.
…. Ja, het is wat anders dan in het luxe hotel.
Dat besef was inmiddels bij mij ook al doorgedrongen.
…. Maar je wordt verrast, let maar op !
Ik ging me opfrissen, aankleden, en …….
…. Waar vind ik de wc ?

Hij lachte naar me en wees naar buiten.
Daar stond een, armoedig, klein hokje.
Voordat ik ging legde hij mij uit dat het een hang-wc was dus op het gemak zitten is er niet bij.

…. En neem ook iets mee om je af te vegen.
Ik begaf me op weg maar was er niet helemaal gerust op.
Na ruim een kwartier had ik alles voor elkaar en kon ik weer terug naar de kamer.
Handen wassen en nu naar het ontbijt.

In de ontbijtzaal was het een drukte van jewelste.
Voor ons waren speciale plaatsen gereserveerd en ook de administrateur kwam er bij zitten.

De zaal was vol met jonge meisjes die enthousiast naar ons keken en dan weer gingen praten over wat ze gezien hadden.
Veel gelach en gegiechel.
Op een bepaald moment kwamen er een paar naar onze tafel met vers gebakken broodjes, plakjes kaas en vruchtensap.
Het smaakte voortreffelijk.

De administrateur vertelde mij dat hij gehoord had dat ik een goed voetballer was en hij stelde voor om dat in het speelkwartier maar eens te laten zien.
De meisjes waren er al op voorbereid vandaar al dat kijken en lachen.
Ik schoot spontaan in de lach, de administrateur ook en keek toen achterom.
Meteen begonnen alle meisjes te klappen.
Onmiddellijk besefte ik dat ik geen kant meer uit kon, de wedstrijd moest en zou plaatsvinden.
Natuurlijk vond ik dat niet erg, integendeel.
Even schoot me weer te binnen dat deze meisjes al veel, teveel, hadden meegemaakt in hun jonge leven.
Juist dit maakte me meteen nog enthousiaster.

Ik ging nog even met de administrateur mee en liet hem toch nog even de cijfers zien van onze administratie.
Hij schrok en legde me uit wat de mensen op het land in werkelijkheid verdienden.
Tussen die mensen en ons bedrijf zit een groep die zichzelf enorm verrijkt.
Daar zitten inderdaad ook criminele circuits tussen.
Hij gaf eveneens aan wat de arbeider, of het gezin, moet verdienen om voldoende eten te hebben enz.
Ik wist genoeg.
Het was duidelijk en ik had wel een idee hoe ik verder wilde gaan.

Het speelkwartier brak aan.
We hoorden de kinderen al luidruchtig van hun tijdelijke vrijheid genieten.
Ik kwam naar buiten en onmiddellijk brak een groot gejuich los.
Dat doet je goed.
Nu aan het werk.
De chauffeur had al partij gekozen, waarschijnlijk de sterkste maar hij had mij nog niet meegemaakt.
De meisjes voetbalden enthousiast en fel.
De confrontatie met een van hen was niet altijd pijnloos, zij gingen door, totdat ze gescoord hadden.
Het was heerlijk om met hen te spelen en geleidelijk bleek dat we niet tegen elkaar opgewassen waren.
Aan het einde van het, volgens mij verlengde, speelkwartier was het nog steeds gelijk spel.
De meisjes gingen juichend de klassen weer in.

…. Dat was fantastisch.
De administrateur kwam aanlopen.
…. Jullie hebben geen van beiden gewonnen maar toch, jullie hebben allebei gewonnen.
Kijk eens wat je voor deze kinderen hebt gedaan, kijk naar het enthousiasme, kijk naar die ogen.
Zo willen we het toch allemaal hebben !
Hij bedankte mij voor de envelop en voegde er aan toe dat we altijd welkom waren.
…. Niets te danken, voegde ik toe.
…. Nu weet ik helder wat ik wil.
Verdere bezoeken hoef ik vandaag niet meer af te leggen dank zij uw inzichten en wat u mij verteld heeft.

We zijn klaar.

Uitgezwaaid door hem en de kinderen begaven we ons weer op weg.

De reis, toch wel lang, verliep zonder hindernissen.
Opeens dacht ik aan iets.
Ik keerde mij naar mijn compagnon.
…. Mag ik je iets vragen ?

…. Ja, natuurlijk, we zijn niet echt vreemden meer voor elkaar.
…. Ik zou graag een strohoed, compleet, en een oude jas willen lenen.
Verbaasd keek hij op.
…. Van dat oude spul ?
Ik knikte.
…. Nou, dan gaan we dat meteen even ophalen.
Het was snel geregeld.
Alles in een tas en nu naar het hotel.
Daar aangekomen gaf ik hem ook een envelop en dankte hem heel hartelijk voor zijn inbreng waarmee ik zo goed geholpen was.
…. Tot de volgende keer !

Nu Zaken !

’s-Morgens werd ik al vroeg wakker.
Heerlijk in een prachtig hotelbed met alle comfort.
Gelukkig kon ik nu genieten van een prima toilet waar je op kon gaan zitten nadenken.
Daarna mijn favoriete regendouche.
Heerlijk opgeknapt kleedde ik mij aan en maakte mij klaar voor het ontbijt.
Zoals al de afgelopen dagen was het weer prima verzorgd, vruchtensap, muesli en croissantjes waren in voldoende mate aanwezig en maakten het tot een genot.
En, natuurlijk afsluiten met de heerlijke cappuccino.

Bij de receptie regelde ik een taxi op de juiste tijd voor de vergadering.
Nog even naar mijn kamer om mij verder klaar te maken en de aantekeningen te pakken die ik de afgelopen dagen gemaakt had. Nu, volledig klaar voor de vergadering stapte ik in de lift naar beneden.
Even zag ik de verbazing in het gezicht van de receptionist, toen begreep hij het, en hij gaf een signaal aan de taxichauffeur.
Die keek mij even verbaasd aan en liep toen vooruit naar de taxi.
De rit naar de vergadering verliep vlekkeloos.
Voor het uitstappen betaalde ik hem, ruim, hij bedankte en keek me nog eens aan om zeker te weten, ja wat eigenlijk.
Maar goed, ik was er en ging door de ingang naar binnen.
De receptie ……… maar ik liep er al naar toe.
Ze begreep het en wilde de telefoon al pakken om te melden dat ik er aankwam.
Snel deed ik mijn vinger voor mijn mond … ssst ….
Ze legde de telefoon weer neer en ik pakte de lift naar boven.

Bij de koffie automaat stonden al een aantal leden van de vergadering en plotseling zagen zij mij en schrokken.
…. Mijnheer u mag …… ik deed weer mijn vinger voor mijn mond.
Ze keken nogmaals goed en begrepen het.
Ik nam een cappuccino en ging samen met hen naar binnen.
Ogenblikkelijk verstomde het geluid.
…. Mijnheer wilt u …….. verder kwamen zij niet want ik nam het meteen over.
…. We hebben afgesproken dat de vergaderingen stipt op tijd zouden beginnen dus nu het woord aan de voorzitter.
Ze herkenden mijn stem en een beetje aarzelend en niet goed wetend wat aan de hand was opende de voorzitter de vergadering en heette mij, met een wat onzekere stem, welkom.
Inwendig moest ik eigenlijk een beetje lachen, al deze grote mensen …….. maar ik nam het snel over.
…. Dank jullie wel, misschien zijn jullie een beetje geschrokken, maar ik ben het echt.

Dit is de kleding van iemand, die de halffabricaten maakt die aan ons worden geleverd, meer kan hij niet betalen en hij moet er lang mee doen.
Ik ben op een aantal plaatsen geweest en ik kan zeggen dat ik behoorlijk geschrokken ben.
Enerzijds door de grote armoede van diegenen die voor ons werken.
Anderzijds door de grote compassie van veel mensen die ondanks hun armoede veel over hebben voor mensen die het nog minder hebben of die veel lijden moeten ontberen.
Als wij net zoveel over zouden hebben voor die mensen dan zou er aanzienlijk veel minder armoe en lijden zijn dan nu.

Het was heel stil geworden in de vergaderruimte.

Om de sfeer voor iedereen nu wat comfortabeler te maken zette ik mijn hoed, met al die lange haren, af, en deed ik mijn jas uit.
Meteen paste ik meer bij het gezelschap.
En bovendien was het minder intimiderend.
Mensen begonnen te praten en langzaam kwamen er vragen zoals, waarom doet u dit, wat is de bedoeling, moeten wij er iets mee doen, enzovoort.
…. Ja, het is mijn bedoeling dat er iets gebeurt.
De financiële gegevens heb ik doorgenomen, bestudeerd, en ik constateerde extreem grote verschillen tussen dat wat wij betalen voor een halffabricaat en dat wat de mensen, die het gemaakt hebben, krijgen voor datzelfde halffabricaat, soms wel een factor 10.
Ik zag een vluchtige blik van een van de deelnemers en ik wist wat dat betekende !
Dat verschil wil ik kleiner hebben terwijl het inkomen van de makers ook meer en eerlijker wordt.
Deze manier van werken zou veel mensen ten goede komen.
…. Wat stelt u nu voor ?

Op die vraag had ik gewacht.

…. Er zijn drie factoren waar ik aandacht aan zou willen geven, dat zijn:

        1 – Hoe krijgen we het inkomen van de werkers op een aanvaardbaar niveau ?

        2 – Wat zijn de mogelijkheden daarbij voor kostprijs verlaging ?

        3 – Welke ondersteuning kunnen wij geven, liefdadigheid, om de zeer armen en behoeftigen ook bij te staan ?
…. Ik stel voor om dit idee wat handen en voeten te geven en het is natuurlijk een geleidelijk proces waar anderen op een gegeven moment ook het nut van kunnen gaan zien en hopelijk aan meedoen.   
Nu ga ik weg en morgen, halverwege de vergadering, kom ik weer binnen en gaan we het hebben over dat wat jullie voorstel is.
…. Ik ben blij met zo’n prachtig team van managers, menig bedrijf zou er jaloers op zijn.

De receptie liet ik een taxi bestellen zodat ik me klaar kon maken voor de volgende uitdaging.

In het hotel kleedde ik mij weer in mijn normale outfit en ging op pad.
Eerst weer een cappuccino en …….. oh, daar was Sylvia al !

Ze nipte weer van de kruidenthee.
Meteen toen ze mij zag begon ze te stralen.
…. Ja, ik heb een en ander gehoord, het is goed gegaan geloof ik.

En ….. je hebt met een ander team gevoetbald, de meisjes waren enthousiast heb ik begrepen.
Ik begon te lachen.

…. Ja, dat was me wat, ik heb er wel wat blauwe plekken aan overgehouden, maar er waren belangrijker zaken.
In het kort vertelde ik haar wat er gebeurd was en hoe ik er mee omging.
Ze luisterde aandachtig.
…. Ja, zo voel ik het ook, fijn dat je gaat proberen om er iets aan te doen, hoe klein ook.
Samen liepen we naar de school en ja hoor, het speelkwartier begon net.
Meteen was ik omringd door het hele voetbalteam en had dus weinig keus.
Ik genoot tijdens het spel en de kinderen ook.
Ook hier leek het speelkwartier nu weer langer te duren, gelukkig !

…. Hée ouwe, je doet het nog best op je oude dag.
En ja hoor, onze honderdtachtig jarige liet ook merken dat hij er was.

Ik schaterde, en de kinderen ook.

Nu ter Zake !

De zon prikte in mijn ogen.
Langzaam begon ik te beseffen waar ik was.
Ik had pijn in mijn bovenbeen, voorzichtig voelde ik, au, ja nu wist ik het weer, die blauwe plek !
Als honderddrie jarige moet je je ook niet zo uitsloven tegenover al die jonge mensen.
Maar goed, het ging al weer, op naar de badkamer.
Die blauwe plek begon al te verkleuren, ja dat was van die confrontatie met een van die meisjes.
Je moet er wat voor over hebben.
Het duurde niet lang voor ik weer van mijn heerlijke ontbijt zat te knabbelen.
Van mijn cappuccino kon ik nu in alle rust genieten omdat ik later in de vergadering zou komen.
Zoals de laatste keer was ook nu de cappuccino uitstekend, de machine had wel z’n best gedaan.

Volledig bijgekomen stond ik op om op mijn gemak naar mijn kamer te gaan.
De receptionist knikte naar mij en gaf aan dat er iemand voor mij in de lobby zat.
Onmiddellijk flitste de herinnering aan de vergadering van gisteren door mijn hoofd, waarbij een persoon mij opviel tijdens de uitleg en meteen wist ik om welk halffabricaat het toen ging, een belangrijke post.
Terwijl ik naar de man keek voelde ik dat hij er mee te maken had, als zakenman ontwikkel je een behoorlijk goede intuïtie op dat vlak.
Hij knikte naar me en ik ging tegenover hem zitten, dan kon ik hem goed observeren, hij mij ook natuurlijk.
…. Ik heb begrepen dat u in het bedrijf veranderingen gaat aanbrengen.

…. Wat bedoelt u en wie bent u, ik ben u niet eerder tegengekomen.
…. Ik ben een van de leveranciers van uw halffabricaten.
…. Kennelijk weet u iets wat u niet zou kunnen weten.

…. Ja, je hoort wel eens wat.
…. Nou, als u het toch weet, er zijn een paar halffabricaten die niet aan mijn specificaties voldoen en die ik op korte termijn ga vervangen door anderen, waarschijnlijk via import.
…. Welke zijn dat ?

…. Uiteraard kan ik daar geen mededelingen over doen maar als u goede kanalen heeft zult u het ongetwijfeld horen, ik beschouw dit onderhoud als beëindigd, goedemorgen !

Ik wandelde rustig naar de liften en ik zag in de spiegeling van enkele glazen deuren dat hij zijn telefoon pakte.
De lift kwam en ik ging naar boven.
Daar belde ik mijn privé chauffeur van de vorige dagen en vroeg of hij mij bij de achteruitgang kon komen halen.

Gelukkig was hij beschikbaar, hij kwam meteen, een paar minuten.

Ik nam de trap naar beneden en bij de eerste etage ging ik naar de achteruitgang en daar stond hij al.
Snel bracht hij mij naar m’n vergadering.
Ik bedankte hem op de gebruikelijke manier en ging naar binnen.
Mijn waarnemingsvermogen stond op scherp en toen ik binnenkwam zag ik die ene persoon, in een flits, verbaasd kijken.
Kennelijk had hij mij nog niet verwacht.
Ik wist genoeg !
Er werd druk gewerkt en op een bepaald moment nam de voorzitter het woord.
Hij verwelkomde mij op de gebruikelijke wijze en wilde meteen verder gaan maar ik was hem voor.
…. Uiteraard heb ik ook contact met mijn achterban en over een van de producten is men niet zo tevreden, verkoopt slecht door de klachten.
Dit product is opgebouwd met behulp van halffabricaten en ik ben van plan om enkele van die halffabricaten zoals (en toen noemde ik juist die ene naam) te vervangen door betere die ik dan wel laat importeren.
Over de rest ben ik tevreden.

…. Nu over jullie prachtige werkzaamheden en voorstellen, ik ben benieuwd !
Vanuit mijn ooghoeken zag ik juist die ene persoon de vergaderruimte uitlopen, notabene met de telefoon in zijn handen !
Ik wist weer genoeg.
Er waren inderdaad een hoop plannen gecreëerd en dat maakte mij hoopvol.
Er leek het een en ander te gaan veranderen.
Voorstellen voor liefdadigheid, om als personeelslid af en toe les te gaan geven op scholen, ’n arme school adopteren en verbeteren en nog veel meer.
Ook bij de inkoop voorwaarden gaan stellen voor een rechtvaardiger beloning van diegenen die de producten maakten en tegelijk een lagere inkoopsprijs.
Helemaal tevreden stelde ik voor dat zij door zouden gaan op de ingeslagen weg en als aanvulling nog een schema te maken van de doelen, targets, voor dit jaar.
En, natuurlijk wilde ik op de hoogte gehouden worden van de vorderingen.
Ik bedankte en prees hen voor de gebleken ambitie en vertrok richting hotel.

Morgen was volgens plan mijn laatste dag hier maar ik had besloten om er nog een extra dag aan toe te voegen, ik begon verslaafd te raken aan voetbal.

In het hotel werd ik door iemand opgewacht.
Dat zat er natuurlijk wel dik in, bewust had ik contact met hen vermeden maar nu kwam het er uiteindelijk van.
Hij zag mij aankomen en gaf met een handgebaar aan dat hij me wilde spreken.
Ik liep even door naar de receptie en vroeg of iemand langs kon komen voor koffie of thee of iets anders.
Toen liep ik naar hem toe.
…. Goedemorgen, met wie heb ik het genoegen ?
…. Ik heb vernomen dat u een bepaald halffabricaat wilt vervangen door een geïmporteerde versie ?
Ik haalde mijn schouders op.
…. Ik ben degene die op dit moment dat product lever.
…. Oh !
…. Ik vraag me af waarom ik daar niet van op de hoogte ben gebracht ?

…. U lijkt mij tamelijk goed op de hoogte !  Dus …..
…. Graag had ik met u overlegd wat er verbeterd kon worden.
…. Luister goed, ik houd niet van spelletjes. Kennelijk bent u heel goed op de hoogte dus vertel mij wat u wilt anders is het gesprek nu afgelopen !
Hij keek mij even aan, kennelijk om een inschatting te maken van de situatie.
…. Ik denk dat u het product dat ik u lever te duur vindt en ik wil dus wat aan de prijs doen om uw leverancier te blijven.
…. Oh !
…. Is dat een goed voorstel ?
…. Ik heb nog niets gehoord wat ik interessant vind dus ik denk dat we dit gesprek moeten beëindigen.
Hierbij maakte ik aanstalten om op te staan.
…. Wacht !
…. Laatste ronde !
…. Uw bedrijf krijgt de producten voor een-vijfde van de huidige prijs.
…. Ik heb nog steeds niets interessants gehoord, laat u beter informeren, als u daarna met een echt voorstel wilt komen dan kunnen we hier morgen, dezelfde tijd, over praten en anders zijn we uitgepraat.

Ik stapte op en ging naar mijn kamer.

Na de lunch begaf ik me weer naar mijn favoriete sportvereniging om mijn benen te strekken.
Het enthousiasme van Sylvia en de kinderen stimuleerde mij nog meer om mijn best te doen voor verbetering van hun leven en dat van anderen.

Op mijn kamer nam ik nog even contact op met mijn voortreffelijke chauffeur over de gang van zaken morgen.

Surprise !

’s-Morgens werd ik wakker met een gevoel dat het een goede dag was en dat alles kon !
Ik pakte mijn officiële kleding uit de kast en het leek mij goed om er een passende rode stropdas bij te doen.
Toen ik klaar was, glad geschoren, heerlijke aftershave en goed gekamd kon ik naar het ontbijt.
Ik ging me echt te buiten aan het gezondste wat ik me kon voorstellen, grapefruit sap en veel fruit.
Werkelijk, ik voelde me een topper.
Aan het eind genoot ik nog, op mijn gemak, van een heerlijke cappuccino.
Zo langzamerhand kon er weleens iemand binnenkomen dus ik wachtte nog pakweg tien minuten voordat ik uiteindelijk naar de receptie ging.

Inderdaad, dezelfde man van gisteren en, tot mijn verrassing, ook diegene uit de vergadering !
Ik toonde me een beetje verbaast en begroette ze.
…. Goede morgen, u bent met tweeën zie ik.
Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn chauffeur ook al.
…. Ja, Hij is een goede vriend van mij, een echt goede. En hij wees op mijn vergaderingspartner.
…. Ik heb hem al vaker gezien, dit wist ik niet maar ik heb een verrassing voor u beiden.
…. We gaan eerst iets anders doen !  En ik wenkte mijn chauffeur.
Ze waren stomverbaasd en het kwam niet in hen op om te protesteren.
Gezamenlijk liepen we naar de auto.
Na een korte, rustige rit, kwamen we bij de school en we stapten uit.
Mijn perfecte chauffeur begeleidde ons naar de speelplaats die op mijn verzoek, op natuurlijke wijze, voorzien was van wat stof en zand.
Sylvia stond al te wachten en toen ze ons zag gaf ze een seintje naar iemand daarbinnen.
Ogenblikkelijk kwamen de kinderen naar buiten op hun gebruikelijke enthousiaste manier, ze kwamen recht naar ons toe.

Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn honderdtachtig jarige vriend geamuseerd lachen.
Het spel kon beginnen.   VOETBALLEN !!!
Onze twee vrienden keken elkaar aan met een blik van “moet dat nou”.
De partijen werden verdeeld, uiteraard van ongeveer gelijke sterkte.
Toen begon het heerlijkste spel wat ik ooit gespeeld had!
Regelmatig kwam ik in botsing met mijn tegenstander maar zorgde wel dat hij niet teveel blauwe plekken opliep, tenminste, niet van mij.
De kinderen gingen er ook met al hun enthousiasme vol tegenaan.
Iedereen genoot, ook onze tegenstanders !
Veel stof en zand stoof rond en onze pakken begonnen al aardig grijs te worden.
Het werd steeds fanatieker totdat Sylvia eindelijk met een fluitsignaal het spel beëindigde.
Het was weer gelijkspel.

We praatten nog even na met Sylvia en haar vader en onze twee tegenstanders kwamen voor ons al veel sympathieker over.
We lachten samen, kregen een frisdrankje, stoften onze kleren ook een beetje af en namen uitgebreid afscheid.
We werden natuurlijk nog even, enthousiast, uitgezwaaid door onze medevoetballers.

De rit naar het hotel verliep heerlijk ontspannen.
Ik bedankte onze chauffeur en samen gingen we , stoffig als we waren, nog even in de lobby zitten.
Onze man vertelde dat hij kortgeleden een van zijn kinderen, na een ernstige ziekte, was kwijtgeraakt en dat hij sindsdien een beetje zoekende was.
Nu, na zijn ontmoeting met ons en het voetballen, had hij extra beseft hoe belangrijk dit soort dingen was en dat hij het over een andere boeg ging gooien.
Niet het geld is belangrijk.
Hij stelde voor om mee te doen bij het volgende overleg.

Ik was helemaal perplex.
Met hem en zijn kind had ik erg te doen.
Tegelijkertijd was ik blij dat hij besefte dat het in het leven niet om geld gaat.
Blij was ik dat hij de daad bij het woord voegde.

SURPRISE,  Een nieuwe tijd brak eindelijk aan !

De vergadering op de volgende dag verliep beter dan ik me ooit had kunnen bedenken.
Onze nieuw vriend stelde een groot aantal zaken voor om die structureel te wijzigen.
Veel meer aandacht voor inkomsten van diegenen die het echte werk doen.
Ook de scholen kwamen nu beter in het zicht en financieel zouden wij daar ook structureel aan bijdragen.

En ……….
Door de andere leden en de voorzitter werd hij voorgedragen om zitting te nemen in het bestuur.

En ………..
Een aantal ander groepen in de stad wilden zich bij deze ontwikkelingen aansluiten.

En ………..
Sylvia zou worden gevraagd als adviseur.



Mijn missie was meer dan geslaagd, ik voelde me de gelukkigste man op deze aarde !!

Morgen nog één partijtje voetballen en dan terug naar huis.